Krzemienica (Białoruś): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne techniczne |
infobox |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Miejscowość infobox |
|||
|nazwa = Krzemienica |
|||
|nazwa oryginalna = |
|||
|zdjęcie = Крамяніца, касьцёл Сьв. Юрыя.jpg |
|||
|opis zdjęcia = Kościół katolicki |
|||
|herb = |
|||
|flaga = |
|||
|dopełniacz nazwy = |
|||
|państwo = BLR |
|||
|1. jednostka administracyjna = [[Plik:Flag of Hrodna Voblasts.svg|20px]] [[Obwód grodzieński|grodzieński]] |
|||
|2. jednostka administracyjna = [[rejon zelwieński|zelwieński]] |
|||
|3. jednostka administracyjna = sielsowiet Krzemienicki |
|||
|powierzchnia = |
|||
|wysokość = |
|||
|rok = |
|||
|liczba ludności = |
|||
|gęstość zaludnienia = |
|||
|numer kierunkowy = +375 1564 |
|||
|kod pocztowy = |
|||
|tablice rejestracyjne = |
|||
|kod mapy = BY-HR |
|||
|współrzędne = |
|||
|commons = Category:Kramianica |
|||
|www = |
|||
}} |
|||
'''Krzemienica''' (także jako Krzemienica Dolna lub Krzemienica Kościelna, [[Język białoruski|biał.]] Крамяніца) – [[wieś]] na [[Białoruś|Białorusi]] w [[rejon zelwieński|rejonie zelwieńskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]]. |
'''Krzemienica''' (także jako Krzemienica Dolna lub Krzemienica Kościelna, [[Język białoruski|biał.]] Крамяніца) – [[wieś]] na [[Białoruś|Białorusi]] w [[rejon zelwieński|rejonie zelwieńskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]]. |
||
Położona nad rzeczką Krzemienicą, dopływem Zelwy. |
Położona nad rzeczką Krzemienicą, dopływem Zelwy. |
||
Linia 4: | Linia 30: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1498 roku, kiedy Mikołaj Raczkowicz namiestnik koniewski i słubicki, oraz jego bracia Jan, Paweł i Szymko otrzymali od króla Aleksandra Jagiellończyka prawo własności dóbr Krzemienica, które posiadali wcześniej ich dziad Raczko i ojciec Jundziłł. W 1617 roku kasztelan witebski Mikołaj Wolski i jego żona Barbara z |
Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1498 roku, kiedy Mikołaj Raczkowicz namiestnik koniewski i słubicki, oraz jego bracia Jan, Paweł i Szymko otrzymali od króla [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksandra Jagiellończyka]] prawo własności dóbr Krzemienica, które posiadali wcześniej ich dziad Raczko i ojciec Jundziłł<ref name=":0" />. W 1617 roku kasztelan witebski [[Mikołaj Wolski (zm. 1621)|Mikołaj Wolski]] i jego żona Barbara z Woynów ufundowali w Krzemienicy klasztor [[Kanonicy laterańscy|Kanoników laterańskich]], a akt tego dotyczący podpisali w 1620 roku<ref name=":0" />. W 1639 roku Kazimierz Wolski sprzedał zadłużony majątek Krzemienica [[Aleksandra Marianna Wiesiołowska|Aleksandrze z Sobieskich]], wdowie po marszałku [[Krzysztof Wiesiołowski|Krzysztofie Wiesiołowskim]], która w 1643 roku przeznaczyła te dobra na uposażenie ufundowanego przez siebie z mężem [[Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny i klasztor Brygidek w Grodnie|klasztoru brygidek w Grodnie]]<ref name=":0" />. Krzemienica była opisywana jako ''oppidum'', ale nigdy nie nadano jej formalnie praw miejskich. Brygidki posiadały majątek Krzemienica do 1843 roku, gdy został zagarnięty przez rosyjski skarb państwa. W 1828 roku założono