Handżar (broń)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Handżar, XVIII-XIX w.

Handżar (osm. handżer, z arab. handżar) – sztylet pochodzenia perskiego o zakrzywionej obosiecznej głowni[1].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Głownia handżara jest zakrzywiona a przez jej środek zazwyczaj biegnie wydatna ość. Dawniej wykonywano je ze stali damasceńskiej lub odmiany damastu nazywanego chorassan. Rękojeść wykonywana jest z metalu lub kości, niekiedy również z kamieni półszlachetnych. Pośrodku trzonu rękojeści zazwyczaj występuje przewężenie. Pochwę wykonywano z drewna obciągniętego aksamitem i metalowymi okuciami. Handżary często bogato zdobiono, także przy użyciu metali i kamieni szlachetnych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 48–49.