Cécile Duflot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1975 |
|---|---|
| Minister równości terytorialnej i mieszkalnictwa Francji | |
| Okres |
od 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Cécile Duflot (ur. 1 kwietnia 1975 w Villeneuve-Saint-Georges) – francuska polityk, przewodnicząca partii Zielonych oraz ugrupowania Europa Ekologia – Zieloni (2006–2012), od 2012 do 2014 minister równości terytorialnej i mieszkalnictwa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Córka kolejarza i działacza związkowego oraz nauczycielki. W młodości mieszkała w Montereau-Fault-Yonne, a do rodzinnego miasta powróciła na początku lat 90. Studiowała urbanistykę na École supérieure des sciences économiques et commerciales, ukończyła też studia w zakresie geografii. W 2001 wstąpiła do partii Zielonych, a w 2003 weszła w skład władz tego ugrupowania. W 2005 została wybrana na stanowisko rzecznika partyjnego. W 2006 zastąpiła Yanna Wehrlinga na stanowisku sekretarza generalnego Zielonych.
W 2008 brała udział w powstaniu koalicji wyborczej Europe Écologie powstałej z inicjatywy Daniela Cohn-Bendita, a której celem stał się wspólny start środowisk ekologicznych i antyglobalistycznych w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009[1]. W 2010 wraz z Monicą Frassoni, Renate Künast oraz Mariną Silvą jako przedstawicieli nurtu zielonych zostały umieszczone na liście światowych przedstawicieli myśli politycznych stworzonej przez czasopismo „Foreign Policy”[2]. Podczas wyborów regionalnych w marcu tego samego roku Cécile Duflot stanęła na czele listy Zielonych w regionie Île-de-France, która uzyskała 16,58% głosów[3], zapewniając jej miejsce w radzie tego regionu. W grudniu 2010 stanęła na czele nowej partii pod nazwą Europa Ekologia – Zieloni powołanej m.in. na bazie m.in. Zielonych[4].
16 maja 2012, po zwycięstwie François Hollande’a w wyborach prezydenckich i powołaniu przez niego nowego rządu, została ministrem równości terytorialnej i mieszkalnictwa w gabinecie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[5]. Uzyskała następnie mandat poselski w wyborach do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji przeprowadzonych w kolejnym miesiącu[6]. Po dokonanej 21 czerwca 2012 rekonstrukcji pozostała w drugim gabinecie tego samego premiera na dotychczasowym stanowisku[7], rezygnując wkrótce z kierowania swoim ugrupowaniem (na funkcji tej zastąpił ją Pascal Durand). W 2014 zakończyła urzędowanie na stanowisku ministra.
W 2018 wycofała się z aktywności politycznej, stanęła na czele francuskiego oddziału organizacji Oxfam[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Catherine Simon: Cécile Duflot, l’ouverture en Vert. lemonde.fr, 20 stycznia 2009. [dostęp 2012-07-20]. (fr.).
- ↑ The FP 100 Global Thinkers. foreignpolicy.com. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
- ↑ Résultats des élections régionales 2010. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-07-20]. (fr.).
- ↑ Les Verts et Europe Écologie ont célébré leur union. lefigaro.fr, 15 listopada 2010. [dostęp 2012-07-20]. (fr.).
- ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-20]. (fr.).
- ↑ Ayrault II: Batho et Pinel gagnent leur indépendance. lejdd.fr, 21 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-20]. (fr.).
- ↑ Cécile Duflot met fin à sa carrière politique pour prendre la tête d’Oxfam France. llefigaro.fr, 5 kwietnia 2018. [dostęp 2018-06-17]. (fr.).
_(cropped).JPG)