Andrzej Potocki (hetman polny koronny): Różnice pomiędzy wersjami

Andrzej Potocki
	; Srebrna Pilawa
Rodzina	Potoccy
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1691 lub 1692 ; Stanisławów
Ojciec	Stanislaw Rewera Potocki
Matka	Zofia Kalinowska
Żona	Anna Rysinska
Dzieci	z Anną Rysinską:; Katarzyna Potocka; Stanisław Potocki; Józef Potocki

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:09, 18 sty 2018

Andrzej Potocki herbu Pilawa (zm. 30 sierpnia 1691 w Stanisławowie^[1] lub 1692) – kasztelan krakowski, hetman polny koronny, starosta halicki, kołomyjski i leżajski^[2].

Życiorys

Syn Stanisława Rewery Potockiego. W 1660 chorąży wielki koronny, od 1668 wojewoda kijowski. Odznaczył się w bitwie pod Chocimiem, gdzie dowodził lewym skrzydłem wojsk koronnych (1673). Po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku, popierał do polskiej korony kandydaturę carewicza Fiodora^[3]. Był członkiem konfederacji malkontentów w 1672 roku^[4]. Był elektorem Jana III Sobieskiego z województwa kijowskiego w 1674 roku^[5], choć zwalczał politykę profrancuską i antybrandenburską króla. W 1675 rozbił Tatarów pod Kałuszem. W 1680 mianowany wojewodą krakowskim, a kasztelanem krakowskim w 1682. W 1683 podczas wyprawy wiedeńskiej król powierzył mu tymczasowe rządy nad Rzecząpospolitą. Wówczas, prowadząc działania wojenne na Podolu, odzyskał większą część tej krainy (m.in. Niemirów i Jagielnicę) z rąk tureckich. W 1684 został hetmanem polnym koronnym. Następnie brał udział w nieudanych wyprawach mołdawskich w latach 1684 i 1685.

Dziedzic rodowego Stanisławowa w którym ufundował kolegiatę i w której spoczął po śmierci, a którego szczątki zostały sprofanowane i wyrzucone z rodowych krypt podczas planowanego niszczenia stanisławowskiej kolegiaty przez ukraińskich komunistów po 1963 r.

Przypisy

↑ PSB, t. 25., s. 777.
↑ [1] , rok 1691
↑ Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćdziesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 316.
↑ Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego. T. 1, cz. 2, Kraków 1881, s. 1003.
↑ Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 153.

Linki zewnętrzne

Genealogia polskich rodzin arystokratycznych.

[1] PSB, t. 25., s. 777.

[2] [1] , rok 1691

[3] Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćdziesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 316.

[4] Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego. T. 1, cz. 2, Kraków 1881, s. 1003.

[5] Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 153.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Linia 27: / Linia 27: @@
 == Życiorys ==
-Syn [[Stanisław Rewera Potocki|Stanisława Rewery Potockiego]]. W 1660 [[chorąży wielki koronny]], od 1668 [[województwo kijowskie|wojewoda kijowski]]. Odznaczył się w [[Bitwa pod Chocimiem (1673)|bitwie pod Chocimiem]], gdzie dowodził lewym skrzydłem wojsk koronnych (1673). Po [[abdykacja|abdykacji]] [[Jan II Kazimierz Waza|Jana II Kazimierza]] w 1668 roku, popierał do polskiej korony kandydaturę carewicza [[Fiodor III|Fiodora]]<ref>Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćdziesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 316.</ref>. Był członkiem konfederacji malkontentów w 1672 roku<ref>Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego. T. 1, cz. 2, Kraków 1881, s. 1003.</ref>. Był elektorem [[Jan III Sobieski|Jana III Sobieskiego]] z [[województwo kijowskie|województwa kijowskiego]] w 1674 roku<ref>Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 153.</ref>, choć zwalczał politykę profrancuską i antybrandenburską króla. W 1675 rozbił [[Chanat Krymski|Tatarów]] pod [[Bitwa pod Kałuszem (1675)|Kałuszem]]. W 1680 mianowany [[wojewodowie krakowscy|wojewodą krakowskim]], a [[kasztelan]]em [[Kraków|krakowskim]] w 1682. W 1683 podczas wyprawy wiedeńskiej [[Jan III Sobieski|król]] powierzył mu tymczasowe rządy nad [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzecząpospolitą]]. Wówczas, prowadząc działania wojenne na [[Podole|Podolu]], odzyskał większą część tej krainy (m.in. [[Niemirów (obwód winnicki)|Niemirów]]) z rąk tureckich. W 1684 został [[Hetman polny koronny|hetmanem polnym koronnym]]. Następnie brał udział w nieudanych wyprawach mołdawskich w latach 1684 i 1685.
+Syn [[Stanisław Rewera Potocki|Stanisława Rewery Potockiego]]. W 1660 [[chorąży wielki koronny]], od 1668 [[województwo kijowskie|wojewoda kijowski]]. Odznaczył się w [[Bitwa pod Chocimiem (1673)|bitwie pod Chocimiem]], gdzie dowodził lewym skrzydłem wojsk koronnych (1673). Po [[abdykacja|abdykacji]] [[Jan II Kazimierz Waza|Jana II Kazimierza]] w 1668 roku, popierał do polskiej korony kandydaturę carewicza [[Fiodor III|Fiodora]]<ref>Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćdziesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 316.</ref>. Był członkiem konfederacji malkontentów w 1672 roku<ref>Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego. T. 1, cz. 2, Kraków 1881, s. 1003.</ref>. Był elektorem [[Jan III Sobieski|Jana III Sobieskiego]] z [[województwo kijowskie|województwa kijowskiego]] w 1674 roku<ref>Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 153.</ref>, choć zwalczał politykę profrancuską i antybrandenburską króla. W 1675 rozbił [[Chanat Krymski|Tatarów]] pod [[Bitwa pod Kałuszem (1675)|Kałuszem]]. W 1680 mianowany [[wojewodowie krakowscy|wojewodą krakowskim]], a [[kasztelan]]em [[Kraków|krakowskim]] w 1682. W 1683 podczas wyprawy wiedeńskiej [[Jan III Sobieski|król]] powierzył mu tymczasowe rządy nad [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzecząpospolitą]]. Wówczas, prowadząc działania wojenne na [[Podole|Podolu]], odzyskał większą część tej krainy (m.in. [[Niemirów (obwód winnicki)|Niemirów]] i [[Zamek w Nagórzance|Jagielnicę]]) z rąk tureckich. W 1684 został [[Hetman polny koronny|hetmanem polnym koronnym]]. Następnie brał udział w nieudanych wyprawach mołdawskich w latach 1684 i 1685.
 Dziedzic rodowego [[Iwano-Frankiwsk|Stanisławowa]] w którym ufundował [[kolegiata|kolegiatę]] i w której spoczął po śmierci, a którego szczątki zostały sprofanowane i wyrzucone z rodowych krypt podczas planowanego niszczenia stanisławowskiej kolegiaty przez ukraińskich komunistów po 1963 r.