Klenica: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 45: | Linia 45: | ||
* Grodzisko w Klenicy - warownię wznieśli przedstawiciele plemienia Dziadoszan na dotychczas niezagospodarowanym terenie około 850-860 r. i dalsze prace, związane z rozbudową i przebudową warowni, prowadzono do mniej więcej 890 r. Prawdopodobnie gród został zniszczony i opuszczony w początku X w., a raczej na pewno przed połową tego stulecia. Ma on obecnie formę pagórka o szerokości ok. 120 m, zniwelowanego wskutek intensywnej uprawy pola do wysokości ok. 1,5-2 m. Już powierzchniowe rozpoznanie pozwala zaliczyć obiekt ten do nizinnych grodzisk pierścieniowatych, jakich liczne przykłady znamy z terenu północnej Polski i wschodnich Niemiec. Gród został założony na zapewniającej naturalne walory obronne niewielkiej ostrodze wcinającej się od wschodu w podmokłe łąki doliny rzeki Odry, której główne koryto obecnie przebiega ok. 2 km na zachód od warowni. Znaleziska powierzchniowe oraz wyniki badań wykopaliskowych świadczą, że osada otwarta była położona na niewielkim wyniesieniu, na zachód od grodziska, natomiast centrum obecnej wsi Klenica znajduje się ponad kilometr na północny zachód od założenia. Gród był założeniem jednoczłonowym, wzniesionym na planie owalu o wymiarach zewnętrznych ok. 90-100 m.<ref>https://www.academia.edu/9373283/Od_ogniska_do_zniszczenia_po%C5%BCarem._Grodzisko_w_Klenicy_gm._Bojad%C5%82a_w_%C5%9Bwietle_wynik%C3%B3w_nowych_bada%C5%84_wykopaliskowych_w_A._Jaszewska_A._Michalak_red._Ogie%C5%84_%C5%BCywio%C5%82_ujarzmiony_i_nieujarzmiony_Biblioteka_Archeologii_%C5%9Arodkowego_Nadodrza_z._4_Zielona_G%C3%B3ra_2011_s._329-348</ref> |
* Grodzisko w Klenicy - warownię wznieśli przedstawiciele plemienia Dziadoszan na dotychczas niezagospodarowanym terenie około 850-860 r. i dalsze prace, związane z rozbudową i przebudową warowni, prowadzono do mniej więcej 890 r. Prawdopodobnie gród został zniszczony i opuszczony w początku X w., a raczej na pewno przed połową tego stulecia. Ma on obecnie formę pagórka o szerokości ok. 120 m, zniwelowanego wskutek intensywnej uprawy pola do wysokości ok. 1,5-2 m. Już powierzchniowe rozpoznanie pozwala zaliczyć obiekt ten do nizinnych grodzisk pierścieniowatych, jakich liczne przykłady znamy z terenu północnej Polski i wschodnich Niemiec. Gród został założony na zapewniającej naturalne walory obronne niewielkiej ostrodze wcinającej się od wschodu w podmokłe łąki doliny rzeki Odry, której główne koryto obecnie przebiega ok. 2 km na zachód od warowni. Znaleziska powierzchniowe oraz wyniki badań wykopaliskowych świadczą, że osada otwarta była położona na niewielkim wyniesieniu, na zachód od grodziska, natomiast centrum obecnej wsi Klenica znajduje się ponad kilometr na północny zachód od założenia. Gród był założeniem jednoczłonowym, wzniesionym na planie owalu o wymiarach zewnętrznych ok. 90-100 m.<ref>https://www.academia.edu/9373283/Od_ogniska_do_zniszczenia_po%C5%BCarem._Grodzisko_w_Klenicy_gm._Bojad%C5%82a_w_%C5%9Bwietle_wynik%C3%B3w_nowych_bada%C5%84_wykopaliskowych_w_A._Jaszewska_A._Michalak_red._Ogie%C5%84_%C5%BCywio%C5%82_ujarzmiony_i_nieujarzmiony_Biblioteka_Archeologii_%C5%9Arodkowego_Nadodrza_z._4_Zielona_G%C3%B3ra_2011_s._329-348</ref> |
||
== Bibliografia == |
|||
* Dominik Nowakowski, ''Od ogniska do zniszczenia pożarem. Grodzisko w Klenicy, gm. Bojadła, w świetle wyników nowych badań wykopaliskowych'', [w:] A. Jaszewska, A. Michalak (red.), Ogień – żywioł ujarzmiony i nieujarzmiony, Biblioteka Archeologii Środkowego Nadodrza, z. 4, Zielona Góra 2011, s. 329-348 |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 13:23, 28 gru 2016
{{{rodzaj miejscowości}}} | |
Pałac Radziwiłłów w Klenicy | |
Państwo | lubuskie |
---|---|
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2006) |
1400 |
Strefa numeracyjna |
(+48) 68 |
Kod pocztowy |
66-133 |
Tablice rejestracyjne |
FZI |
SIMC |
0907929 |
Położenie na mapie brak | |
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:airport} | |
Strona internetowa |
Klenica – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła.
