Dubno (miasto): Różnice pomiędzy wersjami

Dubno
Дубно
	; Kamieniczki w centrum Dubna
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	rówieński
Powierzchnia	27,04 km²
Populacja (2017); • liczba ludności; • gęstość	; 38 008; 1409 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3656
Kod pocztowy	35608
Tablice rejestracyjne	BK
	Położenie na mapie obwodu rówieńskiego Dubno
	Położenie na mapie Ukrainy Dubno
	50°24′26″N 25°45′44″E/50,407222 25,762222
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 18:15, 2 sty 2020

Dubno^[2] (ukr. Дубно) – miasto na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, siedziba rejonu dubieńskiego; do 1945^[3] w Polsce, w województwie wołyńskim, siedziba powiatu dubieńskiego.

Dubno leży nad Ikwą. Około 38 tys. mieszkańców^[4].

Położenie

Miasto położone jest na Wyżynie Wołyńskiej, nad Ikwą (dorzecze Prypeci). Historycznie leży na Wołyniu. Otaczającymi dużymi miastami (min. 100 tys. mieszkańców) są:

Łuck 55 km	Pińsk 240 km	Równe 50 km
		Żytomierz 230 km
Lwów 160 km	Tarnopol 105 km	Chmielnicki 170 km

Historia

Osobny artykuł: Kontrakty dubieńskie.

Pierwsza wzmianka o Dubnie pochodzi z XI wieku. Właścicielami miejscowości byli Rurykowicze, następnie książęta haliccy. Od 1619 roku dzieliło losy Ordynacji Ostrogskiej. W latach 1489–1506 Konstanty Ostrogski zbudował zamek obronny, przebudowany w nowoczesną twierdzę w pierwszej połowie XVII wieku. W mieście tym stacjonował 13 Regiment Pieszy Ordynacji Ostrogskiej. W latach 1774–1798 odbywały się w mieście kontrakty, przeniesione tu po I rozbiorze ze Lwowa^[5]. Pod koniec XVIII wieku Dubno miało więcej mieszkańców niż stołeczny Łuck^[6].

W II Rzeczypospolitej siedziba powiatu w województwie wołyńskim. W 1937 w Dubnie mieszkało 15,5 tys. mieszkańców, w tym 45% Żydów, 29% Ukraińców i 26% Polaków^[7]. W II Rzeczypospolitej, od 1931 w mieście mieściło się Papieskie Seminarium Wschodnie^[8]. Dubno było też kresowym garnizonem Wojska Polskiego. Stacjonował tu 43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków i 2 Dywizjon Artylerii Konnej

We wrześniu 1939 roku Dubno zostało zajęte przez Armię Czerwoną. 1 października 1939 r. powstał tam jeniecki obóz pracy przymusowej i istniał do lutego 1941 r. Na początku przebywało w nim ok. 2000 jeńców – szeregowców przywiezionych z Szepietówki. Wśród nich ukrywali się też oficerowie Wojska Polskiego. Miejscem zakwaterowania były zupełnie do tego nieprzygotowane chlewiarnie. W budynkach panował brud, brakowało wody, jeńcy nie kąpali się przez trzy miesiące. W początkowym okresie w obozie panował głód, nie było łóżek, całego zaplecza kuchennego ani pralni. Obóz ogrodzono drutem kolczastym. Miejscowy proboszcz nawoływał do niesienia pomocy materialnej jeńcom. Część wziętych do niewoli pracowała przy ładowaniu radzieckich „zdobyczy wojennych” do wagonów kolejowych. Do ZSRR wywożono sprzęt wojskowy, zapasy żywności, maszyny z fabryk, meble itp. Reszta jeńców pracowała przy budowie drogi. Kto wykonał normę, otrzymywał III kocioł (1 kg chleba, dwudaniowy obiad z mięsem i kolację), a ponadto korzystał z łaźni, otrzymywał koc i robocze ubranie. Ci, którzy nie wykonali normy, dostawali 400 g chleba i trochę rozwodnionej zupy. Wieczorami w obozie odbywały się pogadanki polityczne, podczas których mówiono o osiągnięciach ZSRR. Władze obozowe surowo tępiły przejawy życia religijnego. Po obozie krążyły pogłoski, że w Rumunii istnieje liczna armia polska, czekająca tylko na rozkaz wkroczenia do kraju. Po upadku Francji wielu jeńców Polaków załamało się. Obóz zlikwidowano w lutym 1941 r., jeńców rozlokowano po innych miejscowościach^[9]. Tuż po ataku III Rzeszy na ZSRR w czerwcu 1941 NKWD dokonało masakry więźniów przetrzymywanych w miejscowym zamku. Odkrycie ciał zamordowanych wywołało pogrom Żydów obwinianych o wspieranie komunizmu^[10].

