Sosurim

Sosurim
소수림 / 小獸林
	władca Korei (Koguryŏ)
Okres	od 371; do 384
Poprzednik	Kogugwŏn
Następca	Kogugyang
	Dane biograficzne
Data śmierci	384
Ojciec	Kogugwŏn
Rodzeństwo	Kogugyang

Sosurim (zm. 384) – 17. władca Koguryŏ, największego z Trzech Królestw Korei. Panował w latach 371–384.

Panowanie[edytuj | edytuj kod]

Został królem (wang) w 371 roku, kiedy jego ojciec, król Kogugwŏn, zginął w czasie najazdu Baekje, broniąc twierdzy w Pjongjangu^[1].

Po objęciu tronu, król Sosurim rozpoczął centralizację władzy w Koguryŏ. Upaństwowił ruchy religijne, aby uniknąć podziałów plemiennych. Rozwój scentralizowanego systemu rządowego był możliwy także dzięki polityce pojednania Koguryŏ z jego przeciwnikiem, Baekje^[2].

W 372 roku przyjął podróżujących mnichów buddyjskich z chińskiego państewka Qin i kazał zbudować dla nich świątynię, co przyczyniło się do popularyzacji buddyzmu wśród Koreańczyków^[3].

Rok 372 miał duże znaczenie w historii Korei nie tylko dla zwolenników buddyzmu, ale także konfucjanizmu i taoizmu. Sosurim założył wówczas konfucjańską instytucję T'aehak (태학, 太學), aby kształcić dzieci urzędników^[4]. W 373 ogłosił kodeks prawny yullyŏng (율령, 律令), który rozwinął zinstytucjonalizowany system prawa, w tym kodeks karny i skodyfikowane zwyczaje regionalne^[5].

W latach 374–376 wdał się w walki z Baekje na południu, zaś w 378 został zaatakowany przez Kitanów z północnego zachodu^[6]. Zmarł w 384 roku i został pochowany prawdopodobnie w lesie nieopodal ówczesnej stolicy, Kungnae^[7].

Większość swoich rządów król Sosurim spędził próbując utrzymać spokój w kraju, a także wzmacniając władzę królewską^[4]. Chociaż nie był w stanie pomścić śmierci swojego ojca i poprzedniego władcy Koguryŏ, króla Kogugwŏna, odegrał ważną rolę w tworzeniu fundamentów pod podboje jego bratanka, Kwanggaet’o Wielkiego^[2]. Kolejnym królem został Kogugyang, młodszy brat Sosurima.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Pak Sŏng SuS.S., Yun Nae HyŏnN.H., New history of Korea, Jimoondang, 2005, ISBN 978-89-88095-85-0, OCLC 62589481 .
↑ ^a ^b John Middleton: World Monarchies and Dynasties. Routledge, 2015, s. 505. ISBN 978-1-317-45158-7. (ang.).
↑ JamesJ. Grayson JamesJ., Korea - A Religious History, Hoboken: Taylor and Francis, 2013, s. 25 .
↑ ^a ^b Kang Jae Un: The land of scholars – two thousand years of Korean Confucianism. Homa & Sekey books, 2006, s. 37. ISBN 978-1-931907-30-9.
↑ Koguryŏ, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).
↑ AnneA. Walthall AnneA., James B.J.B. Palais James B.J.B., Pre-modern East Asia to 1800, a cultural, social, and political history, Boston: Houghton Mifflin, 2006, ISBN 0-618-13386-0, OCLC 61367794 .
↑ Kim HunH., Of tombs and posthumous names [online], JoongAng Daily, 9 lipca 2015 (ang.).

[1] Pak Sŏng SuS.S., Yun Nae HyŏnN.H., New history of Korea, Jimoondang, 2005, ISBN 978-89-88095-85-0, OCLC 62589481 .

[John-2] John Middleton: World Monarchies and Dynasties. Routledge, 2015, s. 505. ISBN 978-1-317-45158-7. (ang.).

[3] JamesJ. Grayson JamesJ., Korea - A Religious History, Hoboken: Taylor and Francis, 2013, s. 25 .

[Kang-4] Kang Jae Un: The land of scholars – two thousand years of Korean Confucianism. Homa & Sekey books, 2006, s. 37. ISBN 978-1-931907-30-9.

[5] Koguryŏ, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).

[6] AnneA. Walthall AnneA., James B.J.B. Palais James B.J.B., Pre-modern East Asia to 1800, a cultural, social, and political history, Boston: Houghton Mifflin, 2006, ISBN 0-618-13386-0, OCLC 61367794 .

[7] Kim HunH., Of tombs and posthumous names [online], JoongAng Daily, 9 lipca 2015 (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]