Monastyr Sołowiecki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m robot poprawia: hu:Szoloveckij-szigetek#A Szoloveckij-kolostor története |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
W latach [[1537]]-[[1565]] [[igumen|ihumenem]] klasztoru był [[Filip II (metropolita Moskwy)|Filip II]], późniejszy [[metropolita]] [[Moskwa|Moskwy]]. W [[1694]] monastyr odwiedził [[Piotr I Wielki|Piotr Wielki]]. |
W latach [[1537]]-[[1565]] [[igumen|ihumenem]] klasztoru był [[Filip II (metropolita Moskwy)|Filip II]], późniejszy [[metropolita]] [[Moskwa|Moskwy]]. W [[1694]] monastyr odwiedził [[Piotr I Wielki|Piotr Wielki]]. |
||
W [[XVII wiek]]u w klasztorze było 350 mnichów i pracowało 600–700 pracowników, rzemieślników i chłopów. W latach 50. i 60. [[XVII wiek|XVII w.]] klasztor stanowił jedną z twierdz [[Staroobrzędowcy|raskolników]]. |
W [[XVII wiek]]u w klasztorze było 350 mnichów i pracowało 600–700 pracowników, rzemieślników i chłopów. W latach 50. i 60. [[XVII wiek|XVII w.]] klasztor stanowił jedną z twierdz [[Staroobrzędowcy|raskolników]]. W drugiej połowie lipca 1711 r. ukazem Piotra I unicki biskup łucki [[Dionizy Żabokrzycki]] został za odmowę przejścia na prawosławie skazany na dożywotnie więzienie w monasterze, gdzie następnie zmarł. |
||
W latach [[1923]]-[[1939]] klasztor służył za więzienie polityczne jako Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych Specjalnego Przeznaczenia, gdzie zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu [[Gułag]]. Pod koniec 1923 w obozie znajdowało się 2557 więźniów, na początku [[1931]] już 71 800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy (1933). W [[1937]] obóz został zaadaptowany na więzienie [[NKWD]]. W [[1939]] miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej<ref>[http://fototapeta.art.pl/fti-2kizny.html Tomasz Kizny, ''Czas Imperium'', 1997]</ref>. |
W latach [[1923]]-[[1939]] klasztor służył za więzienie polityczne jako Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych Specjalnego Przeznaczenia, gdzie zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu [[Gułag]]. Pod koniec 1923 w obozie znajdowało się 2557 więźniów, na początku [[1931]] już 71 800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy (1933). W [[1937]] obóz został zaadaptowany na więzienie [[NKWD]]. W [[1939]] miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej<ref>[http://fototapeta.art.pl/fti-2kizny.html Tomasz Kizny, ''Czas Imperium'', 1997]</ref>. |
||
Wersja z 15:18, 24 paź 2010
Monastyr Sołowiecki (ros. Cоловецкий монастырь) – stauropigialny rosyjski klasztor prawosławny, położony na Wyspach Sołowieckich między lądowym Jeziorem Świętym a Zatoką Pomyślności na Morzu Białym.
Historia
Monastyr był największą twierdzą w północnej części Imperium Rosyjskiego. Klasztor został założony pod koniec 1429 przez mnicha Germana i Sawwacjusza z monastyru Cyrylo-Biełozierskiego. Głównym twórcą klasztoru był jednak św. Zosima.
W XV i XVI wieku klasztor przeżywał swój rozkwit, rozwijał działalność handlową, stając się tym samym centrum gospodarczym i politycznym w całym regionie Morza Białego. Handlowano głównie solą uzyskiwaną z wód morza metodą opracowaną przez ojca Tarasa i owocami morza – głównie ostrygami hodowanymi przez św. Trifona. Rozwijało się rybołówstwo, wydobycie mik i pereł. Archimandryci klasztoru byli mianowani przez cara i patriarchę.
W latach 1537-1565 ihumenem klasztoru był Filip II, późniejszy metropolita Moskwy. W 1694 monastyr odwiedził Piotr Wielki.
W XVII wieku w klasztorze było 350 mnichów i pracowało 600–700 pracowników, rzemieślników i chłopów. W latach 50. i 60. XVII w. klasztor stanowił jedną z twierdz raskolników. W drugiej połowie lipca 1711 r. ukazem Piotra I unicki biskup łucki Dionizy Żabokrzycki został za odmowę przejścia na prawosławie skazany na dożywotnie więzienie w monasterze, gdzie następnie zmarł. W latach 1923-1939 klasztor służył za więzienie polityczne jako Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych Specjalnego Przeznaczenia, gdzie zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu Gułag. Pod koniec 1923 w obozie znajdowało się 2557 więźniów, na początku 1931 już 71 800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy (1933). W 1937 obóz został zaadaptowany na więzienie NKWD. W 1939 miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej[1].
W 1967 na terenie monastyru powstało Muzeum Sołowieckie. W 1983 wyspę opuściło wojsko, a archipelag otrzymał status rezerwatu. W mury klasztory powrócili mnisi Kościoła prawosławnego.
Architektura
.jpg)
Klasztor otoczony był dwukilometrowym kamiennym murem z siedmioma bramami, zbudowany z głazów o wadze dochodzącej do 14 ton i grubości do 8 metrów. Monastyr składał się z dwóch soborów – soboru Uspieńskiego z Trapeznoj Pałatoj i soboru Przeobrażenia (wybudowanego w latach 1556–1564), największego obiektu monastyru strawionego pożarem w 1923. Sobory były połączone ze sobą długą, zadaszoną galerią. Na terenie zabudowań znajdowało się ponadto pięć cerkwi m.in. cerkiew Świętego. Mikołaja (1834), a za nią kościół Świętej Trójcy, odrębna dzwonnica (kołokolnia), siedem baszt zwanych odpowiednio: Nikolskaja, Kwasowariennaja, Powariennaja, Archangielskaja, Biełaja, Priadilnaja Basznia, młyn wodny z początku XVII wieku, refektarz oraz liczne budynki gospodarcze i mieszkalne. Wewnątrz znajdują się liczne pasaże i krużganki. W podziemiach klasztoru znajdują się lochy i kazamaty[2][3].
Linki zewnętrzne
- Muzeum
- Monastyr Sołowiecki: strona oficjalna (ros.)
- Monastyr Sołowiecki: Solovki-UNESCO On-line
- Artykuł o Monastyrze Sołowieckim Historia, zabytki, dojazd (pol.)
- Galeria zdjęć z Monastyru Sołowieckiego
Szablon:Multilang Nieprawidłowe parametry: {65|01|28|N|35|42|37|E|region:RU|type:landmark} Szablon:Link FA