Jan Luksemburski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Polityka w Czechach: drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Polityka włoska: drobne merytoryczne
Linia 70: Linia 70:


== Polityka włoska ==
== Polityka włoska ==
W latach 20. i 30. XIV wieku był aktywny w polityce włoskiej.
W latach 20. i 30. XIV wieku był aktywny w polityce włoskiej, gdzie utworzył quasi-państwo z rywalizujących miast, księstw i republik. Po tym gdy wyjechał do Francji, jego 16-letni syn Karol nie potrafił już tam utrzymać władzy.


== Polityka w Luksemburgu ==
== Polityka w Luksemburgu ==

Wersja z 12:33, 12 maj 2015

Szablon:Władca kraju infobox

Jan Luksemburski, król czeski, przejmuje i nadaje jako lenno księciu płockiemu Wacławowi Płock, Wyszogród i Gostynin, 1329, Archiwum Główne Akt Dawnych
Ziemie pod kontrolą Jana Luksemburskiego (Luksemburg, Czechy, Pn.Włochy, Śląsk i Mazowsze)

Jan I Luksemburski, Jan Ślepy (cz. Jan Lucemburský, niem. Johann von Luxemburg, ur. 10 sierpnia 1296, zm. 26 sierpnia 1346 pod Crécy) – syn cesarza rzymsko-niemieckiego Henryka VII, od 1309 hrabia Luksemburga, od 1310 król Czech, w latach 1310-1335 tytularny król Polski.

Młodość

Tak jak jego ojciec w młodości, poprzez to, że mieszkał początkowo w Paryżu na dworze Filipa Pięknego był silnie związany z kulturą francuską. Dzięki zaaranżowanemu małżeństwu z córką Wacława II Elżbietą i wpływom swojego ojca-cesarza otrzymał jako 15-latek koronę Czech po wymarłych Przemyślidach. Jego wyprawa do Czech w celu objęciu władzy nie powiodła się (nie potrafił zdobyć Kutnej Hory), szczęśliwie jednak zmarł jego konkurent do czeskiej korony Henryk Karyncki, w związku z czym koronowano go na króla czeskiego w lutym 1311 roku. W 1310 r., aby zjednać szlachtę czeską, wydał dla niej przywilej (obietnica nieobciążania podatkami, nienaruszalność majątków, ograniczenie obowiązków w zakresie służby wojskowej). W 1313 roku zmarł we Włoszech jego ojciec-cesarz, a on sam nie potrafił przekonać elektów do poparcia jego kandydatury na cesarza, na którego wybrano w 1314 roku Ludwika IV Wittelsbacha.

Polityka w Rzeszy

W sporze o tron cesarski, który wybuchł po śmierci ojca Jana Luksemburskiego, którym był Henryk VII Luksemburczyk, doszło w 1314 roku do podwójnej elekcji, gdzie wybrano dwu królów: Fryderyka Pięknego Habsburga i Ludwika IV Bawarskiego z rodu Wittelsbachów. Był to tzw. konflikt Staufów i Welfów inaczej określany jako gibelińsko-gwelficki. Ludwik IV Bawarski reprezentował orientację gibelińską, antypapieską, Fryderyk Piękny natomiast gwelficką, popieraną przez papieża. Jan Luksemburski poparł w początkach swego panowania Ludwika IV Wittelsbacha.

W czerwcu 1336, w trakcie walk o obsadę tronu w Karyntii, Jan Luksemburczyk zorganizował wyprawę przeciwko Habsburgom. W jego wyprawie brał udział również polski król Kazimierz III Wielki.

W 1341 roku rozpoczął się jego konflikt z cesarzem Ludwikiem IV Bawarskim Wittelsbachem na tle małżeństwa jego syna Jana Henryka z posiadającą prawa do Tyrolu i Karyntii hrabiną Małgorzatą Maultasch. Pięć lat później Jan Luksemburski dzięki wsparciu papieża i części niemieckich książąt zemścił się i spowodował, że Ludwika pozbawiono w 1346 r. cesarskiego tronu i podczas ponownej elekcji wybrano jego syna, nowego cesarza Karola IV, na króla Niemiec.

