Bitwa pod Wiłkomierzem: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
bibliografia
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Bitwa: drobne merytoryczne
Linia 25: Linia 25:


=== Bitwa ===
=== Bitwa ===
Oddziały polskie dowodzone przez [[Jakub Kobylański|Jakuba Kobylańskiego]] i wspierające je wojska litewskie księcia [[Zygmunt Kiejstutowicz|Zygmunta Kiejstutowicza]] pod dowództwem jego syna [[Michał Bolesław Zygmuntowicz|Michała Bolesława]] zaatakowały wojska przeciwnika podczas marszu, wbijając się w ich środek i rozdzielając je na dwie części. Następnie niszczyły kolejne oddziały nieprzyjaciela przybywające na pole bitwy. Wojak polsko-litewskie tym samym rozgromiły w przeciągu tylko jednej godziny krzyżacko-litewsko-tatarskie wojska [[Świdrygiełło|Świdrygiełły]] i [[Franke von Kerskorff|Kerskorffa]], [[mistrzowie kawalerów mieczowych#Krajowi mistrzowie Inflant zakonu krzyżackiego|mistrza krajowego inflanckiego]]. W bitwie zginęli mistrz inflancki, niemal wszyscy zakonni rycerze i wielu kniaziów. Do niewoli dostał się ciężko ranny [[Zygmunt Korybutowicz]] (wkrótce zmarł). Sam Świdrygiełło ledwie uszedł z pobojowiska do Połocka<ref>Henryk Łowmiański Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.153</ref>.
Oddziały polskie pod naczelnym dowództwem [[Jakub Kobylański|Jakuba Kobylańskiego]] i wspierające je wojska litewskie księcia [[Zygmunt Kiejstutowicz|Zygmunta Kiejstutowicza]] pod dowództwem jego syna [[Michał Bolesław Zygmuntowicz|Michała Bolesława]] po trzydniowym wyczekiwaniu naprzeciw wojsk Zygmunta Korybutowicza zaatakowały go podczas przegrupowania. Po odśpiewaniu Bogurodzicy wojska polsko-litewskie pod dowództwem Kobylańskiego uderzyły na wojska Zygmunta Korybutowicza i Świdrygiełły podczas marszu, wbijając się w ich środek i rozdzielając je na dwie części. Po zniszczeniu tylnych straży wojska polskie następnie niszczyły kolejne oddziały nieprzyjaciela przybywające na pole bitwy. Następnie wojska Kobylańskiego ruszyły w pogoń za uciekającym przeciwnikiem. Odwodowe oddziały inflantyczyków słysząc o klęsce schroniły się na wyspę na pobliskim jeziorze, która jednak została zdobyta przez Litwinów. Wojska polsko-litewskie tym samym rozgromiły w przeciągu tylko jednej godziny krzyżacko-litewsko-tatarskie wojska [[Świdrygiełło|Świdrygiełły]] i [[Franke von Kerskorff|Kerskorffa]], [[mistrzowie kawalerów mieczowych#Krajowi mistrzowie Inflant zakonu krzyżackiego|mistrza krajowego inflanckiego]]. W bitwie zginęli mistrz inflancki, niemal wszyscy komturzy, zakonni rycerze i wielu kniaziów. Do niewoli dostał się ciężko ranny [[Zygmunt Korybutowicz]] (wkrótce zmarł). Sam Świdrygiełło ledwie uszedł z pobojowiska do Połocka<ref>Henryk Łowmiański Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.153</ref>. Chorągwie zdobyte w bitwie król Władysław Jagiełło kazał zawiesić w katedrze św. Stanisława w Wilnie. W miejscu bitwy Zygmunt Kiejstutowicz nakazał zbudowanie kościoła dziękczynnego.


=== Efekty bitwy ===
=== Efekty bitwy ===

Wersja z 08:45, 14 wrz 2011

Bitwa pod Wiłkomierzem
Wojna polsko-krzyżacka w latach 1431-1435
Ilustracja
{{{opis grafiki}}}
Czas

{{{czas}}}

Miejsce

Wiłkomierz

Wynik

zwycięstwo wojsk polsko-litewskich

Strony konfliktu
Królestwo Polskie
Zygmunt Kiejstutowicz
Zakon krzyżacki (gałąź inflancka)
Świdrygiełło
Tatarzy
Dowódcy
Jakub Kobylański
Michał Bolesław Zygmuntowicz
Franke von Kerskorff
Zygmunt Korybutowicz
Świdrygiełło
Siły
9-11 tys 11 tys
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

Bitwa pod Wiłkomierzem, znana też jako Bitwa nad rzeką Świętą – miała miejsce 1 września 1435 roku na polach wsi Pobojsk w okolicy Wiłkomierza na Litwie podczas wojny polsko-krzyżackiej w latach 1431-1435.

