Oblężenie Głuchowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Wojna infobox}} |
→Bibliografia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 41: | Linia 41: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* Antoine III de Gramont, ''The history of Muscovite campaign of John II Casimir.'' Tartu, 1929. |
* Antoine III de Gramont, ''The history of Muscovite campaign of John II Casimir.'' Tartu, 1929. |
||
* W. Majewski, ''Ostatnia kampania Czarnieckiego w 1664 r. Okres wiosenny. Część I'', [w:] ''Studia i materiały do historii wojskowości, T. XV cz. II'', Warszawa 1969 |
|||
* W. Majewski, ''Ostatnia kampania Czarnieckiego w 1664 r. Okres wiosenny. Część II. Działania'', [w:] ''Studia i materiały do historii wojskowości, T. XVI cz. I'', Warszawa 1970 |
|||
* J. Maroń, ''Kampania zadnieprzańska Jana Kazimierza 1663-1664'', [w:] ''Od armii komputowej do narodowej (XVI-XX w.)'', red. Z. Karpus, W. Rezmer, Toruń 1998 |
|||
Wersja z 11:24, 28 cze 2018
| Wojna polsko-rosyjska 1654-1667 | |||
| Czas |
22 stycznia - 9 lutego 1664 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium |
północna Ukraina | ||
| Przyczyna |
kampania króla Jana Kazimierze w pochodzie na Moskwę | ||
| Wynik |
skuteczna obrona garnizonu moskiewskiego | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 51°40′59,8800″N 33°55′00,1200″E/51,683300 33,916700 | |||
Szablon:Wojna polsko-rosyjska 1654-1667
Oblężenie Głuchowa – walki prowadzone w celu zdobycia bronionego przez rosyjski garnizon miasta Głuchowa, które prowadziły wojska polskie i kozackie od 22 stycznia do 9 lutego 1664 podczas wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667.
Pochód na wschód
W listopadzie 1663 roku wojska króla Jana Kazimierza i kozackiego hetmana Prawobrzeżnej Ukrainy Pawła Tetery ruszyły w wielkiej wyprawie przeciwko Carstwu Moskiewskiemu, w celu zakończenia efektownym zwycięstwem trwającej od 10 lat wojny. Armia składała się z 50-70 tys. żołnierzy (w tym około 24 tys. wojsk koronnych i 14 pułków Kozaków z prawobrzeżnej Ukrainy) oraz Tatarów w sile 30-40 tys. żołnierzy. Na wschodzie mieli dołączyć Litwini dowodzeni przez hetmana polnego litewskiego Michała Kazimierza Paca. Południowe Zadnieprze zajęła wydzielona grupa Jana Sobieskiego. Dniepr przekroczono w okolicach Rzyszczowa, omijając Kijów aby nie tracić czasu na jego zdobywanie. Pomimo zimy, wojska królewskie posuwały się szybko, jednak aby zdobyć żywność i ciepłą odzież oblegano po drodze mniejsze twierdze, co znacznie opóźniało marsz. Wojska polskie opanowały Boryspol, Krzemieńczuk, Łochwicę, Łubnie, Romny, Pryłuki i kilka innych miast na Zadnieprzu. Na początku stycznia 1664 Jan Kazimierz ruszył w stronę Moskwy.
Oblężenie
Od 22 stycznia oblegano Głuchów, którego bronił garnizon pod komendą Pawła Trofimowicza Żiwotowskiego i pułkownika kijowskiego Wasyla Dworeckija. 29 stycznia rozpoczął się szturm na skutek którego zniszczono część fortyfikacji miasta materiałami wybuchowymi i na czele z prowadzącym do boju żołnierzy Janem Sobieskim wdarto się do miasta. Wojska polskie dostały się jednak w zasadzkę i zostały ostrzelane ponosząc znaczne straty i musiały się wycofać. Pomimo skłanianiu się oblężonych w następnych dniach do kapitulacji, 8 lutego podjęto drugi szturm, na skutek którego żołnierze polscy i kozaccy ponownie wdarli się do miasta, ale i ten atak w rezultacie zakończył się fiaskiem. Na skutek podejrzenia o przekazywanie informacji o miejscach ataku zginął w niejasnych okolicznościach Iwan Bohun.
W związku ze znacznymi stratami i brakiem sensu dalszego oblegania miasta, 9 lutego wojska królewskie zwinęły oblężenie i ruszyły w dalszą drogę na Moskwę.
Po oblężeniu
15 lutego pod Siewskiem wojska koronne połączyły się z siłami litewskimi dowodzonymi przez hetmana polnego litewskiego Michała Paca (ok. 20 000 żołnierzy) i armia weszła na tereny państwa rosyjskiego. Wojska rosyjskie unikały starcia nieustannie się cofając, jednak 29 lutego armia króla Jana Kazimierza dogoniła pomiędzy Worońcem a Siewskiem główne siły rosyjskie, którymi dowodził kniaź Grigorij Romodanowski. Rosjanie jednak nie odważyli się na bój w otwartym polu i zamknęli się w obwarowanym obozie pod Siewskiem.
Brak silnej twierdzy jako podstawy dalszych działań, odwilż i wybuch powstania na tyłach armii polskiej na Prawobrzeżu oraz knowania Jerzego Sebastiana Lubomirskiego w kraju, zmusiły 1 marca wojska Jana Kazimierza do odwrotu w kierunku Nowogrodu Siewierskiego.
Po rozegranych latem tego samego roku bitwach pod Witebskim i Szkłowem wyczerpane długoletnim wysiłkiem militarnym obie strony rozpoczęły latem 1664 roku ciągnące się dwa i pół roku rozmowy, zakończone Rozejmem andruszowskim.
Bibliografia
- Antoine III de Gramont, The history of Muscovite campaign of John II Casimir. Tartu, 1929.
- W. Majewski, Ostatnia kampania Czarnieckiego w 1664 r. Okres wiosenny. Część I, [w:] Studia i materiały do historii wojskowości, T. XV cz. II, Warszawa 1969
- W. Majewski, Ostatnia kampania Czarnieckiego w 1664 r. Okres wiosenny. Część II. Działania, [w:] Studia i materiały do historii wojskowości, T. XVI cz. I, Warszawa 1970
- J. Maroń, Kampania zadnieprzańska Jana Kazimierza 1663-1664, [w:] Od armii komputowej do narodowej (XVI-XX w.), red. Z. Karpus, W. Rezmer, Toruń 1998