Przejdź do zawartości

Solidarność według kobiet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Solidarność według kobiet
Ilustracja
Gatunek

dokument

Rok produkcji

2014

Data premiery

6 grudnia 2014

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

113 min

Reżyseria

Marta Dzido, Piotr Śliwowski

Scenariusz

Marta Dzido

Muzyka

Maria Holka

Zdjęcia

Michał Wiśniowski, Magdalena Mosiewicz, Piotr Śliwowski

Montaż

Piotr Śliwowski, Marta Dzido

Produkcja

Piotr Śliwowski / emotikonfilm

Strona internetowa

Solidarność według kobiet – pełnometrażowy film dokumentalny w reżyserii Marty Dzido i Piotra Śliwowskiego z 2014 roku.

Premiera filmu odbyła się 6 grudnia 2014 w kinie „Muranów” w Warszawie podczas Festiwalu Filmowego Watch Docs.

Opis filmu

[edytuj | edytuj kod]

Film opowiada historię kilkunastu odważnych Polek, których mądrość, determinacja i zaangażowanie w opozycję lat 80. wpłynęły na zmianę realiów politycznych w Polsce. Tym, co spaja dwie płaszczyzny filmu, jest postać współreżyserki i narratorki – Marty Dzido. Urodzona w 1981 roku symboliczna córka „Solidarności” próbuje odzyskać dla kobiet miejsce w narracji historycznej[1].

Bohaterki

[edytuj | edytuj kod]

Janina Jadwiga Chmielowska, Anna Dodziuk, Joanna Duda-Gwiazda, Janina Jankowska, Henryka Krzywonos-Strycharska, Ewa Kubasiewicz-Houée, Barbara Labuda, Helena Łuczywo, Ewa Ossowska[2], Zofia Romaszewska, Bożena Rybicka-Grzywaczewska, Grażyna Staniszewska, Jadwiga Staniszkis, Ludwika Wujec, Ewa Zydorek[3], Shana Penn oraz Alina Pienkowska, Anna Walentynowicz.

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Film powstawał w latach 2011–2014 z inicjatywy własnej twórców: Marty Dzido i Piotra Śliwowskiego.

Jego ukończenie było możliwe dzięki partnerstwu publiczno-prywatnemu z Instytutem Pamięci Narodowej, koprodukcji z Instytucją Filmową Silesia Film i Europejskim Centrum Solidarności, przy wsparciu: Polish American Congress Charitable Foundation, International Visegrad Fund, Fundacji Heinricha Bölla, Fundacji Obiektyw-Na, „Młoda Polska” – Programu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego[4], donatorów prywatnych oraz uczestników crowdfundingu na WspieramKulture.pl[5]

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia

Udział w festiwalach

W 2016 roku ukazała się książka Kobiety Solidarności (wydawnictwo Świat Książki) autorstwa Marty Dzido, która uzupełnia i rozwija wątki z filmu[24][25].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kobiety, Solidarność, historia — Magazyn Kontakt [online], magazynkontakt.pl [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  2. ↑ Karolina Głogowska, Nazywam się Ewa Ossowska. To ja zamknęłam drugą bramę [online], kobieta.wp.pl, 15 listopada 2016 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  3. ↑ NSZZ Solidarność - Prezydium Komisji Krajowej [online], www.solidarnosc.org.pl [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  4. ↑ Wręczono stypendia "Młoda Polska" przyznawane przez ministra kultury [online], dzieje.pl [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  5. ↑ Aktualny projekt: Solidarność według kobiet - pełnometrażowy film dokumentalny - wspieramkulture.pl [online], wspieramkulture.pl [dostęp 2021-01-24].
  6. ↑ "Bogowie" i "Solidarność według kobiet" nagrodzone w Nowym Jorku [online], Onet Kultura, 4 maja 2015 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  7. ↑ PISF - Laureaci VII Festiwalu Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci [online] [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  8. ↑ Kobiety Solidarności – temat tabu [online], Gazeta Polska Codziennie, 2 października 2015 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  9. ↑ Kulturyści 2014 - znamy nominowanych! [online], PolskieRadio.pl [dostęp 2021-01-24].
  10. ↑ PISF - Nagroda dla twórców „Solidarności według kobiet” [online] [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  11. ↑ PISF - 44. Lubuskie Lato Filmowe [online] [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  12. ↑ 14. Międzynarodowy Festiwal Filmowy WATCH DOCS [online], www.watchdocs.pl [dostęp 2021-01-24].
  13. ↑ Марта Дзидо, Петр Сливовский: Мужчины не допускали и мысли, что женщины способны на это [интервью] [online], Culture.pl [dostęp 2021-01-24] (ros.).
  14. ↑ «Солидарность». Как видят ее женщины? [online], delaifilm.ru [dostęp 2021-01-24].
  15. ↑ Cześć i chwała bohaterom Gala finałowa Festiwalu Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci [online], Oficjalny serwis internetowy miasta Gdynia [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  16. ↑ Festiwal PolskaÉire 2016 (16-22 maja) - Kierunek Irlandia [online], kierunekirlandia.eu [dostęp 2021-01-24] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-01] (pol.).
  17. ↑ Solidarność według kobiet [online], regiofun.pl [dostęp 2021-01-24].
  18. ↑ Festival du Film d`Europe Centrale [online], www.cineast.lu [dostęp 2021-01-24].
  19. ↑ Solidarity According to Women [online], docudays.ua [dostęp 2021-01-24] (ang.).
  20. ↑ Międzynarodowy Festiwal Filmowy "Regained Freedom" i pokaz polskiego dokumentu „Solidarność według kobiet” [online], POLSCA, 15 listopada 2019 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  21. ↑ Solidarity According to Women [online], New Zealand Polish Film Festival [dostęp 2021-01-24] (ang.).
  22. ↑ Jakub Freisler, Screening: Solidarity According to Women [online], Unsound [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  23. ↑ Wileńska premiera filmu ,,Solidarność według kobiet” [online], zw.lt, 8 października 2018 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  24. ↑ Wąsaci związkowcy i znikające dziewczyny [online], Newsweek.pl [dostęp 2021-01-24] (pol.).
  25. ↑ KOBIETY Z ŻELAZA – wywiad z Martą Dzido [online], Czasopismo Progress, 17 marca 2017 [dostęp 2021-01-24] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Solidarność_według_kobiet&oldid=74933164”