Chałupnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Chałupnik:

  • dawniej (XVII–XVIII w.): chłop bezrolny (lub prawie bezrolny) posiadający dom (chałupę) lub w nim mieszkający niekoniecznie na stałe, nieposiadający ziemi lub jedynie mały ogród i obejście. Zwykle zobowiązany odrabiać pańszczyznę. Przykład: „Chałupnicy, ogródki tylko przy chałupie mający, po gr. 6. płacąAktaKrak III 36[1]. W 1767 r. na wsi śląskiej chałupnicy stanowili 15%, zagrodnicy – 49% i kmiecie – 36%[2].
  • obecnie: rzemieślnik drobnej wytwórczości, wykonujący pracę u siebie w domu na własnym warsztacie na zlecenie i z surowców dostarczanych przez nakładcę[3]. Termin „chałupnik” wiąże się z prawem pracy. Chałupnik korzysta z niektórych praw pracowniczych[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Słownik Języka Polskiego XVII i 1. połowy XVIII wieku. xvii-wiek.ijp-pan.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]., Polska Akademia Nauk, Instytut Języka Polskiego
  2. Krzysztof Groniowski. Uwłaszczenie chłopów w Polsce. Warszawa 1976, s. 37.
  3. chałupnicy, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-02-29].
  4. Dz.U. z 1976 r. nr 3, poz. 19, ze zm.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]