Sosnowskij sudostroitielnyj zawod

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sosnowskij Sudostroitielnyj Zawod
Data powstania

1924

Państwo

 Rosja

Miasto

Sosnowka

Dawne nazwy

Zakład nr 640

Strona internetowa

Sosnowskij sudostroitielnyj zawod (ros. Сосновский судостроительный завод) – rosyjska stocznia śródlądowa mieszcząca się w Sosnowce w obwodzie kirowskim, dawniej znana jako zakład nr 640.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Stocznia w Sosnowce (Sosnowskaja sudostroitielnaja wierf) została założona w lipcu 1924 roku, nad rzeką Wiatką[1]. Istotną rolę przy lokalizacji odgrywała bliskość linii kolejowej. W pierwszych latach stocznia budowała przede wszystkim różne jednostki dla rybołówstwa ZSRR, głównie w technologii drewnianej[1].

Podczas wojny niemiecko-radzieckiej, we wrześniu 1941 roku ze stocznią w Sosnowce połączono ewakuowaną tam z Leningradu filię zakładów stoczniowych „Bystryj”, nazywając połączone zakłady Sosnowskij sudostroitielnyj zawod „Bystryj”[1]. W radzieckim systemie stocznia była oznaczana jako zakład nr 640[2]. Budowano tam podczas wojny m.in. kutry torpedowe typu D-3 i kutry typu P-19[1]. Oprócz tego, zimą 1941—1942 wyprodukowano na zamówienie armii 267 aerosań[1]. Za wkład wojenny zakład został odznaczony Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia[1].

Po II wojnie światowej wielkość produkcji stoczni uległa zwiększeniu. Budowano tam małe jednostki używane w ZSRR i eksportowane do wielu krajów[1]. Produkowano tam m.in. kutry torpedowe projektów 183 i 206[2].

W latach 90. XX wieku na skutek upadku gospodarki komunistycznej i zmniejszenia zamówień, stocznia zbankrutowała i została zlikwidowana[1]. Jednakże po 15 latach w Sosnowce podjęto ponownie produkcję stoczniową. Obecnie stocznia działa jako otwarta spółka akcyjna (OAO) Sosnowskij sudostroitielnyj zawod[1].

Okręty zbudowane w stoczni w Sosnowce[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Okręty zbudowane w stoczni w Sosnowce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j История компании. [dostęp 2017-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-18)].
  2. a b c d W.N. Gazienko: Torpiednyje katiera. Illustrirowannyj sprawocznik. Moskwa: AST, Astriel, 2002, s. 234, 249. ISBN 5-271-04198-0. (ros.)
  3. a b Patianin 2009 ↓, s. 52.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]