Oczaków: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Linia 52: Linia 52:
W związku z próbami odzyskaniem tych terenów przez Rzeczpospolitą, Oczaków był często celem najazdów m.in. w 1538 i w 1541 roku.
W związku z próbami odzyskaniem tych terenów przez Rzeczpospolitą, Oczaków był często celem najazdów m.in. w 1538 i w 1541 roku.


Hetman [[Jan Tarnowski]] w porozumieniu z Ferdynandem Habsburgiem próbował sztucznie doprowadzić do wojny z Turcją, w związku z czym 13 października 1545 roku zorganizował napad na Oczaków starosty włodzimierskiego Fedora Sanguszkę, który wraz ze swoimi ludźmi złupił zamek i miasto i uprowadził kilkudziesięciu Tatarów. Jednak królowa [[Bona]] doprowadziła do załagodzenia konfliktu ponieważ było to sprzeczne z aktualną pokojową polityką Rzeczpospolitej<ref>[[Henryk Łowmiański]] "Polityka Jagiellonów", Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1999, s.359, 440</ref>. Kolejne najazdy na Oczaków miały miejsce w 1548, 1550, 1551, 1557 i w 1558 roku gdy atakował Oczaków Wiśniowiecki<ref>Studia historyczne, Tom 44, Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Kielcach, Polska Akademia Nauk. Komisja Nauk Historycznych, Państwowe Wydawn. Naukowe, Oddz. w Krakowie, 2001, s.8,9,13</ref><ref>Kwartalnik historyczny, Tom 103, Towarzystwo Historyczne (Lwów, Poland), Towarzystwo Historyczne,1996, s.66,68,71</ref>. W 1646 roku pod Oczaków dotarł hetman Aleksander Koniecpolski i Samuel Łaszcz, którzy złupili jego okolice.
Hetman [[Jan Amor Tarnowski]] w porozumieniu z Ferdynandem Habsburgiem próbował sztucznie doprowadzić do wojny z Turcją, w związku z czym 13 października 1545 roku zorganizował napad na Oczaków starosty włodzimierskiego Fedora Sanguszkę, który wraz ze swoimi ludźmi złupił zamek i miasto i uprowadził kilkudziesięciu Tatarów. Jednak królowa [[Bona]] doprowadziła do załagodzenia konfliktu ponieważ było to sprzeczne z aktualną pokojową polityką Rzeczpospolitej<ref>[[Henryk Łowmiański]] "Polityka Jagiellonów", Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1999, s.359, 440</ref>. Kolejne najazdy na Oczaków miały miejsce w 1548, 1550, 1551, 1557 i w 1558 roku gdy atakował Oczaków Wiśniowiecki<ref>Studia historyczne, Tom 44, Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Kielcach, Polska Akademia Nauk. Komisja Nauk Historycznych, Państwowe Wydawn. Naukowe, Oddz. w Krakowie, 2001, s.8,9,13</ref><ref>Kwartalnik historyczny, Tom 103, Towarzystwo Historyczne (Lwów, Poland), Towarzystwo Historyczne,1996, s.66,68,71</ref>. W 1646 roku pod Oczaków dotarł hetman Aleksander Koniecpolski i Samuel Łaszcz, którzy złupili jego okolice.


Stolica jednego z [[Sandżak (jednostka)|sandżaków]] [[imperium osmańskie]]go.
Stolica jednego z [[Sandżak (jednostka)|sandżaków]] [[imperium osmańskie]]go.

Wersja z 00:07, 18 sty 2011

Szablon:Miasto zagranica infobox

Oczaków na mapie Sigismunda von Herbersteina z 1549 r.
Szturm Oczakowa, obraz Januarego Suchodolskiego

Oczaków (ukr. Очаків) – miasto w obwodzie mikołajowskim Ukrainy, siedziba rejonu oczakowskiego. Ludność 16 900 (2001).

Położony na półwyspie w estuarium Dniepru.

