Nidzica: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎Początki Nidzicy: drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
Linia 82: Linia 82:
Duże dochody przynosiły mieszkańcom Nidzicy gorzelnie i browary. W mieście było także wielu kołodziejów, którzy zajmowali się produkcją sanek i niecek.
Duże dochody przynosiły mieszkańcom Nidzicy gorzelnie i browary. W mieście było także wielu kołodziejów, którzy zajmowali się produkcją sanek i niecek.
Pod koniec [[XVI wiek|XVI]] wieku dzięki targom odbywającym się koło [[Ratusz w Nidzicy|Ratusza w Nidzicy]] miasto należało do stosunkowo zasobnych.
Pod koniec [[XVI wiek|XVI]] wieku dzięki targom odbywającym się koło [[Ratusz w Nidzicy|Ratusza w Nidzicy]] miasto należało do stosunkowo zasobnych.

W latach 1562-1572 kaznodzieją w Nidzicy był Jan Radomski, autor ''Confessio Augustana to iest Wyznanie Wiary niektórych Xiążąt y Miast Niemieckich [.] Przełożona y Drukowana [.] ku pożytku kościołów J.X.M. Polskych'' i innych dzieł protestanckich.


=== Najazd Tatarów ===
=== Najazd Tatarów ===

Wersja z 14:07, 24 kwi 2013

Szablon:POL miasto infobox Nidzica (dawniej Nibork, niem. Neidenburg, prus. Nīdaspils) – miasto w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie nidzickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nidzica, położone nad rzeką Nidą (górny bieg Wkry). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. olsztyńskiego.

Według danych z 30 czerwca 2009 roku, miasto miało 14 558 mieszkańców[1].

Położenie

Nidzica położona jest w południowej części województwa warmińsko-mazurskiego nad rzeką Nidą na Pojezierzu Mazurskim. Miasto sąsiaduje z gminami: Jedwabno, Janowiec Kościelny, Janowo, Kozłowo oraz Olsztynek

Nidzica leży 130 km od granicy z Rosją i ok. 180 km od Kaliningradu. Odległości:

Historia

Mszał krzyżacki z 1499 r. z kościoła parafialnego w Nidzicy "Ad Eccl[es]iam parochiale[m] Neidenburg"
Rynek w Nidzicy
Plac Wolności w Nidzicy

Nazwa miasta

Nazwa utworzona jest od słowiańskiego rdzenia nid/neid występującego w nazwach rzek nizinnych. Pierwsze źródła historyczne podają niemiecką nazwę: Nydenburg, później Neidenburg ("gród nad rzeką Nidą"), które z kolei spolszczano na Nibork, Nidbork, Niedzbórz[2].

Początki Nidzicy

W X wieku okolice późniejszego miasta zamieszkuje ludność słowiańska, o czym świadczą znaleziska z Działdowa i ze wsi Skrupe, jak i charakter pobliskich grodzisk granicznych w Nowym Dworze i Księżym Dworze. W Pokrzywnicy Wielkiej i Szczepkowie Borowym odkryto z kolei cmentarzysko słowiańskie z XI i XII wieku[3]. W samej Nidzicy pierwszy drewniany obiekt obronny założyli Krzyżacy prawdopodobnie już w l. 1266-1268. Pierwsza wzmianka o zamku nad Nidą pochodzi z 1376 roku. W dniu 7 grudnia 1381 r. osada otrzymała prawa miejskie z rąk wielkiego mistrza zakonu Winricha von Kniprode, a także swój herb[2]. Jako miejscowość położona nieopodal granicy z Mazowszem posiadała dwa niezależne, ale powiązane ze sobą systemy obronne. Zamek z przedzamczem i fortyfikacje miejskie, których głównym elementem był mur obwodowy z basztami na rogach oraz mur od strony wschodniej dobudowany kilka lat później. Od strony zachodniej miasto otaczała Nida, z trzech pozostałych stron wykopana fosa zasilana wodami rzeki. W obrębie murów miejskich stały dwa duże obiekty pełniące funkcję obronną: Kościół św. Wojciecha i Klasztorek. Układ miejski wyróżniał się dużą regularnością, tworzył wyraźny prostokąt.

W 1389 roku w mieście odbył się zjazd przedstawicieli Zakonu Krzyżackiego, Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego w osobie księcia Skirgiełły i Księstwa Mazowieckiego w osobie księcia Ziemowita.

W trakcie Wielkie Wojny z Zakonem Krzyżackim w dniu 8 lipca 1410 roku wojska polskie zajęły miasto i zamek bez walki. Po bitwie pod Grunwaldem, król Władysław Jagiełło nadał Nidzicę księciu mazowieckiemu, jednak we wrześniu 1410 roku Krzyżacy odzyskali miasto. Podczas Wojny głodowej w dniu 25 lipca 1414 roku wojska polskie obległy zamek, który poddał się 6 sierpnia. W październiku 1414 roku Krzyżacy odzyskali zamek i miasto. W związku z zaginięciem dokumentu lokacyjnego podczas wojny, w 1420 roku prawa miejskie chełmińskie zostały Nidzicy odnowione.