Osobny artykuł: Masakra w więzieniu w Dubnie.

Od 25 czerwca 1941 r. do 1944 r. pod okupacją niemiecką. W tym czasie Niemcy przeprowadzili eksterminację żydowskiej ludności miasta. 2 kwietnia 1942 r. Żydów uwięziono w getcie liczącym, według Żydowskiego Instytutu Historycznego, 12 tysięcy mieszkańców^[11]. Getto likwidowano etapami; największe egzekucje miały miejsce 27 maja 1942 (3,8 tys. ofiar), 5 października 1942 (3 tys. ofiar) i 24 października 1942 (ok. 1 tys. ofiar). Zbrodni dokonywało Sicherheitsdienst z Równego przy udziale niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji^[12].

W 1943 roku do Dubna ewakuowali się polscy uchodźcy z rzezi wołyńskiej. Część z nich z braku utrzymania oraz pod wpływem zarządzeń niemieckich zgłosiła się na roboty przymusowe w III Rzeszy. Od kwietnia 1943 miasta bronił przed UPA 50–100 osobowy posterunek polskiej policji oraz tolerowana przez Niemców samoobrona. 28 lutego 1944 Niemcy ewakuowali polskich mieszkańców Dubna do Brodów, a stamtąd wywieźli do Rzeszy na roboty^[7].

Zabytki

Zamek w Dubnie z bramą z XVI wieku, bastionami z XVII wieku i pałacem Lubomirskich
Kościół Bernardynów z 1614 pw. Niepokalanego Poczęcia NMP z fragmentami fresków Walentego Żebrowskiego z XVIII wieku (obecnie cerkiew prawosławna)
Klasztor Bernardynów z 1614-29 roku o charakterze obronnym. Zbudowany na planie litery E. W XIX wieku przebudowany, w związku z czym stracił barokowe cechy stylowe. Skasowany przez władze carskie w 1852 i zamieniony w prawosławny monaster św. Mikołaja^[13]. Po I wojnie światowej zwrócony katolikom^[14], w latach 1928–1939 katolickie seminarium duchowne. Obecnie (2012) ponownie prawosławny żeński klasztor św. Mikołaja w jurysdykcji eparchii rówieńskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego^[13].
Brama Łucka – powstała w końcu XV wieku i jest jedyną pozostałością fortyfikacji miejskich. Posiada kształt niewielkiego barbakanu ze ścianami grubości 2 metrów. Na początku XVII w. otrzymała trzecią kondygnację. W 1785 roku zamurowano w niej przejazd i strzelnice.
Klasztor karmelitanek trzewiczkowych – zbudowany w stylu barokowym w 1686 roku na planie litery L. W 1890 roku zlikwidowany przez Rosjan. W jego zabudowaniach od 2004 mieści się prawosławny żeński monaster św. Barbary należący do Patriarchatu Kijowskiego^[15]
Kościół św. Józefa w stylu barokowym
kościół parafialny św. Jana Nepomucena z 1817 roku. Po 1959 roku hala sportowa. W 1993 roku zwrócony katolikom.
Synagoga z 1784 roku.
cerkiew św. Jerzego z 1709 na przedmieściu Surmicze
Cerkiew Przemienienia Pańskiego z 1839 roku
Sobór św. Eliasza z 1907 roku w stylu bizantyńsko-rosyjskim
Cmentarz katolicki

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Pałac Lubomirskich
Klasztor bernardynów
Brama Łucka
Klasztor karmelitanek
Kościół św. Jana Nepomucena

Sport

Przed rokiem 1939 w mieście funkcjonował polski klub piłkarski WKS Dubno.