Miasto powstało w miejscu Olbii, starożytnej greckiej kolonii Miletu. W XV wieku należał do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Silnie ufortyfikowany przez Polaków w okresie rządów Jana Olbrachta, strzegł dostępu do Limanu Dniepru. Zdobyty w 1492 za panowania Mengli I Gireja przez Chanat Krymski i nazwany Kara Kermen lub Dżan Kerman. W 1493 zniszczył ją starosta czerkaski Bohdan Hliński i w tym samym roku wojewoda kijowski Jerzy Pac.

W lipcu 1497 r. oddziały polskie dowodzone przez Konstantego Ostrogskiego rozbiły tu wojska Mehmeda I Gireja, a jego wzięły do niewoli. W 1523 został spalony przez kozackiego oddziały koszowego Eustachego Daszkiewicza[1]. Od 1526 roku we władaniu Turcji pod nazwą Aczi Kale. Wg Kroniki Marcina Bielskiego w listopadzie 1528 roku starosta chmielnicki Przecław Lanckoroński i Eustachy Daszkiewicz, ze starostami winnickim i bracławskim trzy razy pobili pod Oczakowem Tatarów. W 1529 podczas wyprawy na Oczaków, do niewoli tureckiej dostał się rotmistrz Jerzy Jazłowiecki, późniejszy hetman wielki koronny[1].

Królowie Polski rościli sobie do tych terenów prawa, czego przykładem jest instrukcja z 1540 roku dla dzierżawcy winnickiego Kmitycza w sprawie rozmów z posłem tureckim gdzie napisano:

My granic oczakowskich ukazywać (wyznaczać) nie możemy, bo Oczaków jest króla Jmci i stoi na gruncie własnym Wielkiego księstwa Litewskiego i z dawnych czas k'temu państwu należał i trzymany był, czemu świadczą i „pisma dokonczalne” z carami perekopskimi (chanami krymskimi).

W związku z próbami odzyskaniem tych terenów przez Rzeczpospolitą, Oczaków był często celem najazdów m.in. w 1538 i w 1541 roku.

Hetman Jan Amor Tarnowski w porozumieniu z Ferdynandem Habsburgiem próbował sztucznie doprowadzić do wojny z Turcją, w związku z czym 13 października 1545 roku zorganizował napad na Oczaków starosty włodzimierskiego Fedora Sanguszkę, który wraz ze swoimi ludźmi złupił zamek i miasto i uprowadził kilkudziesięciu Tatarów. Jednak królowa Bona doprowadziła do załagodzenia konfliktu ponieważ było to sprzeczne z aktualną pokojową polityką Rzeczpospolitej[2]. Kolejne najazdy na Oczaków miały miejsce w 1548, 1550, 1551, 1557 i w 1558 roku gdy atakował Oczaków Wiśniowiecki[3][4]. W 1646 roku pod Oczaków dotarł hetman Aleksander Koniecpolski i Samuel Łaszcz, którzy złupili jego okolice.

Stolica jednego z sandżaków imperium osmańskiego. W 1737 zdobyty przez wojska rosyjskie feldmarszałka Burkharda Christopha Münnicha. Oddany Turcji w 1739. W czasie wojny rosyjsko-tureckiej 1787-1792, twierdza oczakowska została zdobyta szturmem wojsk rosyjskich w 1788. W czasie wojny krymskiej twierdzę opanował 17 października 1855 desant brytyjsko-francuski.

Linki zewnętrzne

  1. Sicz Zaporoska, Leszek Podhorodecki, Książka i Wiedza, 1978, s.19,21
  2. Henryk Łowmiański "Polityka Jagiellonów", Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1999, s.359, 440
  3. Studia historyczne, Tom 44, Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Kielcach, Polska Akademia Nauk. Komisja Nauk Historycznych, Państwowe Wydawn. Naukowe, Oddz. w Krakowie, 2001, s.8,9,13
  4. Kwartalnik historyczny, Tom 103, Towarzystwo Historyczne (Lwów, Poland), Towarzystwo Historyczne,1996, s.66,68,71