W 1444 roku Nidzica przystąpiła do antykrzyżackiego Związku Pruskiego, razem z Działdowem, Dąbrównem i Olsztynkiem, który w 1454 roku zwrócił się do króla Kazimierza Jagiellończyka z prośbą o przyłączenie do Królestwa Polskiego. W odpowiedzi wojska polskie zajęły bez walki miasto, a dowódcą zamku został rycerz Adam Wilkanowski[4].

Nidzica w wojnie trzynastoletniej

Podczas wojny trzynastoletniej (1454-66) miasto zostało opanowane przez wojska Związku Pruskiego. W wyniku pokoju toruńskiego Nidzica pozostała jednak na terenie państwa krzyżackiego, przez co polska załoga musiała w 1466 roku opuścić miasto.

Nidzica po sekularyzacji Zakonu

Roszczenia mistrza krzyżackiego Albrechta von Hohenzollerna podważające II pokój toruński i jego przymierze z Moskwą sprawiło, że doszło do wojny polsko-krzyżackiej, w wyniku czego w dniu 24 lutego 1520 roku w Nidzicy ponownie pojawiły się wojska polskie. Spaliły one młyn przy zamku, i wyrządziły sporo szkody mieszczanom. Pięcioletnia wojna skończyła się hołdem pruskim na rynku krakowskim i przekształceniem państwa zakonnego w państwo świeckie. Jednocześnie książę Albrecht von Hohenzollern, przyjąwszy luteranizm, narzucił swą wiarę wszystkim poddanym. W Nidzicy oba kościoły przejęli luteranie, na zamku zaś miejsce Krzyżaków zajął starosta książęcy, którym był Piotr Kobierzycki.

Neidenburg nadal pozostawał urzędową nazwą miasta, ale wskutek nasilającego się osadnictwa mazurskiego w południowych Prusach w codziennym użyciu coraz częściej pojawiały się także polskie formy takie jak Nidbork, Niedzbork i Nibork.

Duże dochody przynosiły mieszkańcom Nidzicy gorzelnie i browary. W mieście było także wielu kołodziejów, którzy zajmowali się produkcją sanek i niecek. Pod koniec XVI wieku dzięki targom odbywającym się koło Ratusza w Nidzicy miasto należało do stosunkowo zasobnych.

W latach 1562-1572 kaznodzieją w Nidzicy był Jan Radomski, autor Confessio Augustana to iest Wyznanie Wiary niektórych Xiążąt y Miast Niemieckich [.] Przełożona y Drukowana [.] ku pożytku kościołów J.X.M. Polskych i innych dzieł protestanckich.

Najazd Tatarów

Wojny szwedzkie przerwały w XVII wieku pomyślną koniunkturę gospodarczą miasta. Przemarsze wojsk w 1628 roku spowodowały tu pierwsze zniszczenia i szkody. Po bitwie pod Prostkami w 1656 roku pojawili się Tatarzy. Miasto zamknęło przed nimi bramy.

XIX wiek

W Nidzicy 5 sierpnia 1804 roku na bocznej uliczce wybuchł pożar, wielu mieszkańców miasta udało się na jarmark do Złotowa, przez co spaliło się w zachodniej pierzei dwadzieścia dziewięć domów wraz z zabudowaniami gospodarskimi. Poza tym pastwą płomieni padło czterdzieści domów bocznych uliczkach, kościół, plebania, szkoła a także trzynaście stodół przy drodze do Litwinek. W następnym roku – w trakcie odbudowy miasta – powiększono rynek, rozbierając Bramę Polską i likwidując jedną z przecznic. W 1806 roku wkroczyły do miasta wojska francuskie z marszałkiem Neyem. W następnym roku w mieście stacjonowały oddziały generała Zajączka, które wymaszerowały z miasta 10 czerwca 1807 roku w kierunku Królewca. Na zamku nidzickim urządzono lazaret. Wojska francuskie ponownie pojawiły się w mieście w maju 1812 roku i opuściły miasto 18 sierpnia 1813 roku. W 1819 roku zamieszkał w Nidzicy Ferdynand Tymoteusz Gregorovius, dzięki którego inicjatywie około 1830 roku wyremontowano zamek. W 1825 roku w Nidzicy mieszkało 1225 Polaków, co stanowiło 51,6% mieszkańców. W 1831 roku w Nidzicy zachorowało na cholerę 356 osób, z których zmarło 218. W 1828 roku rozebrano stary ratusz miejskie. W 1840 roku rozebrano Bramę Niemiecką. W 1856 roku nidzicka parafia ewangelicka liczyła 4470 osób, z czego 3150 osób było Polakami[5].