cmentarz okolonym w 1936 roku murem. W 1882 roku zapewne Aleksander Borowski wzniósł na nim kaplicę grobową dla swojej rodziny, jednak od 1889 roku jest wzmiankowana jako kaplica św. Rocha<ref name=":0">[[Dorota Piramidowicz]], ''Kościół p.w. Bożego Ciała i klasztor Kanoników Regularnych Laterańskich w Krzemienicy'', [w:] [[Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej]] część II, Kościoły i klasztory rzymskokatolicki dawnego województwa nowogródzkiego, tom 2, (red. [[Maria Kałamajska-Saeed]]), wyd. MCK, Kraków 2006, s. 25-67</ref>. |
||
Woynów ufundowali w Krzemienicy klasztor kanoników laterańskich, a akt tego dotyczący podpisali w 1620 roku. W 1639 roku Kazimierz Wolski sprzedał zadłużony majątek Krzemienica Aleksandrze z Sobieskich, wdowie po marszałku Krzysztofie Wiesiołowskim, która w 1643 roku przeznaczyła te dobra na uposażenie ufundowanego przez siebie z mężem klasztoru brygidek w Grodnie. Krzemienica była opisywana jako oppidum, ale nigdy nie nadano jej formalnie praw miejskich. Brygidki posiadały majątek Krzemienica do 1843 roku, gdy został zagarnięty przez rosyjski skarb państwa. W 1828 roku założono cmentarz okolonym w 1936 roku murem. W 1882 roku zapewne Aleksander Borowski wzniósł na nim kaplicę grobową dla swojej rodziny, jednak od 1889 roku jest wzmiankowana jako kaplica św. Rocha.<ref>Dorota Piramidowicz, Kościół p.w. Bożego Ciała i klasztor Kanoników Regularnych Laterańskich w Krzemienicy, [w:] Materiały do Dziejów Sztuki Sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej część II, Kościoły i klasztory rzymskokatolicki dawnego województwa nowogródzkiego, tom 2, (red. Maria Kałamajska-Saeed), wyd. MCK, Kraków 2006, s.25-67</ref>. |
|||
W konsekwencji postanowień [[Pakt Ribbentrop-Mołotow|Paktu Ribbentrop-Mołotow]] od jesieni 1939 miejscowość była [[Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)|okupowana przez ZSRR]], a od lata 1941 okupowana przez [[III Rzesza|III Rzeszę Niemiecką]]. W 1943 roku na [[Konferencja teherańska|konferencji w Teheranie]] zatwierdzono, że terytoria te znajdą się w składzie ZSRR. Od 1991 roku na terenie [[Białoruś|Republiki Białoruś]]. |
|||
== Kościół == |
== Kościół katolicki == |
||
W 1619 roku rozpoczęto budowę kościoła katolickiego, na którym w 1623 roku był już położony dach kryty dachówką. Kościół architektonicznie prezentuje tzw. typ lubelski. Oboje fundatorzy Mikołaj Wolski (zm.1621) i Barbara Wolska z Woynów (zm.1623) zostali pochowani w kościele. Przed 1639 rokiem ich syn Kazimierz Wolski ufundował w kościele rodzicom zachowany do dzisiaj marmurowy nagrobek. Z powodu kłopotów finansowych kolatora kościół długo wykańczano. Konsekrowano go dopiero 8 lipca 1657 roku i dokonał jej biskup Jan Dowgiałło Zawisza nadając świątyni wezwanie Bożego Ciała i Nawiedzenia oraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jako jeden z nielicznych, kościół nie został zniszczony podczas najazdu moskiewskiego w latach 1655-1661. W 1783 roku wg opisu kościół był kryty dachówką i miał sygnaturkę. W 1830 roku opisano, że w kruchcie znajduje się nagrobek Jundziłłów. 1832 roku klasztor skasowali Rosjanie. |
