Karol d’Artois
 Herb Neapolu | |
| hrabia Sant’Agata de’ Goti | |
| Okres |
od 1345 |
|---|---|
| kanclerz Królestwa Neapolu | |
| Okres |
od 1345 |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
31 sierpnia/ |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
przyrodnie: |
| Żona |
Marianna Scotto |
| Dzieci |
Bertrand |
Karol d’Artois, it. Carlo Artus (ur. ok. 1298, zm. 31 sierpnia lub na początku września 1346) – neapolitański szlachcic i urzędnik sądowy. Nieślubny syn Roberta I Mądrego, następcy tronu Neapolu i Cantelmy Cantelmo, pokojówki żony Roberta, Sanczy z Majorki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Gdy w 1309 roku Robert I został królem Neapolu, Karol zaistniał na dworze jako królewski bastard. W 1317 roku został szambelanem swego ojca i otrzymał władzę nad Pennaluce. W następnym roku został stróżem zamku Santa Maria del Monte[1], a w 1322 roku otrzymał baronię Roccaromana. Na łożu śmierci w 1343 r. król Robert wyznaczył Karola i królową Sanczę na opiekunów wnuczek, tj. przyrodnich bratanic Karola, Joanny i Marii, córek Karola Andegaweńskiego[2].
Po śmierci króla Roberta, korona przeszła na jego wnuczkę i bratanicę Karola, królową Joannę I. 20 maja 1345 r. Joanna ustanowiła Karola kanclerza Królestwa i jej osobistym doradcą. Z tej okazji stał się również hrabią Sant’Agata de’ Goti. We wrześniu 1345 roku Karol był jednym z głównych spiskowców przeciwko Andrzejowi, mężowi jego siostrzenicy. Za ten czyn został skazany na śmierć. Uciekł z dworu wraz z najstarszym synem, Bertrandem i schronił się w swoim hrabstwie. Został pojmany przez nową teściową, Katarzynę II łacińską cesarzową i jej syna Ludwika z Tarentu, drugiego męża królowej Joanny.
Karol zmarł z powodu stresu lub trucizny w Melfi 31 sierpnia lub na początku września 1346 roku. Został pochowany w kościele św. Franciszka w Sant’Agata de’ Goti.
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Jego żoną była Marianna Scotto. Para miała czterech synów:
- Bertranda, uczestnika zabójstwa króla Andrzeja,
- Ludwika, hrabiego Sant’Agata de’ Goti,
- Carlotta,
- Rostaina.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Les Capétiens: 987-1328 Van Kerrebrouck, Patrick (2000). Les Capétiens: 987-1328.