Pies gończy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gończy polski
Ogar polski
Posokowiec bawarski
Konkurs dzikarzy i tropowców Przechlewko, maj 2004

Psy gończe – grupa psów wykorzystywanych głównie do tropienia i pogoni za zwierzyną, posługujących się przede wszystkim węchem.

Przeważnie z długimi obwisłymi uszami.

Osobną grupę stanowią charty.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Psy gończe – jak wspomina w swych kronikach Gall Anonim – służyły do polowań już w średniowieczu. W XVII wieku żaden szanujący się polski dwór szlachecki nie mógł obyć się bez posiadania sfory psów gończych. W XIX wieku polscy myśliwi – w zależności od ukształtowania terenu i zwierzyny, na którą polowali, odróżniali gończe od ogarów. Jednak powszechnie przyjęła się dla nich nazwa OGARY (typ lekki – średni).

Wykaz psów gończych i ras pokrewnych (na podst. FCI Grupa 6)[edytuj | edytuj kod]