Arseniusz IV (patriarcha Serbii)
| Patriarcha karłowicki | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1698 |
| Data i miejsce śmierci |
18 stycznia 1748 |
| Miejsce pochówku | |
| Patriarcha Serbii | |
| Okres sprawowania |
1725–1737 |
| Patriarcha karłowicki | |
| Okres sprawowania |
1737–1748 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
do 1725 |
| Diakonat |
do 1725 |
| Prezbiterat |
do 1725 |
| Chirotonia biskupia |
do 1725 |
| Wybór patriarchy |
1725 |
| Data konsekracji |
1725 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
Arseniusz, nazwisko świeckie Jovanović Šakabenta lub Šakabenda (ur. 1698 w Peci, zm. 18 stycznia 1748 w Sremskich Karlovcach) – serbski biskup prawosławny i działacz narodowy, 28. patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wspierał walkę Serbów przeciwko Turkom. Po podpisaniu traktatu belgradzkiego kończącego wojnę rosyjsko-turecką 1735–1739, przekazującego ziemie serbskie na powrót pod panowanie tureckie, przekroczył granicę turecko-austriacką razem z uchodźcami serbskimi (druga wielka wędrówka Serbów). Ze swojej rezydencji w Peci dotarł do Belgradu 17 września 1737, następnie udał się do Sremskich Karlovców, w grudniu tego samego roku udał się do Wiednia[1]. 21 października 1741 cesarzowa Maria Teresa potwierdziła jego prawa do dalszego posługiwania się tytułem patriarchy serbskiego oraz zarządzania metropolią karłowicką, a zatem jego zwierzchnictwo nad serbskimi prawosławnymi administraturami w Austrii. Dwa lata później cesarzowa potwierdziła także wszystkie przywileje nadane w przeszłości metropolii karłowickiej[1]. W 1746 patriarsze zabroniono jednak organizowania nowych monasterów w Austrii oraz nadawania majątków już istniejącym wspólnotom mniszym[1]. Hierarcha rezydował w Sremskich Karlovcach, gdzie urządził na swoje potrzeby wystawną siedzibę[1], przy której istniała także szkoła duchowna[2]. Nie angażował się w tworzenie serbskich szkół duchownych, po części z braku środków, po części zaś z powodu niedoceniania znaczenia edukacji dla rozwoju serbskiego narodu[3].
Urząd sprawował do śmierci w 1748, angażując się nie tylko w sprawy duchowne, lecz i uważając się za politycznego przywódcę austriackich Serbów[1].
Po śmierci Arseniusza katedrę karłowicką objął wspierany przez dwór austriacki, choć niepopularny wśród Serbów biskup vršacki Izajasz[1].