Archikolegiata w Tumie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Unknown104 (dyskusja | edycje)
514 edycji
Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎Odbudowa: drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Linia 99: Linia 99:
W roku 1947 rozpoczęto odbudowę kościoła, którą kierował [[Jan Witkiewicz|Jan Witkiewicz Koszczyc]] chociaż był plan by budowlę, ze względu na znaczące zniszczenie, uznać za nienadającą się do odbudowy i rozebrać ją. 20 lipca tego roku [[ordynariusz]] [[Łódź|łódzki]] odprawił we wstępnie oczyszczonych z gruzu murach świątyni pierwszą po wojnie mszę. Postanowiono ją odbudować jako znaczący przykład architektury romańskiej. Przez następne kilkanaście lat trwały prace budowlane.
W roku 1947 rozpoczęto odbudowę kościoła, którą kierował [[Jan Witkiewicz|Jan Witkiewicz Koszczyc]] chociaż był plan by budowlę, ze względu na znaczące zniszczenie, uznać za nienadającą się do odbudowy i rozebrać ją. 20 lipca tego roku [[ordynariusz]] [[Łódź|łódzki]] odprawił we wstępnie oczyszczonych z gruzu murach świątyni pierwszą po wojnie mszę. Postanowiono ją odbudować jako znaczący przykład architektury romańskiej. Przez następne kilkanaście lat trwały prace budowlane.


Istotą koncepcji odbudowy było przywrócenie w maksymalnej możliwości kościołowi pierwotnego stylu, czyli stylu romańskiego, chociaż w nawach bocznych zachowano elementy gotyku. Strop nad nawą główną wykonany jest z [[beton]]u. Rozwiązanie to stabilizuje ściany zapobiegając ewentualnemu zawaleniu się sędziwych murów. W czasie remontu kościoła odkryto w 1954 r. fundamenty znajdującej się pod nim budowli opactwa benedyktynów.
Istotą koncepcji odbudowy było przywrócenie w maksymalnej możliwości kościołowi pierwotnego stylu, czyli stylu romańskiego, chociaż w nawach bocznych zachowano elementy gotyku. Strop nad nawą główną wykonany jest z [[beton]]u. Rozwiązanie to stabilizuje ściany zapobiegając ewentualnemu zawaleniu się sędziwych murów. Nową więźbę dachową wykonano z żelbetowych więzarów, które pokryte miały zostać [[Dachówka rzymska|dachówką rzymską]], ale ze względu na spękanie obciążonych już murów, zdecydowano o pokryciu dachy [[Gont|gontem]] a potem blachą miedzianą (w tym przypadku jest to całkowicie ahistoryczne pokrycie)<ref>{{Cytuj |tytuł = Odbudowa Rekonstrukcją Pogania |data dostępu = 2019-12-18 |opublikowany = Odbudowa Rekonstrukcją Pogania |url = https://odbudowarekonstrukcjapogania.wordpress.com/ |język = pl-PL}}</ref>. W czasie remontu kościoła odkryto w 1954 r. fundamenty znajdującej się pod nim budowli opactwa benedyktynów.


W 800-lecie pierwszej [[Poświęcenie kościoła|konsekracji]] kościoła, które przypadło w 1961, poświęcono trzy jego ołtarze i przywrócono go do funkcjonowania. Na remont wnętrz nie wystarczyło jednak już pieniędzy i kościół pozostawał przez następne lata nie w pełni wykończony.
W 800-lecie pierwszej [[Poświęcenie kościoła|konsekracji]] kościoła, które przypadło w 1961, poświęcono trzy jego ołtarze i przywrócono go do funkcjonowania. Na remont wnętrz nie wystarczyło jednak już pieniędzy i kościół pozostawał przez następne lata nie w pełni wykończony.