Ludzie związani z Dubnem

Tadeusz Czacki – polski działacz oświatowy i gospodarczy, pedagog, historyk, ekonomista, bibliofil, numizmatyk, współtwórca Konstytucji 3 Maja,
Wacław Hipsz – polski duchowny katolicki, prezbiter diecezji łuckiej,
Józef Jankielewicz – polski drukarz,
Jan Chryzostom Kaczkowski – proboszcz w Dubnie, później biskup,
Antoni Malczewski – polski poeta, prekursor romantyzmu, alpinista.
Czesław Mystkowski – polski malarz, czynny w koloniach holenderskich w Azji południowo-wschodniej,
Jan Pohoski – polski działacz niepodległościowy, inżynier architekt, wiceprezydent Warszawy w latach 1934–1939, zamordowany przez Niemców w Palmirach,
Wiktor Poliszczuk – ukraiński prawnik i politolog, dziennikarz i publicysta, badacz ideologii ukraińskiego nacjonalizmu,
Ignacy Radliński – polski religioznawca, filolog klasyczny, historyk, krytyk biblijny,
Feliks Sawicki – polski duchowny katolicki, wieloletni proboszcz w Malborku,
Stanisław Skalski – polski dowódca wojskowy, generał brygady pilot Wojska Polskiego, as myśliwski okresu II wojny światowej o najwyższej liczbie zestrzeleń wśród polskich pilotów,
Tamara Wiszniewska – polska przedwojenna aktorka filmowa.

Miasta partnerskie

Przypisy

↑ Чисельність населення (за оцінкою) на 1 квітня 2017 року / Головне управління статистики у Рівненській області
↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
↑ Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
↑ http://ukrstat.gov.ua/druk/publicat/kat_u/2016/zb/06/zb_chnnu2016pdf.zip
↑ Encyklopedia historii gospodarczej Polski, t. I, Warszawa 1981, s. 339.
↑ WojciechW. Walczak WojciechW., KarolK. Łopatecki KarolK., Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, tom 4, Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 1 grudnia 2013, ISBN 978-83-934920-7-7 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
↑ ^a ^b WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 114-116, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885 .
↑ J. Tokarski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie, t.2, Burchard Edition 2001, ISBN 83-87654-11-6, s.57-59
↑ PiotrP. Żaroń PiotrP., Obozy jeńców polskich w ZSRR w latach 1939–1941, Warszawa 1994, s. 131-134 .
↑ Karel Cornelis Berkhoff: Harvest of Despair: Life and Death in Ukraine Under Nazi Rule. [dostęp 2012-09-08]. (ang.).
↑ Gmina żydowska w Dubnie. Zydowski Instytut Historyczny. [dostęp 2012-09-08]. (pol.).
↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.283
↑ ^a ^b Свято-Миколаївський жіночий монастир в місті Дубно
↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 109. ISBN 978-83-7431-127-4.
↑ Свято-Варваринський жіночий монастир в місті Дубно

Linki zewnętrzne

Alf Soczyński: Kresy – przywracanie pamięci. Dubno.. gazetagazeta.com, 2007-02-07. [dostęp 2012-09-08]. (pol.).
O Dubnie (ukr.)
Zdjęcia z Dubna
Historia Żydów w Dubnie na portalu Wirtualny Sztetl
Dubno Castle
Dubno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 194 .
Relacje jeńców pracujących w jenieckim obozie pracy przymusowej w Dubnie, Zapisyterroru.pl

[1] Чисельність населення (за оцінкою) на 1 квітня 2017 року / Головне управління статистики у Рівненській області

[2] Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).

[3] Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).

[4] ttp://ukrstat.gov.ua/druk/publicat/kat_u/2016/zb/06/zb_chnnu2016pdf.zip

[5] Encyklopedia historii gospodarczej Polski, t. I, Warszawa 1981, s. 339.

[6] WojciechW. Walczak WojciechW., KarolK. Łopatecki KarolK., Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, tom 4, Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 1 grudnia 2013, ISBN 978-83-934920-7-7 [dostęp 2020-01-02] (pol.).

[siemaszko-7] WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 114-116, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885 .

[8] J. Tokarski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie, t.2, Burchard Edition 2001, ISBN 83-87654-11-6, s.57-59

[9] PiotrP. Żaroń PiotrP., Obozy jeńców polskich w ZSRR w latach 1939–1941, Warszawa 1994, s. 131-134 .

