Leon Potocki (1799–1864): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 10:09, 16 cze 2011

Leon Potocki herbu Pilawa (pseud. Bonawentura z Kochanowa, ur. 14 lipca 1799 w Kochanowie^[1], zm. 6 grudnia w 1864 w Rydze) – pisarz polski, pamiętnikarz, literat i powieściopisarz. Był synem Stanisława, generała w wojsku Królestwa Polskiego i chrześniakiem księcia Józefa Poniatowskiego. Za życia był popularny jako pamiętnikarz i twórca prac dotyczących historii obyczaju. Po śmierci został prawie zupełnie zapomniany.

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa^[2].

Biografia

W latach (prawdopodobnie) 1817–1820 studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Z tego okresu datują się dokonania literackie Potockiego. Bezpośrednio po ukończeniu studiów ożenił się z Barbarą Kossakowską i osiadł w majątku żony – Rudawie (k. Świsłoczy). W roku 1828 został szambelanem dworu Królestwa Polskiego. Uczestniczył w powstaniu listopadowym walcząc pod dowództwem generała Dembińskiego. Został członkiem rządu tymczasowego w powiecie poniewieżskim. Po porażce w październiku 1831 wyemigrował do Drezna. Na emigracji poznał m.in. Mickiewicza. W 1834 po ogłoszeniu amnestii wrócił do kraju. Wkrótce rozwiódł się z żoną i dwa lata spędził na dworach rodziny i przyjaciół na Litwie. W roku 1836 powrócił na stałe do Warszawy. Tutaj brał bardzo aktywny udział w życiu publicznym prowadząc działalność redaktorską, naukową i przede wszystkim pisarską.

Został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Franciszka w Rydze.

Twórczość

Potocki był jednym z założycieli „Biblioteki Warszawskiej”.

Wybrane książki

Wiersze rozmaite – Poznań 1830, 1836 (podpisane L.P. – autorstwo niepewne)
Święcone, czyli pałac Potockich w Warszawie – opowieści historyczno-obyczajowe, Poznań 1854 (podpisane "Bonawentura z Kochanowa")
Szkic towarzyskiego życia miasta Warszawy z drugiej połowy XIX stulecia – powieść, Poznań 1854 (podpisane L.P.)
Wspomnienie o Kownie – Poznań 1854 sane "Bonawentura z Kochanowa")
Dwaj bracia artyści. Zarys życia towarzyskiego XIX wieku – powieść, Poznań 1856 (podpisane L.P.)
Zarysy życia towarzyskiego z dziewiętna(podpistego stulecia – powieść, Poznań 1856 (podpisane L.P.)
Wincenty Wilczek i pięciu jego synów. Wspomnienie z drugiej połowy osiemnastego i początku dziewiętnastego wieku – powieść, Poznań 1859 (podpisane "Bonawentura z Kochanowa")
Przeznaczenie, czyli badacz nauk przyrodzonych – opowiadanie, Wilno, 1861
Pamiętniki pana Kamertona – szkice, Poznań 1869, 3 t. (podpisane L.P.)
Kazimierz z Truskowa czyli pierwszy i ostatni litewski powstaniec – praca historyczna, Poznań 1874, (podpisane "Bonawentura z Kochanowa")
Urywek ze wspomnień pierwszej mojej młodości – pamiętnik, Poznań 1876
Wspomnienia o Świsłoczy Tyszkiewiczowskiej, Dereczynie i Różanie – Wilno 1910

Bibliografia

Obraz literatury polskiej. Literatura krajowa w okresie romantyzmu 1831–1863, t. 2, praca zbiorowa, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1988, ISBN 83-08-00276-5

↑ Leon Potocki, Urywek ze wspomnień pierwszej mojej młodości, Poznań 1876, s. 52.
Niektóre źródła podają błędną datę i miejsce za Encyklopedią Powszechną, t. IX, Warszawa, 1884 r, s. 345
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 220.

[1] Leon Potocki, Urywek ze wspomnień pierwszej mojej młodości, Poznań 1876, s. 52.
Niektóre źródła podają błędną datę i miejsce za Encyklopedią Powszechną, t. IX, Warszawa, 1884 r, s. 345

[2] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 220.

[1]

[2]

@@ Linia 6: / Linia 6: @@
 == Biografia ==
 W latach (prawdopodobnie) 1817–1820 studiował na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]]. Z tego okresu datują się dokonania literackie Potockiego. Bezpośrednio po ukończeniu studiów ożenił się z [[Barbara Kossakowska|Barbarą Kossakowską]] i osiadł w majątku żony – Rudawie (k. [[Świsłocz (obwód mohylewski)|Świsłoczy]]). W roku 1828 został [[szambelan]]em dworu Królestwa Polskiego. Uczestniczył w powstaniu listopadowym walcząc pod dowództwem generała [[Henryk Dembiński|Dembińskiego]]. Został członkiem rządu tymczasowego w powiecie [[Poniewież|poniewieżskim]]. Po porażce w październiku 1831 wyemigrował do [[Drezno|Drezna]]. Na emigracji poznał m.in. [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]]. W 1834 po ogłoszeniu amnestii wrócił do kraju. Wkrótce rozwiódł się z żoną i dwa lata spędził na dworach rodziny i przyjaciół na [[Litwa|Litwie]]. W roku 1836 powrócił na stałe do [[Warszawa|Warszawy]]. Tutaj brał bardzo aktywny udział w życiu publicznym prowadząc działalność redaktorską, naukową i przede wszystkim pisarską.
+Został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Franciszka w Rydze.
 == Twórczość ==