Wersja z 17:35, 18 gru 2019

Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie
291-V-13 z dnia 29.03.1949 r.,
89-V-13 z 15.03.1961 r. oraz 63 z 25.07.1967 r.[1]
archikolegiata
Ilustracja
Widok od południowego zachodu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Tum

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

Najświętszej Maryi Panny Królowej i św. Aleksego

Wspomnienie liturgiczne

22 sierpnia i 17 lipca

Położenie na mapie gminy Góra Świętej Małgorzaty
Mapa konturowa gminy Góra Świętej Małgorzaty, po lewej znajduje się punkt z opisem „Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie”
Położenie na mapie powiatu łęczyckiego
Mapa konturowa powiatu łęczyckiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie”
Ziemia52°03′22″N 19°13′58″E/52,056111 19,232778
Multimedia w Wikimedia Commons

Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie (archikolegiata łęczycka) – kościół wzniesiony w XII wieku, znajdujący się w pobliżu dawnej lokalizacji wczesnośredniowiecznego grodu[a]. Należy do najlepszych przykładów architektury romańskiej w Polsce.

Opactwo

Archikolegiata w Tumie k. Łęczycy, widok z okolicznych pól. Po prawej widoczny wał grodziska

Według starszych badań z fundacji Bolesława Chrobrego i z udziałem świętego Wojciecha powstało tu pierwsze w Polsce (założone prawdopodobnie w 997) opactwo benedyktynów pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Aleksego. W świetle nowszych studiów założenie to najwcześniej wiązać możemy z II poł. XI w i być może z szerszą akcją misyjną związaną z odnową monarchii piastowskiej za czasów Kazimierza Odnowiciela. Zgromadzenie zakonne przypuszczalnie zostało przeniesione, a budowla została rozebrana w związku z realizacją nowego kościoła w latach 40 XII w.

Budowa archikolegiaty

Nie jest znana dokładna data rozpoczęcia budowy archikolegiaty. Być może nastąpiło to w roku 1149 z inicjatywy metropolity gnieźnieńskiego Janika[2]. Żywe w średniowieczu na ziemi łęczyckiej legendy i podania dotyczące diabła Boruty związane są także z budową kolegiaty; jedno z nich mówi, że widoczne na krawędziach ścian wieży wgłębienia to ślady pazurów Boruty, który nie chciał pozwolić na postawienie kościoła i próbował przewrócić jego wieże. Konsekracja kościoła, być może jeszcze w pełni nieukończonego, odbyła się 21 maja 1161; wziął w niej udział m.in. następca zmarłego około 1148 arcybiskupa Jakuba, arcybiskup Janik, a także wszyscy polscy biskupi i książęta. Kościół jako patronów otrzymał – tak jak znajdujące się tu wcześniej benedyktyńskie opactwo – Najświętszą Marię Pannę i św. Aleksego.

Od tego czasu w kolegiacie tumskiej odbyło się 21 synodów prowincjonalnych, nazywanych synodami łęczyckimi. Pierwszy z nich zwołano w 1181, ostatni odbył się w 1547.

Zniszczenia i przebudowy

Archikolegiata przed zniszczeniem w 1939 roku

Romańska budowla, zbudowana z granitu, piaskowca i kamienia polnego, prócz oczywistej funkcji religijnej, mogła służyć za schronienie dla okolicznej ludności (funkcja refugialna). Wskazuje na to między innymi częściowa inkastelacja świątyni. W 1241 oparła się najazdowi Tatarów, ale w Zielone Świątki 1293 (albo 1294) Litwini pod wodzą Witenesa zdołali ją zdobyć; część ludności, która się schroniła w kościele powiedli ze sobą w niewolę, a pozostałych zabili lub wraz z kolegiatą spalili (w tym czasie spłonął też gród łęczycki[a]), czego ślady widoczne są do dziś na południowy zachód od kolegiaty).

Kilkanaście lat później, w 1306 Łęczycę najechali Krzyżacy, którzy wrócili tu raz jeszcze w 1331. Przez kilka dziesięcioleci kolegiata pozostawała zrujnowana.

Podczas późniejszych prac nad jej odbudową zacierano częściowo jej dotychczasowy romański charakter. Między innymi po pożarze w 1473, przy okazji zakończonej w 1487 kolejnej odbudowy, pojawiły się zachowane do dziś, gotyckie ostrołukowe arkady i filary międzynawowe z cegły oraz sklepienie krzyżowo-żebrowe w nawach bocznych. W 1569 wybudowano przed wejściem głównym renesansową kruchtę – przedsionek osłaniający romański portal, w tym też czasie powstały we wnętrzu tynki z freskami.

