Parowiec

Parowiec – statek lub okręt o napędzie parowym, napędzany tłokową maszyną parową (SS) lub turbiną parową (TSS).

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1783 roku francuski arystokrata, markiz Claude de Jouffroy d'Abbans(inne języki) (1751–1832), zbudował łódź z napędem kołowym (bocznokołowiec), napędzaną maszyną parową. Wynalazca nazwał łódź Pyroscaphe(inne języki) (ognisty statek) i pomyślnie przeprowadził na rzece Saona próby pierwszego parowca.

Pierwszy parowiec to s.s. Clermont powstały w 1807 roku^[1]. Początkowo parowce były dość niebezpieczne, gdyż często zdarzały się eksplozje niewystarczająco wytrzymałych kotłów. Udoskonalono je w drugiej połowie XIX wieku i wówczas rejsy parowcami stały się powszechne.

Jednym z pionierów w dziedzinie wykorzystania pary do poruszania m.in. jednostek pływających był polski konstruktor Józef Bożek, który w 1817 r. przeprowadził w Pradze na Wełtawie próby łodzi z parowym silnikiem, napędzającym koła łopatkowe.

Głównym ulepszeniem zwiększającym sprawność napędu było pojawienie się w 1854 roku maszyn parowych z podwójnym, a w 1874 roku z potrójnym rozprężaniem pary^[2]. Ulepszano też konstrukcje kotłów parowych. W efekcie, w 1890 roku parowce stanowiły już 57% tonażu floty światowej (pozostałą część stanowiły żaglowce), a przed I wojną światową aż 93%^[2]. Przed II wojną światową rozpowszechnienie zyskały statki motorowe, lecz parowce stanowiły nadal 73% tonażu; podobnie było w latach 50^[2].

Paliwa[edytuj | edytuj kod]

Początkowo, gdy parowce wchodziły do użytku, kotły wytwarzające parę ogrzewane były przez palenie najpopularniejszego opału, czyli węgla lub drewna. Po skonstruowaniu palników zasilanych paliwem ciekłym zaczęto budować parowce z kotłami na różne frakcje ropy naftowej (olej opałowy). Pozwoliło to na lepsze wykorzystanie przestrzeni na statkach, ponieważ ciekłe paliwo można umieścić w zbiornikach dennych, a miejsce wcześniej zajmowane przez zasobnie węgla (tendry) przeznaczyć na ładunek. Kolejną zmianę przyniosło wprowadzenie energii jądrowej. Jednostki pływające, na których źródłem ciepła jest reaktor atomowy, mają niespotykaną w innych rozwiązaniach autonomiczność (mogą nie uzupełniać paliwa przez kilka lat) – ale są bardzo drogie w budowie i eksploatacji, więc napęd ten jest stosowany na okrętach i lodołamaczach.

Współcześnie[edytuj | edytuj kod]

W drugiej połowie XX wieku liczba parowców zaczęła się zmniejszać, gdyż lepszy okazał się napęd spalinowy, tańszy w budowie i bardziej ekonomiczny oraz łatwiejszy w eksploatacji^[2]. Od początku lat 80. XX wieku generalnie zaprzestano budowy nowych statków parowych, a starsze wycofywano z uwagi na zużycie^[2]. W 1982 roku w roczniku Lloyda widniało tylko 1581 parowców, stanowiących 13,5% tonażu światowego, chociaż tylko 2% liczby statków^[2]. Najważniejszym wyjątkiem pozostały nowo budowane turboparowe gazowce do przewozu skroplonego gazu LNG, w których ekonomiczne jest wykorzystanie odparowującego gazu do opalania kotłów (w 2002 roku stanowiły one ok. 1,9% tonażu floty światowej)^[2]. Ze starszych statków, najdłużej w eksploatacji przetrwały duże turboparowe tankowce transportujące ropę naftową, ze względu na ich dużą trwałość i staranną obsługę^[2]. W XXI wieku ponadto przetrwały statki zachowane ze względów historycznych, a także małe jednostki w rodzaju holowników^[2].

Znane parowce[edytuj | edytuj kod]

Parowce jako muzea[edytuj | edytuj kod]

SS Sołdek w Gdańsku – maszyna parowa z kotłami opalanymi węglem
ORP Błyskawica w Gdyni – turbiny parowe z kotłami opalanymi mazutem

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ parowiec, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-11-13] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Marek Błuś. Co się stało z parowcami? Zmierzch historycznego napędu. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/2003. VIII (39), s. 85–86, 2003.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] parowiec, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-11-13] .

[wyc-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Marek Błuś. Co się stało z parowcami? Zmierzch historycznego napędu. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/2003. VIII (39), s. 85–86, 2003.

[1]

[2]