W drugiej poł. XIX w., szczególnie po zjednoczeniu Niemiec w 1871, miasto przeżywało okres ponownej prosperity. Wyraźnie wzrosła liczba mieszkańców, zbudowano nowoczesną infrastrukturę. W 1888 miasto otrzymało połączenie kolejowe z Olsztynem i Działdowem, w 1900 dodatkowe połączenie do Wielbarku. O ile w 1854 w mieszkało tu 3,300 osób, to w 1905 ich liczba wzrosła do ponad 4.700.

I wojna światowa

W wyniku ofensywy rosyjskiej w Prusach Wschodnich wojska kozackie gruntownie splądrowały i spaliły miasto 22 sierpnia 1914 r. Po niemieckim zwycięstwie pod Tannenbergiem i wyparciu Rosjan z Nidzicy natychmiast przystąpiono do odbudowy miasta. Nidzicę rozbudowano i unowocześniono. W plebiscycie narodowościowym w lipcu 1920 r. bezdyskusyjne zwycięstwo odnieśli Niemcy – w całym powiecie za Polską padło jedynie 330 głosów, choć podczas spisu powszechnego w 1910 r. 20.075 zamieszkałych w nim osób zadeklarowało jako język ojczysty język polski, zaś tylko 10.779 osób - język niemiecki. Z plebiscytu wyłączono jednak Działdowo i okoliczne wsie, które przyłączono do Polski. W ten sposób Nidzica w jeszcze większym stopniu stała się miastem przygranicznym.

II wojna światowa

W styczniu 1945 roku 48 armia radziecka pod dowództwem generała lejtnanta Mikołaja Gusiewa łamiąc umocnienia niemieckie na południowym krańcu Nidzicy wdarła się do miasta, gdzie rozgorzały zacięte walki uliczne. 21 stycznia 1945 roku zniszczoną w ponad trzech czwartych Nidzicę zajęły wojska radzieckie.

Nidzica w państwie polskim

Miasto zostało zdobyte przez radzieckie oddziały 10 korpusu pancernego 5 armii pancernej gwardii w dniu 20 stycznia 1945 po czym miasto znalazło się w granicach Polski pod nową nazwą Nidzica, a pozostała jeszcze niemieckojęzyczna ludność uległa wysiedleniu. W 1947 roku w mieście mieszkało zaledwie 3433 osoby (39% stanu z 1939 roku). W kolejnych latach miasto zostało częściowo odbudowane. W roku 1970 liczba ludności miasta osiągnęła około 9700 osób.

W 2001 połączenie kolejowe z Wielbarkiem zostało zlikwidowane.

Zabytki

Zdjęcia współczesne

Zdjęcia historyczne

Wspólnoty religijne

Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:

Sport

W miejscowości funkcjonuje klub sportowy "Start Nidzica" posiadający w swojej historii sekcje: piłka nożna, siatkówka, tenis stołowy, biegi na orientację i brydż sportowy. Obecnie dwusekcyjny – piłka nożna i koszykówka.

Media

  • Głos Nidzicki – tygodnik ukazywał się w latach 1990 – 2001 pod nazwą Gazety Nidzickiej, w roku 2001 zmienił nazwę na Głos Nidzicki.
  • Nasza Gazeta Nidzicka tygodnik lokalny Gazety Olsztyńskiej ukazuje się od lutego 2002 roku.
  • Telewizja Nidzica rozpoczęła swoją działalność w 2009 roku

Administracja

  • Sąd Rejonowy
  • Prokuratura Rejonowa
  • Urząd Skarbowy

Współpraca międzynarodowa

Szablon:Źródła Miasta partnerskie:

Nidziczanie

Znane osoby urodzone w Nidzicy

Osoby związane z Nidzicą

Ciekawostki

Zobacz też

  1. ↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 30 VI 2009 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2009-11-24. ISSN 1734-6118.
  2. ↑ a b Kazimierz Rymut: Nazwy Miast Polski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987, s. 159. ISBN 83-04-02436-5.
  3. ↑ "Nidzica. Z dziejów miasta i okolic", Olsztyn 1976, wyd. Pojezierze, s.61
  4. ↑ "Nidzica. Z dziejów miasta i okolic", Olsztyn 1976, wyd. Pojezierze, s.68
  5. ↑ "Nidzica. Z dziejów miasta i okolic". wyd. Pojezierze, Olsztyn 1976, s.86
Miasta województwa warmińsko-mazurskiego
Miasta na prawach powiatu
Miasta powiatowe
Miasta gminne

Herb województwa warmińsko-mazurskiego

Gmina Nidzica
Wsie
Kolonie
Osady
Osady leśne
Integralne
części wsi

Gmina Nidzica

Powiat nidzicki
Miasta
Gminy miejsko-wiejskie
Gminy wiejskie

Powiat nidzicki (1945–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1945–54 i 1973–75)
Gromady
(1954–72)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nidzica&oldid=36258157”