Polityka w Polsce

Jan Luksemburski używał tytułu króla Polski w swej oficjalnej tytulaturze, jednak jak wynika z późniejszych źródeł, swoje pretensje ograniczał do dawnego królestwa Przemysła II (czyli Wielkopolski i Pomorza Gdańskiego), bo koronacja Władysława Łokietka zdaniem ówczesnych formalnie nie naruszała w niczym jego praw.

Najazd na Kraków w 1327 roku Jan Luksemburski dopiero w początkach 1327 r. postanowił upomnieć się o polskie dziedzictwo Wacława II, do którego miał powszechnie respektowane tytuły prawne, przy dość słabych prawach do niego swojego poprzednika. Zajęty wewnętrznymi konfliktami w Czechach i zaangażowany w spory w Niemczech, nie mógł zapobiec koronacji Łokietka w Krakowie w 1320 roku. Znając upór Łokietka władca czeski wiedział, że może odzyskać Wielkopolskę i Pomorze jedynie na drodze zbrojnej, a do niej mogło dojść dopiero po odpowiednim dyplomatycznym przygotowaniu. Działania Łokietka przeciwko Brandenburgii, skierowane przeciwko czeskiemu sojusznikowi Ludwikowi Wittelsbachowi, umocniła jednak sojusz luksembursko-bawarski. Król Czech mógł w tej sytuacji liczyć na wsparcie cesarza. Innym problemem, który musiał rozwiązać Jan było stanowisko węgierskich Andegawenów, którzy wspierali Łokietka. Prowadził więc rokowania z dworem węgierskim na temat małżeństwa swej córki Anny z Władysławem, synem króla węgierskiego Karola Roberta. Zakończyły się one 13 lutego 1327 r. zawarciem układu tyrnawskiego. Dokument traktatowy nie wymieniał Władysława Łokietka jako sojusznika węgierskiego i król czeski mógł uznać to za sukces swej dyplomacji oraz odczytać jako pozostawienie mu przez Andegawenów swobody działania w Polsce. Równocześnie z pertraktacjami z dworem węgierskim przygotowywał się do wyprawy na państwo Łokietka nakładając na poddanych nowe podatki na wystawienie wojska, z którym miał ruszyć na Polskę.

Wyprawa wojsk czeskich zatrzymała się dopiero u bram Krakowa i tylko skuteczna interwencja dyplomatyczna Węgier, w których interesie nie leżała likwidacja królestwa Władysława Łokietka, uratowała je przed całkowitą katastrofą i uzależnieniem od Czech. Jan Luksemburski odstąpił od oblężenia i powrócił przez Śląsk do Czech[1].

Zhołdowanie Górnego Śląska i księstwa Wrocławskiego Nieoczekiwany wymarsz wojsk czeskich na Łokietka musiał zrobić odpowiednie wrażenie na książętach śląskich, którzy bali się energicznych działań Władysława Łokietka kolejno podporządkowującego sobie poszczególne polskie księstwa. Gdy wojska czeskie oblegały Kraków do Opawy zostali wezwani przez Jana Luksemburskiego polscy książęta Bolesław niemodliński, Leszek raciborski, Kazimierz cieszyński, Władysław kozielsko-bytomski i złożyli Janowi Luksemburskiemu w dniach 18 i 19 lutego 1327 roku hołd jako królowi Polski i królowi Czech. Następnie w Bytomiu hołd złożył mu 24 lutego Jan oświęcimski. Następnie Jan Luksemburski udał się do Wrocławia gdzie hołd złożyli mu Bolesław opolski i Henryk VI wrocławski[1][2].

