Bitwa pod Wiłkomierzem: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
bibliografia |
→Bitwa: drobne merytoryczne |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
=== Bitwa === |
=== Bitwa === |
||
Oddziały polskie |
Oddziały polskie pod naczelnym dowództwem [[Jakub Kobylański|Jakuba Kobylańskiego]] i wspierające je wojska litewskie księcia [[Zygmunt Kiejstutowicz|Zygmunta Kiejstutowicza]] pod dowództwem jego syna [[Michał Bolesław Zygmuntowicz|Michała Bolesława]] po trzydniowym wyczekiwaniu naprzeciw wojsk Zygmunta Korybutowicza zaatakowały go podczas przegrupowania. Po odśpiewaniu Bogurodzicy wojska polsko-litewskie pod dowództwem Kobylańskiego uderzyły na wojska Zygmunta Korybutowicza i Świdrygiełły podczas marszu, wbijając się w ich środek i rozdzielając je na dwie części. Po zniszczeniu tylnych straży wojska polskie następnie niszczyły kolejne oddziały nieprzyjaciela przybywające na pole bitwy. Następnie wojska Kobylańskiego ruszyły w pogoń za uciekającym przeciwnikiem. Odwodowe oddziały inflantyczyków słysząc o klęsce schroniły się na wyspę na pobliskim jeziorze, która jednak została zdobyta przez Litwinów. Wojska polsko-litewskie tym samym rozgromiły w przeciągu tylko jednej godziny krzyżacko-litewsko-tatarskie wojska [[Świdrygiełło|Świdrygiełły]] i [[Franke von Kerskorff|Kerskorffa]], [[mistrzowie kawalerów mieczowych#Krajowi mistrzowie Inflant zakonu krzyżackiego|mistrza krajowego inflanckiego]]. W bitwie zginęli mistrz inflancki, niemal wszyscy komturzy, zakonni rycerze i wielu kniaziów. Do niewoli dostał się ciężko ranny [[Zygmunt Korybutowicz]] (wkrótce zmarł). Sam Świdrygiełło ledwie uszedł z pobojowiska do Połocka<ref>Henryk Łowmiański Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.153</ref>. Chorągwie zdobyte w bitwie król Władysław Jagiełło kazał zawiesić w katedrze św. Stanisława w Wilnie. W miejscu bitwy Zygmunt Kiejstutowicz nakazał zbudowanie kościoła dziękczynnego. |
||
=== Efekty bitwy === |
=== Efekty bitwy === |
Wersja z 08:45, 14 wrz 2011
Wojna polsko-krzyżacka w latach 1431-1435 | |||
{{{opis grafiki}}} | |||
Czas |
{{{czas}}} | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Wynik |
zwycięstwo wojsk polsko-litewskich | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} |
Bitwa pod Wiłkomierzem, znana też jako Bitwa nad rzeką Świętą – miała miejsce 1 września 1435 roku na polach wsi Pobojsk w okolicy Wiłkomierza na Litwie podczas wojny polsko-krzyżackiej w latach 1431-1435.
Przyczyny
W trakcie wojny polsko-krzyżackiej (tzw. nieszawskiej) obie strony zawarły 15 grudnia 1435 roku Rozejm w Łęczycy, którego nie uznała inflancka gałąź Zakonu Krzyżackiego. Po porozumieniu się Krzyżaków inflanckich i Świdrygiełły, który buntował się przeciwko Zygmuntowi Kiejstutowiczowi, Krzyżacy postanowili zaatakować część Litwy znajdującą się pod kontrolą sprzymierzonego z Polską Zygmunta. W dniu 20 sierpnia 1435 roku Świdrygiełło z 6 tys. żołnierzy i 500 Tatarami połączył się w Brasławiu z liczącą 4500 żołnierzy armią krzyżacką i ruszył w kierunku Trok i Wilna. Zagrożonemu Zygmuntowi pospieszył na pomoc z liczącymi 4500 żołnierzy polskimi posiłkami Jakub Kobylański, który ruszył z Wilna na Wiłkomierz.
Bitwa
Oddziały polskie pod naczelnym dowództwem Jakuba Kobylańskiego i wspierające je wojska litewskie księcia Zygmunta Kiejstutowicza pod dowództwem jego syna Michała Bolesława po trzydniowym wyczekiwaniu naprzeciw wojsk Zygmunta Korybutowicza zaatakowały go podczas przegrupowania. Po odśpiewaniu Bogurodzicy wojska polsko-litewskie pod dowództwem Kobylańskiego uderzyły na wojska Zygmunta Korybutowicza i Świdrygiełły podczas marszu, wbijając się w ich środek i rozdzielając je na dwie części. Po zniszczeniu tylnych straży wojska polskie następnie niszczyły kolejne oddziały nieprzyjaciela przybywające na pole bitwy. Następnie wojska Kobylańskiego ruszyły w pogoń za uciekającym przeciwnikiem. Odwodowe oddziały inflantyczyków słysząc o klęsce schroniły się na wyspę na pobliskim jeziorze, która jednak została zdobyta przez Litwinów. Wojska polsko-litewskie tym samym rozgromiły w przeciągu tylko jednej godziny krzyżacko-litewsko-tatarskie wojska Świdrygiełły i Kerskorffa, mistrza krajowego inflanckiego. W bitwie zginęli mistrz inflancki, niemal wszyscy komturzy, zakonni rycerze i wielu kniaziów. Do niewoli dostał się ciężko ranny Zygmunt Korybutowicz (wkrótce zmarł). Sam Świdrygiełło ledwie uszedł z pobojowiska do Połocka[1]. Chorągwie zdobyte w bitwie król Władysław Jagiełło kazał zawiesić w katedrze św. Stanisława w Wilnie. W miejscu bitwy Zygmunt Kiejstutowicz nakazał zbudowanie kościoła dziękczynnego.
Efekty bitwy
Bitwa ta złamała potęgę Krzyżaków inflanckich i doprowadziła do przejęcia inicjatywy w wojnie domowej na Litwie przez Zygmunta Kiejstutowicza. Bitwa ta też ostatecznie skłoniła Zakon Krzyżacki do podpisania traktatu pokojowego z Królestwem Polskim, który został zawarty 31 grudnia 1435 roku w Brześciu Kujawskim. Na mocy ugody Zakon obiecał zerwać ze Świdrygiełłą, oddać zamek Dybów (Nieszawę) i zapłacić 9500 złotych węgierskich za złamanie traktatu mełneńskiego[2].
Ciekawostki
Po Bitwie pod Grunwaldem Krzyżacy na Soborze w Konstancji atakowali Królestwo Polskie za udział pod Grunwaldem po jego stronie oddziałów tatarskich (które nazywali Saracenami), które tym razem wspierały pod Wiłkomierzem właśnie Krzyżaków.
Bibliografia
- J.Skrzypek "Bitwa na rzeką Świętą", Przegląd Historyczno-Wojskowy X (1938), s.29-58
- S.Zakrzewski "Bitwa nad Świętą, inaczej pod Wiłkomierzem, dnia 1 września 1435 r., w: Pamiętnik VI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Wilnie", t.I, Lwów 1935, s.551-558
- ↑ Henryk Łowmiański Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.153
- ↑ Piotr Bunar, Stanisław A.Sroka "Słownik Wojen, Bitew i Potyczek w Średniowiecznej Polsce", wyd. Universitas, Kraków 2004, s.87-88, ISBN 83-242-0397-4