W 1619 roku rozpoczęto budowę kościoła katolickiego, na którym w 1623 roku był już położony dach kryty dachówką. Kościół architektonicznie prezentuje tzw. typ lubelski. Oboje fundatorzy Mikołaj Wolski (zm.1621) i Barbara Wolska z Woynów (zm.1623) zostali pochowani w kościele. Przed 1639 rokiem ich syn Kazimierz Wolski ufundował w kościele rodzicom zachowany do dzisiaj marmurowy nagrobek. Z powodu kłopotów finansowych kolatora kościół długo wykańczano. Konsekrowano go dopiero 8 lipca 1657 roku i dokonał jej biskup [[Jan Krzysztof Zawisza|Jan Dowgiałło Zawisza]] nadając świątyni wezwanie Bożego Ciała i Nawiedzenia oraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jako jeden z nielicznych, kościół nie został zniszczony podczas najazdu moskiewskiego w latach 1655-1661. W 1783 roku wg opisu kościół był kryty dachówką i miał sygnaturkę. W 1830 roku opisano, że w kruchcie znajduje się nagrobek Jundziłłów. 1832 roku klasztor skasowali Rosjanie. |
||
W 1929 roku kościół został wyremontowany. |
W 1929 roku kościół został wyremontowany. |
||
W latach 1947-1957 w świątyni nie było księdza, więc pilnowali go mieszkańcy. W latach 80. XX wieku władze komunistyczne nakazały zdjęcie zabytkowej sygnaturki. Pokryto też wtedy kościół zwykłą blachą, zamiast dachówki. Kolejny remont przeprowadzono w 1996 roku. |
W latach 1947-1957 w świątyni nie było księdza, więc pilnowali go mieszkańcy<ref name=":0" />. W latach 80. XX wieku władze komunistyczne nakazały zdjęcie zabytkowej sygnaturki. Pokryto też wtedy kościół zwykłą blachą, zamiast dachówki. Kolejny remont przeprowadzono w 1996 roku. |
||
We wnętrzu zachował się cenny zespół jednorodnego manierystycznego wyposażenia z około 1630 roku autorstwa warsztatu małopolskiego, szczególnie ołtarz główny, tabernakulum, balustrada komunijna, ambona (przebudowana w XVIII wieku), balkon chóru muzycznego, drzwi. |
We wnętrzu zachował się cenny zespół jednorodnego manierystycznego wyposażenia z około 1630 roku autorstwa warsztatu małopolskiego, szczególnie ołtarz główny, tabernakulum, balustrada komunijna, ambona (przebudowana w XVIII wieku), balkon chóru muzycznego, drzwi. |
||
Nagrobek Mikołaja i Barbary Wolskich z wapienia pińczowskiego i marmuru bolechowickiego ufundował ich syn Kazimierz między 1623-1639 rokiem i |
Nagrobek Mikołaja i Barbary Wolskich z [[Wapień pińczowski|wapienia pińczowskiego]] i marmuru bolechowickiego ufundował ich syn Kazimierz między 1623-1639 rokiem i wykonał go warsztat z [[Chęciny|Chęcin]]. Jest on obecnie uszkodzony, bo nie zawiera siedmiu rzeźb. |
||
W 1765 roku wybudowano obecnie istniejącą barokową dzwonnicę. W czasie I wojny światowej Rosjanie zrabowali z niej trzy dzwony, w tym jeden z 1620 roku. |
W 1765 roku wybudowano obecnie istniejącą barokową dzwonnicę. W czasie I wojny światowej Rosjanie zrabowali z niej trzy dzwony, w tym jeden z 1620 roku. |
||
Na cmentarzu zachowała się wmurowana w ogrodzenie barokowa kamienna płyta Anny Czyżerskiej z 1752 r. |
Na cmentarzu zachowała się wmurowana w ogrodzenie barokowa kamienna płyta Anny Czyżerskiej z 1752 r.<ref name=":0" /> |
||
== Klasztor Kanoników Laterańskich == |
== Klasztor Kanoników Laterańskich == |
||
