Czerwony Dwór (okręg kowieński): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
drobne merytoryczne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
[[Kategoria:Miejscowości Litwy]] |
[[Kategoria:Miejscowości Litwy]] |
||
[[Kategoria:Zamki na Kresach wschodnich|Czerwony Dwór]] |
|||
Wersja z 13:38, 1 wrz 2007
Czerwony Dwór (lit. Raudondvaris) - miejscowość w gminie rejonowej Kowno położona na zachód od Kowna u zbiegu rzek Niemna i Niewiaży. 4092 mieszkańców. Siedziba starostwa. We wsi zachowany zamek z XVII wieku i dwór.
Historia
Miasto wzmiankowane po raz pierwszy w kronikach zakonu krzyżackiego z 1392 roku. Stary zamek został przebudowany po bitwie pod Grundwaldem i stał się własnością króla. W 1549 roku król Zygmunt II August podarował zamek swojej żonie, którą była Barbara Radziwiłł. Po jej śmierci zamek popadał w ruinę. Ziemie wraz z zamkiem przechodziły od XVI w przez ręce różnych rodzin (Gintowt-Dziewałtowski, ponownie Radziwiłłowie, Worłowski, Zabiełło), aż w latach 20-tych XIX w. kupił je Benedykt Tyszkiewicz - w rękach tej rodziny były do I wojny światowej. Po wojnie majątek został przejęty przez rząd Litwy, rozparcelowany a w zamku była szkoła i przytułek.
Zamek został wybudowany przez Dziewałtowskich na przełomie XVI i XVII w. Po pożarze w 1831 r. Tyszkiewicz dokonał gruntownej przebudowy zamieniając go w wielką rezydencję w stylu renesansowo-neogotyckim, pałac zbudowany jest z czerwonej cegły. Pałac, zwany zamkiem jest otoczony parkiem z palmiarnią. Rezydencja znana jest z niezwykłej kolekcji sztuk pięknych, zawierających obrazy Leonarda da Vinci, Caravaggia, Rubensa i Andrea del Sarto. Tyszkiewiczowie zgromadzili w nim bogatą kolekcję dzieł sztuki, którą wywieziono przed 1915 r.
W zamku w okresie I wojny światowej ulokował się niemiecki sztab wojskowy. Rezydencja zachowała się w dobrym stanie do współczesnych czasów. W zamku ma siedzibę Instytut Mechanizacji Rolnictwa i szkoła rolnicza.
Inną ważną budowlą w mieście jest kościół Św. Teresy ufundowany przez Benedykta Tyszkiewicza wg projektu Anichiniego, (odbudowany w XX wieku) z ołtarzem Andriolli i z nagrobkami rodziny Tyszkiewiczów.