[10] Karel Cornelis Berkhoff: Harvest of Despair: Life and Death in Ukraine Under Nazi Rule. [dostęp 2012-09-08]. (ang.).

[11] Gmina żydowska w Dubnie. Zydowski Instytut Historyczny. [dostęp 2012-09-08]. (pol.).

[12] Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.283

[rivne-13] Свято-Миколаївський жіночий монастир в місті Дубно

[14] Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 109. ISBN 978-83-7431-127-4.

[15] Свято-Варваринський жіночий монастир в місті Дубно

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

@@ Linia 48: / Linia 48: @@
 [[Plik:Дубенський замок.png|mały|lewo|[[Zamek w Dubnie|Zamek]] w XIX w.]]
-Pierwsza wzmianka o Dubnie pochodzi z XI wieku. Właścicielami miejscowości byli [[Rurykowicze]], następnie książęta [[Księstwo halicko-wołyńskie|haliccy]]. Od 1619 roku dzieliło losy [[Ordynacja Ostrogska|Ordynacji Ostrogskiej]]. W latach 1489–1506 [[Konstanty Ostrogski (hetman)|Konstanty Ostrogski]] zbudował [[Zamek w Dubnie|zamek obronny]], przebudowany w nowoczesną twierdzę w pierwszej połowie XVII wieku. W mieście tym stacjonował [[13 Regiment Pieszy Ordynacji Ostrogskiej]]. W latach 1774–1798 odbywały się w mieście [[kontrakty]], przeniesione tu po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] ze [[Lwów|Lwowa]]<ref>Encyklopedia historii gospodarczej Polski, t. I, Warszawa 1981, s. 339.</ref>.
+Pierwsza wzmianka o Dubnie pochodzi z XI wieku. Właścicielami miejscowości byli [[Rurykowicze]], następnie książęta [[Księstwo halicko-wołyńskie|haliccy]]. Od 1619 roku dzieliło losy [[Ordynacja Ostrogska|Ordynacji Ostrogskiej]]. W latach 1489–1506 [[Konstanty Ostrogski (hetman)|Konstanty Ostrogski]] zbudował [[Zamek w Dubnie|zamek obronny]], przebudowany w nowoczesną twierdzę w pierwszej połowie XVII wieku. W mieście tym stacjonował [[13 Regiment Pieszy Ordynacji Ostrogskiej]]. W latach 1774–1798 odbywały się w mieście [[kontrakty]], przeniesione tu po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] ze [[Lwów|Lwowa]]<ref>Encyklopedia historii gospodarczej Polski, t. I, Warszawa 1981, s. 339.</ref>. Pod koniec XVIII wieku Dubno miało więcej mieszkańców niż stołeczny [[Łuck]]<ref>{{Cytuj |autor = Wojciech Walczak, Karol Łopatecki |tytuł = Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, tom 4 |data = 2013-12-01 |data dostępu = 2020-01-02 |isbn = 978-83-934920-7-7 |wydawca = Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy |url = https://books.google.pl/books?id=0FBaDwAAQBAJ&pg=PA121&lpg=PA121&dq=guttmejer+wo%C5%82czynie&source=bl&ots=nca6VRC6x-&sig=ACfU3U1N3h5qd3QfDp0JeFM1M8lRY73j1g&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwiot_Xzh-XmAhWGk4sKHYPcC3gQ6AEwAHoECAoQAQ#v=onepage&q=guttmejer%20wo%C5%82czynie&f=false |język = pl}}</ref>.
 [[Plik:POL Dubno COA.svg|mały|120px|lewo|Przedwojenny herb]]
 W [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] siedziba [[Powiat dubieński|powiatu]] w [[województwo wołyńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wołyńskim]]. W 1937 w Dubnie mieszkało 15,5 tys. mieszkańców, w tym 45% [[Żydzi|Żydów]], 29% [[Ukraińcy|Ukraińców]] i 26% [[Polacy|Polaków]]<ref name=siemaszko />. W II Rzeczypospolitej, od 1931 w mieście mieściło się Papieskie Seminarium Wschodnie<ref>J. Tokarski, ''Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie'', t.2, Burchard Edition 2001, {{ISBN|83-87654-11-6}}, s.57-59</ref>. Dubno było też kresowym garnizonem [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]]. Stacjonował tu [[43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków]] i [[2 Dywizjon Artylerii Konnej]]