Klasztor ufundował [[kasztelan]] [[witebsk]]i Mikołaj Wolski i jego żona Barbara Woynianka, a fundację tę 3 listopada 1617 roku zaakceptowała [[kapituła]] [[konwent]]u Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu, którego klasztor został filią. Akt fundacyjny Mikołaj i Barbara Wolscy podpisali 1 sierpnia 1620 roku. |
Klasztor ufundował [[kasztelan]] [[witebsk]]i Mikołaj Wolski i jego żona Barbara Woynianka, a fundację tę 3 listopada 1617 roku zaakceptowała [[kapituła]] [[konwent]]u [[Bazylika Bożego Ciała w Krakowie|Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu]], którego klasztor został filią. Akt fundacyjny Mikołaj i Barbara Wolscy podpisali 1 sierpnia 1620 roku. Kamień węgielny pod budowę kościoła położono 31 maja 1619 roku. Murowany klasztor zaczęto budować w 1620 roku, ale wkrótce prace przerwano i na nowo podjęto w 1646 roku. Klasztor jako osobny budynek zbudowano około 15 metrów na zachód od kościoła, prostopadle od jego osi. Miał [[ryzalit]] i dwie baszty na planie sześcioboku. Po upadku Powstania listopadowego, w 1832 roku Rosjanie skasowali klasztor i przekazali wojsku. Klasztor w 1943 roku rozebrali okupanci niemieccy<ref name=":0" />. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 12:02, 20 sty 2020
Kościół katolicki | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet |
sielsowiet Krzemienicki |
Populacja • liczba ludności |
|
Nr kierunkowy |
+375 1564 |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
53°13′N 24°41′E/53,216667 24,683333 |
Krzemienica (także jako Krzemienica Dolna lub Krzemienica Kościelna, biał. Крамяніца) – wieś na Białorusi w rejonie zelwieńskim obwodu grodzieńskiego. Położona nad rzeczką Krzemienicą, dopływem Zelwy. Po roku 1919 w województwie białostockim II RP. Jesienią 1939 roku zajęta przez wojska Rosji Sowieckiej. Po roku 1945 w obwodzie grodzieńskim ZSRR.
Historia
Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1498 roku, kiedy Mikołaj Raczkowicz namiestnik koniewski i słubicki, oraz jego bracia Jan, Paweł i Szymko otrzymali od króla Aleksandra Jagiellończyka prawo własności dóbr Krzemienica, które posiadali wcześniej ich dziad Raczko i ojciec Jundziłł[1]. W 1617 roku kasztelan witebski Mikołaj Wolski i jego żona Barbara z Woynów ufundowali w Krzemienicy klasztor Kanoników laterańskich, a akt tego dotyczący podpisali w 1620 roku[1]. W 1639 roku Kazimierz Wolski sprzedał zadłużony majątek Krzemienica Aleksandrze z Sobieskich, wdowie po marszałku Krzysztofie Wiesiołowskim, która w 1643 roku przeznaczyła te dobra na uposażenie ufundowanego przez siebie z mężem klasztoru brygidek w Grodnie[1]. Krzemienica była opisywana jako oppidum, ale nigdy nie nadano jej formalnie praw miejskich. Brygidki posiadały majątek Krzemienica do 1843 roku, gdy został zagarnięty przez rosyjski skarb państwa. W 1828 roku założono cmentarz okolonym w 1936 roku murem. W 1882 roku zapewne Aleksander Borowski wzniósł na nim kaplicę grobową dla swojej rodziny, jednak od 1889 roku jest wzmiankowana jako kaplica św. Rocha[1].
W konsekwencji postanowień Paktu Ribbentrop-Mołotow od jesieni 1939 miejscowość była okupowana przez ZSRR, a od lata 1941 okupowana przez III Rzeszę Niemiecką. W 1943 roku na konferencji w Teheranie zatwierdzono, że terytoria te znajdą się w składzie ZSRR. Od 1991 roku na terenie Republiki Białoruś.