Wspieranie Krzyżaków, nadanie im Pomorza i zhołdowanie Mazowsza Jan Luksemburski wspierał działania Zakonu Krzyżackiego i w związku z tym w końcu 1328 roku ruszył wraz z nimi przeciwko Litwie, która była w sojuszu z Łokietkiem. W związku z tym, gdy Jan i Krzyżacy walczyli z wojskami litewskimi Łokietek lojalnie zaatakował Krzyżaków najeżdżając ziemię chełmińską. Miało to fatalne skutki dla Łokietka, ponieważ dzięki propagandzie Krzyżaków odebrano ten najazd jako atak na chrześcijan, którzy walczyli z poganami. Od Łokietka zdystansował się nawet papież, a Jan Luksemburski wracając z krucjaty zawarł w marcu 1329 r. w Toruniu układ sojuszniczy z Krzyżakami nadając im jako król Polski (którym nie był, bo się nie koronował) Pomorze Gdańskie, co wzmocniło krzyżackie prawa do tej dzielnicy.

Następnie podbił z Krzyżakami ziemię dobrzyńską i skierował się na Mazowsze. Po rozpoczęciu oblężenia Płocka nie widzący szans na obronę książę Wacław płocki skapitulował i 29 marca 1329 roku złożył Janowi Luksemburskiemu hołd lenny ze swego księstwa, przez co księstwo płockie znalazło się pod czeskim zwierzchnictwem[1][2].

Zhołdowanie Dolnego Śląska (Brzeg, Legnica, Żagań, Ścinawa) Wracając z pełnej sukcesów wyprawy pruskiej król czeski Jan Luksemburski zatrzymał się we Wrocławiu, gdzie na przełomie kwietnia i maja 1329 roku jego lennikami zostali: Jan ścinawski, Bolesław brzesko-legnicki, Konrad oleśnicki i Henryk żagański[1].

Stosunki z Kazimierzem Wielkim W 1335 roku przy mediacji króla węgierskiego Karola Roberta na zjeździe w Wyszehradzie Kazimierz Wielki wykupił czeskie prawa do korony polskiej za ogromną jak na owe czasy sumę 20 tys. kop groszy praskich (dwukrotność rocznych dochodów z żup solnych w Wieliczce)[3]. Traktat nie zawierał żadnych zobowiązań Kazimierza względem podporządkowanego przez Jana Śląska. Pokój umocniono projektem małżeństwa wnuka Jana Luksemburskiego – Jana, syna księcia Henryka XIV dolnobawarskiego i Małgorzaty Luksemburskiej – i córki Kazimierza, Elżbiety[2].

Wiosną 1345 roku książę świdnicki Bolko II Mały został najechany przez Jana Luksemburczyka. Kazimierz Wielki w odwecie uderzył w czerwcu na księstwo opawskie, co w kolei pociągnęło za sobą wyprawę czeską skierowaną na Kraków. 12 lipca 1345 roku Jan Luksemburski stanął pod Krakowem i oblegał go nieskutecznie przez osiem dni. W tym czasie Czesi zostali pobici pod Miechowem i Będzinem, w związku z czym Jan Luksemburczyk zmuszony był wycofać się spod Krakowa, a we wrześniu doszło do rozejmu między walczącymi stronami.

Polityka w Czechach

Jan przebywał głównie we Francji i Luksemburgu i w Czechach przebywał rzadko wykorzystując je jedynie jako źródło finansowania swoich wypraw. W jego zastępstwie rządził w nich jego syn Karol (ówczesny margrabia Moraw). Tytuł króla Czech, stanowił dla Jana awans w hierarchii feudalnej, ponieważ z urodzenia był jedynie władcą Luksemburga i lennikiem króla Francji.

Polityka włoska

W latach 20. i 30. XIV wieku był aktywny w polityce włoskiej, gdzie utworzył quasi-państwo z rywalizujących miast, księstw i republik. Po tym gdy wyjechał do Francji, jego 16-letni syn Karol nie potrafił już tam utrzymać władzy.

Polityka w Luksemburgu

W swym rodzimym księstwie znany jest z tego, iż zapoczątkował dobroczynny festiwal Scheuberfouer organizowany od 1340 roku na placu de Glacis w Luksemburgu.