W 1705 Łęczycę najechali Szwedzi, niszcząc przy tym także kolegiatę.

W latach 1765-1785 z inicjatywy prymasa Łubieńskiego i na koszt biskupa Kajetana Sołtyka kościół został przebudowany w stylu klasycystycznym. Prace wykonano pod kierunkiem architekta Efraima Szregera przebudowując wieże, główną nawę, zachodnią fasadę, a także okna i wnętrze. W czasie przebudowy kolegiaty powstał stojący obok niej niewielki drewniany kościół św. Mikołaja.

W 1818 lub 1819 Imperator Imperium Rosyjskiego Aleksander I Romanow zarządził kasatę łęczyckiej kapituły i kolegiata straciła swoją rangę. Od tego momentu aż do 1915 pozostawała kościołem parafialnym[b].

II wojna światowa

Ołtarz i prezbiterium (Fotografia sprzed II wojny światowej)

Podczas bitwy nad Bzurą we wrześniu 1939 w północnej wieży archikolegiaty ukrył się niemiecki obserwator kierujący ogniem artylerii niemieckiej. Artyleria polska ostrzelała kościół skutecznie likwidując ten punkt obserwacyjny, ale wieża uległa zniszczeniu a w kościele wybuchł pożar. Po przejściowym zajęciu okolic Łęczycy przez Wojsko Polskie archikolegiata została zbombardowana przez Luftwaffe co spowodowało dalsze zniszczenia murów i stropów oraz kolejny pożar. Z kolegiaty pozostały już tylko mury bez dachu. Resztki wyposażenia przysypał gruz i odłamki z dachówek dachu, który wpadł do wnętrza.

Odbudowa

W roku 1947 rozpoczęto odbudowę kościoła, którą kierował Jan Witkiewicz Koszczyc chociaż był plan by budowlę, ze względu na znaczące zniszczenie, uznać za nienadającą się do odbudowy i rozebrać ją. 20 lipca tego roku ordynariusz łódzki odprawił we wstępnie oczyszczonych z gruzu murach świątyni pierwszą po wojnie mszę. Postanowiono ją odbudować jako znaczący przykład architektury romańskiej. Przez następne kilkanaście lat trwały prace budowlane.

Istotą koncepcji odbudowy było przywrócenie w maksymalnej możliwości kościołowi pierwotnego stylu, czyli stylu romańskiego, chociaż w nawach bocznych zachowano elementy gotyku. Strop nad nawą główną wykonany jest z betonu. Rozwiązanie to stabilizuje ściany zapobiegając ewentualnemu zawaleniu się sędziwych murów. Nową więźbę dachową wykonano z żelbetowych więzarów, które pokryte miały zostać dachówką rzymską, ale ze względu na spękanie obciążonych już murów, zdecydowano o pokryciu dachy gontem a potem blachą miedzianą (w tym przypadku jest to całkowicie ahistoryczne pokrycie)[3]. W czasie remontu kościoła odkryto w 1954 r. fundamenty znajdującej się pod nim budowli opactwa benedyktynów.

W 800-lecie pierwszej konsekracji kościoła, które przypadło w 1961, poświęcono trzy jego ołtarze i przywrócono go do funkcjonowania. Na remont wnętrz nie wystarczyło jednak już pieniędzy i kościół pozostawał przez następne lata nie w pełni wykończony.

25 marca 1992 bullą Totus Tuus Poloniae populus parafia w Tumie włączona została do diecezji łowickiej, kościół podniesiono do rangi archikolegiaty, a w 1993 erygowana została ponownie kapituła łęczycka. W tym czasie także rozpoczął się kolejny etap odbudowy kościoła, który niedawno się skończył.

W 1999 sprowadzono z Gniezna do Tumu relikwię św. Wojciecha. Na pamiątkę tego wydarzenia ufundowano ołtarz w nawie głównej (projekt A. Koss, rok 2000) a w ogrodzie otaczającym sąsiadujący z kolegiata kościółek św. Mikołaja zasadzono poświęcony świętemu Wojciechowi dąb.