Kościół katolicki
W 1619 roku rozpoczęto budowę kościoła katolickiego, na którym w 1623 roku był już położony dach kryty dachówką. Kościół architektonicznie prezentuje tzw. typ lubelski. Oboje fundatorzy Mikołaj Wolski (zm.1621) i Barbara Wolska z Woynów (zm.1623) zostali pochowani w kościele. Przed 1639 rokiem ich syn Kazimierz Wolski ufundował w kościele rodzicom zachowany do dzisiaj marmurowy nagrobek. Z powodu kłopotów finansowych kolatora kościół długo wykańczano. Konsekrowano go dopiero 8 lipca 1657 roku i dokonał jej biskup Jan Dowgiałło Zawisza nadając świątyni wezwanie Bożego Ciała i Nawiedzenia oraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jako jeden z nielicznych, kościół nie został zniszczony podczas najazdu moskiewskiego w latach 1655-1661. W 1783 roku wg opisu kościół był kryty dachówką i miał sygnaturkę. W 1830 roku opisano, że w kruchcie znajduje się nagrobek Jundziłłów. 1832 roku klasztor skasowali Rosjanie. W 1929 roku kościół został wyremontowany. W latach 1947-1957 w świątyni nie było księdza, więc pilnowali go mieszkańcy[1]. W latach 80. XX wieku władze komunistyczne nakazały zdjęcie zabytkowej sygnaturki. Pokryto też wtedy kościół zwykłą blachą, zamiast dachówki. Kolejny remont przeprowadzono w 1996 roku. We wnętrzu zachował się cenny zespół jednorodnego manierystycznego wyposażenia z około 1630 roku autorstwa warsztatu małopolskiego, szczególnie ołtarz główny, tabernakulum, balustrada komunijna, ambona (przebudowana w XVIII wieku), balkon chóru muzycznego, drzwi. Nagrobek Mikołaja i Barbary Wolskich z wapienia pińczowskiego i marmuru bolechowickiego ufundował ich syn Kazimierz między 1623-1639 rokiem i wykonał go warsztat z Chęcin. Jest on obecnie uszkodzony, bo nie zawiera siedmiu rzeźb. W 1765 roku wybudowano obecnie istniejącą barokową dzwonnicę. W czasie I wojny światowej Rosjanie zrabowali z niej trzy dzwony, w tym jeden z 1620 roku. Na cmentarzu zachowała się wmurowana w ogrodzenie barokowa kamienna płyta Anny Czyżerskiej z 1752 r.[1]
Klasztor Kanoników Laterańskich
Klasztor ufundował kasztelan witebski Mikołaj Wolski i jego żona Barbara Woynianka, a fundację tę 3 listopada 1617 roku zaakceptowała kapituła konwentu Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu, którego klasztor został filią. Akt fundacyjny Mikołaj i Barbara Wolscy podpisali 1 sierpnia 1620 roku. Kamień węgielny pod budowę kościoła położono 31 maja 1619 roku. Murowany klasztor zaczęto budować w 1620 roku, ale wkrótce prace przerwano i na nowo podjęto w 1646 roku. Klasztor jako osobny budynek zbudowano około 15 metrów na zachód od kościoła, prostopadle od jego osi. Miał ryzalit i dwie baszty na planie sześcioboku. Po upadku Powstania listopadowego, w 1832 roku Rosjanie skasowali klasztor i przekazali wojsku. Klasztor w 1943 roku rozebrali okupanci niemieccy[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Dorota Piramidowicz, Kościół p.w. Bożego Ciała i klasztor Kanoników Regularnych Laterańskich w Krzemienicy, [w:] Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej część II, Kościoły i klasztory rzymskokatolicki dawnego województwa nowogródzkiego, tom 2, (red. Maria Kałamajska-Saeed), wyd. MCK, Kraków 2006, s. 25-67