Schyłek życia

Pod koniec życia w związku z dziedziczną chorobą Luksemburgów prawie całkowicie oślepł i dlatego już od 1337 zostawiał coraz więcej spraw w gestii syna Karola. Przypuszcza się, że w czasie bitwy pod Crécy, w której zginął, nie widział zupełnie (walczył przywiązany do dwóch innych rycerzy). Walczył po stronie króla Francji przeciwko Anglikom. Według legendy wypowiedział wtedy Nie będzie to, żeby czeski król z pola uciekał[4].

Żony i dzieci

W 1310 r. Jan Luksemburski ożenił się z Elżbietą, córką króla Czech Wacława II. Z tego małżeństwa pochodzili:

W 1334 r. Jan Luksemburski ożenił się z Beatrycze, córką Ludwika de Burbon. Z tego małżeństwa pochodzili:

Jan Luksemburski miał także syna z nieślubnego związku:

Przodkowie

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Henryk V Luksemburski
 
 
 
 
 
 
 
Henryk VI Luksemburski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Małgorzata z Baru
 
 
 
 
 
 
 
Henryk VII Luksemburski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Baldwin z Avesnes
 
 
 
 
 
 
 
Beatrycze d'Avesnes
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Felicite de Coucy
 
 
 
 
 
 
 
Jan Luksemburski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Henryk III
 
 
 
 
 
 
 
Jan I Zwycięski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Adelajda
 
 
 
 
 
 
 
Małgorzata Brabancka
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Matylda de Bethune
 
 
 
 
 
 
 
Małgorzata de Dampierre
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Gwidon de Dampierre
 
 
 
 
 
 

Dzieje pośmiertne

Jan Luksemburski został pochowany w katedrze w Münsterze. Gdy w połowie XVI wieku Karol V polecił ją zburzyć, jego ciało powierzono franciszkanom. Benedyktyni, do których należało zniszczone opactwo, po jego odbudowie w dolnej części miasta (Neumünster) zaczęli domagać się zwrotu ciała. W międzyczasie oddzielona od reszty ciała głowa Jana Luksemburskiego weszła w posiadanie hrabiego de Mandercheid z Eifel. W latach 1794-1795, gdy Luksemburg w którym franciszkanie przechowywali ciało był oblężony przez wojska francuskie, zwłoki wydobyto z grobowca i ukryto u miejscowego piekarza. Następnie trafiły one do przedsiębiorcy, właściciela fabryki porcelany, a ten przeniósł je w 1809 do nowo otwartego zakładu w Mettlach (Saara). Spoczywały tam do czasu aż książę Prus, Fryderyk Wilhelm IV, poznawszy tę historię polecił umieścić je w specjalnie w tym celu zbudowanej kaplicy w Kastell-am-Saar. O ich wydanie konsekwentnie ubiegało się księstwo Luksemburg. Jego starania zostały uwieńczone powodzeniem dopiero po upadku III Rzeszy. W 1946 szczątki króla sprowadzono do katedry w Luksemburgu i umieszczono w krypcie, w której spoczywają do dziś[3]

  1. a b c d Stanisław Szczur, Historia Polski. Średniowiecze, Kraków 2003, s. 358, 359.
  2. a b c Jerzy Wyrozumski, Dzieje Polski piastowskiej (VIII wiek -1370), Świat Książki Grupa Wydawnicza Berteismann Media Fogra Oficyna Wydawnicza, Kraków 1999 ISBN 83-85719-35-0 komplet, ISBN 83-85719-38-5 T. 2., ISBN 83-7311-074-7
  3. a b Józef Łaptos: Historia Luksemburga w: Historia małych krajów Europy. Wrocław: Ossolineum, 2007, s. 173-174. ISBN 978-83-04-04937-6.
  4. Anna Brzezińska, Jeździec w zbroi [w:] Polityka, wydanie specjalne 4/2010, Pomocnik historyczny: 1410 Grunwald, s. 19


Szablon:Władca-Luksemburg Szablon:Władca-Czechy