W latach 1995-2008 przeprowadzone zostały ponownie kompleksowe prace konserwatorskie (dr. Zenon Duda AGH Kraków odwodnienie-konstrukcja, prof. Andrzej Koss ASP-Warszawa konserwacja bryły Archikolegiaty i wystroju rzeźbiarskiego, prof. Maria Roznerska i córka Ewa konserwacja malowideł ściennych).

22 maja 2011 roku obchodzono uroczystości związane z 850-leciem konsekracji archikolegiaty. Po uroczystej mszy świętej celebrowanej przez kardynała Józefa Glempa dokonano uroczystego odsłonięcia kamienia pamiątkowego związanego z tą rocznicą. Odsłonięcia kamienia dokonali Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski oraz Nuncjusz Apostolski w Polsce arcybiskup Celestino Migliore.

W kolegiacie znajduje się brązowy odlew krucyfiksu wykonanego w 1943 przez Józefa Gosławskiego[4] /projekt krzyża procesyjnego /A.Koss/

Odniesienia w kulturze

Zbigniew Nienacki, jak pisze w posłowiu do powieści Pan Samochodzik i święty relikwiarz (pierwotny tytuł Uroczysko), opis fikcyjnej występującej w fabule książki „kolegiaty w Opornej”, na archikolegiacie w Tumie.

Pierwszym przewodnikiem pod archikolegiacie publikacja z 1930 r. autorstwa miejscowego proboszcza księdza Emila Gielca p.t. „Archikolegjata Łęczycka w narodowo-królewskiej wsi Tumie”. Poza opisem kolegiaty tumskiej Autor przekazał garść informacji o pobliskim wczesnośredniowiecznym grodzie.

Galeria zdjęć

  • Widok od północy
    Widok od północy
  • Elewacja południowo-wschodnia
    Elewacja południowo-wschodnia
  • Elewacja wschodnia
    Elewacja wschodnia
  • Wnętrze kościoła z prezbiterium (widok z chóru muzycznego)
    Wnętrze kościoła z prezbiterium (widok z chóru muzycznego)
  • Wnętrze kościoła z absydami zachodnimi (widok z prezbiterium)
    Wnętrze kościoła z absydami zachodnimi (widok z prezbiterium)
  • Romański tympanon portalu północnego
    Romański tympanon portalu północnego
  • XII-wieczne polichromia w apsydzie zachodniej
    XII-wieczne polichromia w apsydzie zachodniej
  • „Ślady Boruty” na ścianie wieży
    „Ślady Boruty” na ścianie wieży
  • Krucyfiks (proj. J. Gosławski, 1943)
    Krucyfiks (proj. J. Gosławski, 1943)

Uwagi

  1. ↑ a b Gród ten, położony w bezpośrednim sąsiedztwie dzisiejszej Łęczycy, był jej poprzednikiem do czasu jego zniszczenia pod koniec XIII w. i nosił nazwę Łęczyca (teren wsi Tum), a w szczególności XI-wieczne opactwo i powstała na jego miejscu kolegiata zaliczane były do Łęczycy.
  2. ↑ Wcześniej siedzibą parafii był wybudowany obok drewniany kościółek św. Mikołaja.

Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2010-05-13].
  2. ↑ J. Szymczak, Pierwsze cztery wieki Archikolegiaty Łęczyckiej, [w:] „850 lat w służbie Bogu i ludziom. Archikolegiata Łęczycka w Tumie”, Łódź 2011
  3. ↑ Odbudowa Rekonstrukcją Pogania [online], Odbudowa Rekonstrukcją Pogania [dostęp 2019-12-18] (pol.).
  4. ↑ Anna Rudzka: Sacrum. W: Anna Rudzka: Józef Gosławski. Rzeźby, monety, medale. Wyd. 1. Warszawa: Alegoria, 2009, s. 37. ISBN 978-83-62248-00-1.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Archikolegiata_w_Tumie&oldid=58289485”