W IX w. istniała tu osada, gród i podgrodzie ludów grupy zwanej Tornow-Klenica[1][2].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Zabytki
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[3]:
- kościół parafialny pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny[4], z 1793 roku, przebudowany w połowie XIX wieku
- zespół pałacowy, z końca XVIII wieku, przebudowany w połowie XIX wieku:
- pałac myśliwski Radziwiłłów z lat 1880–1884
- budynek gospodarczy
- park
- dom gościnny oo. jezuitów dawny dwór - pałac z 1693 roku
- figurka Matki Bożej Klenickiej, wczesnogotycka, obecnie znajdująca się w Otyniu, z której słynie Klenica.
- Grodzisko w Klenicy - warownię wznieśli przedstawiciele plemienia Dziadoszan na dotychczas niezagospodarowanym terenie około 850-860 r. i dalsze prace, związane z rozbudową i przebudową warowni, prowadzono do mniej więcej 890 r. Prawdopodobnie gród został zniszczony i opuszczony w początku X w., a raczej na pewno przed połową tego stulecia. Ma on obecnie formę pagórka o szerokości ok. 120 m, zniwelowanego wskutek intensywnej uprawy pola do wysokości ok. 1,5-2 m. Już powierzchniowe rozpoznanie pozwala zaliczyć obiekt ten do nizinnych grodzisk pierścieniowatych, jakich liczne przykłady znamy z terenu północnej Polski i wschodnich Niemiec. Gród został założony na zapewniającej naturalne walory obronne niewielkiej ostrodze wcinającej się od wschodu w podmokłe łąki doliny rzeki Odry, której główne koryto obecnie przebiega ok. 2 km na zachód od warowni. Znaleziska powierzchniowe oraz wyniki badań wykopaliskowych świadczą, że osada otwarta była położona na niewielkim wyniesieniu, na zachód od grodziska, natomiast centrum obecnej wsi Klenica znajduje się ponad kilometr na północny zachód od założenia. Gród był założeniem jednoczłonowym, wzniesionym na planie owalu o wymiarach zewnętrznych ok. 90-100 m.[5]
Bibliografia
- Dominik Nowakowski, Od ogniska do zniszczenia pożarem. Grodzisko w Klenicy, gm. Bojadła, w świetle wyników nowych badań wykopaliskowych, [w:] A. Jaszewska, A. Michalak (red.), Ogień – żywioł ujarzmiony i nieujarzmiony, Biblioteka Archeologii Środkowego Nadodrza, z. 4, Zielona Góra 2011, s. 329-348
- ↑ tom VII. W: Bartłomiej Gruszka: Archeologia Środkowego Nadodrza. Wczesnośredniowieczna osada przygrodowa (podgrodzie?) w Klenicy (stan. 4), pow. zielonogórski. Opracowanie wyników badań z 1962 roku. Zielona Góra: 2010, s. s. 109-190.
- ↑ academia.edu: Wczesnośredniowieczna osada przygrodowa (podgrodzie?) w Klenicy (stan. 4), pow. zielonogórski. Opracowanie wyników badań z 1962 roku. [dostęp 6 marca 2015].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 103-104. [dostęp 25.2.13].
- ↑ Klenica - Parafia pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. kuria.zg.pl. [dostęp 2016-06-01].
- ↑ https://www.academia.edu/9373283/Od_ogniska_do_zniszczenia_po%C5%BCarem._Grodzisko_w_Klenicy_gm._Bojad%C5%82a_w_%C5%9Bwietle_wynik%C3%B3w_nowych_bada%C5%84_wykopaliskowych_w_A._Jaszewska_A._Michalak_red._Ogie%C5%84_%C5%BCywio%C5%82_ujarzmiony_i_nieujarzmiony_Biblioteka_Archeologii_%C5%9Arodkowego_Nadodrza_z._4_Zielona_G%C3%B3ra_2011_s._329-348