Przyczyny

W trakcie wojny polsko-krzyżackiej (tzw. nieszawskiej) obie strony zawarły 15 grudnia 1435 roku Rozejm w Łęczycy, którego nie uznała inflancka gałąź Zakonu Krzyżackiego. Po porozumieniu się Krzyżaków inflanckich i Świdrygiełły, który buntował się przeciwko Zygmuntowi Kiejstutowiczowi, Krzyżacy postanowili zaatakować część Litwy znajdującą się pod kontrolą sprzymierzonego z Polską Zygmunta. W dniu 20 sierpnia 1435 roku Świdrygiełło z 6 tys. żołnierzy i 500 Tatarami połączył się w Brasławiu z liczącą 4500 żołnierzy armią krzyżacką i ruszył w kierunku Trok i Wilna. Zagrożonemu Zygmuntowi pospieszył na pomoc z liczącymi 4500 żołnierzy polskimi posiłkami Jakub Kobylański, który ruszył z Wilna na Wiłkomierz.

Bitwa

Oddziały polskie pod naczelnym dowództwem Jakuba Kobylańskiego i wspierające je wojska litewskie księcia Zygmunta Kiejstutowicza pod dowództwem jego syna Michała Bolesława po trzydniowym wyczekiwaniu naprzeciw wojsk Zygmunta Korybutowicza zaatakowały go podczas przegrupowania. Po odśpiewaniu Bogurodzicy wojska polsko-litewskie pod dowództwem Kobylańskiego uderzyły na wojska Zygmunta Korybutowicza i Świdrygiełły podczas marszu, wbijając się w ich środek i rozdzielając je na dwie części. Po zniszczeniu tylnych straży wojska polskie następnie niszczyły kolejne oddziały nieprzyjaciela przybywające na pole bitwy. Następnie wojska Kobylańskiego ruszyły w pogoń za uciekającym przeciwnikiem. Odwodowe oddziały inflantyczyków słysząc o klęsce schroniły się na wyspę na pobliskim jeziorze, która jednak została zdobyta przez Litwinów. Wojska polsko-litewskie tym samym rozgromiły w przeciągu tylko jednej godziny krzyżacko-litewsko-tatarskie wojska Świdrygiełły i Kerskorffa, mistrza krajowego inflanckiego. W bitwie zginęli mistrz inflancki, niemal wszyscy komturzy, zakonni rycerze i wielu kniaziów. Do niewoli dostał się ciężko ranny Zygmunt Korybutowicz (wkrótce zmarł). Sam Świdrygiełło ledwie uszedł z pobojowiska do Połocka[1]. Chorągwie zdobyte w bitwie król Władysław Jagiełło kazał zawiesić w katedrze św. Stanisława w Wilnie. W miejscu bitwy Zygmunt Kiejstutowicz nakazał zbudowanie kościoła dziękczynnego.

Efekty bitwy

Bitwa ta złamała potęgę Krzyżaków inflanckich i doprowadziła do przejęcia inicjatywy w wojnie domowej na Litwie przez Zygmunta Kiejstutowicza. Bitwa ta też ostatecznie skłoniła Zakon Krzyżacki do podpisania traktatu pokojowego z Królestwem Polskim, który został zawarty 31 grudnia 1435 roku w Brześciu Kujawskim. Na mocy ugody Zakon obiecał zerwać ze Świdrygiełłą, oddać zamek Dybów (Nieszawę) i zapłacić 9500 złotych węgierskich za złamanie traktatu mełneńskiego[2].

Ciekawostki

Po Bitwie pod Grunwaldem Krzyżacy na Soborze w Konstancji atakowali Królestwo Polskie za udział pod Grunwaldem po jego stronie oddziałów tatarskich (które nazywali Saracenami), które tym razem wspierały pod Wiłkomierzem właśnie Krzyżaków.

Bibliografia

  • J.Skrzypek "Bitwa na rzeką Świętą", Przegląd Historyczno-Wojskowy X (1938), s.29-58
  • S.Zakrzewski "Bitwa nad Świętą, inaczej pod Wiłkomierzem, dnia 1 września 1435 r., w: Pamiętnik VI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Wilnie", t.I, Lwów 1935, s.551-558
  1. Henryk Łowmiański Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.153
  2. Piotr Bunar, Stanisław A.Sroka "Słownik Wojen, Bitew i Potyczek w Średniowiecznej Polsce", wyd. Universitas, Kraków 2004, s.87-88, ISBN 83-242-0397-4