Piotr Tomicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) szablon |
dr int |
||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w [[Kuria Rzymska|kurii rzymskiej]], zostając kanclerzem [[kardynał (godność)|kardynał]]a [[Fryderyk Jagiellończyk|Fryderyka Jagiellończyka]], który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kard. Fryderyka trafił na dwór [[biskupi poznańscy|biskupa poznańskiego]], [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], gdzie przebywał w latach [[1503]] - [[1506]]. Następnie trafił do kancelarii koronnej króla [[Zygmunt I Stary|Zygmunta Starego]], w służbie którego wielokrotnie posłował jako [[sekretarz królewski]] na [[Węgry]], [[Wołoszczyzna|Wołoszczyznę]] i [[Pomorze]]. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania. |
Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w [[Kuria Rzymska|kurii rzymskiej]], zostając kanclerzem [[kardynał (godność)|kardynał]]a [[Fryderyk Jagiellończyk|Fryderyka Jagiellończyka]], który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kard. Fryderyka trafił na dwór [[biskupi poznańscy|biskupa poznańskiego]], [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], gdzie przebywał w latach [[1503]] - [[1506]]. Następnie trafił do kancelarii koronnej króla [[Zygmunt I Stary|Zygmunta Starego]], w służbie którego wielokrotnie posłował jako [[sekretarz królewski]] na [[Węgry]], [[Wołoszczyzna|Wołoszczyznę]] i [[Pomorze]]. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania. |
||
W [[1511]] przyjął święcenia kapłańskie, a w [[1514]] sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa [[Przemyśl|przemyskiego]], a rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W [[1515]] wraz z kanclerzem koronnym [[Krzysztof Szydłowiecki|Krzysztofem Szydłowieckim]] był głównym twórcą ugody z [[Habsburgowie|Habsburgami]]. Po śmierci [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], w [[1520]] objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W [[Wielkopolska|Wielkopolsce]] przebywał jednak sporadycznie, poświęcając się polityce i pracy na dworze królewskim. W [[1524]] r. objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W [[1525]] zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a [[Albrecht Hohenzollern (1490-1568)|Albrechtem Hohenzollernem]]. Tomicki od [[1524]] jednocześnie pełnił funkcje biskupa |
W [[1511]] przyjął święcenia kapłańskie, a w [[1514]] sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa [[Przemyśl|przemyskiego]], a rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W [[1515]] wraz z kanclerzem koronnym [[Krzysztof Szydłowiecki|Krzysztofem Szydłowieckim]] był głównym twórcą ugody z [[Habsburgowie|Habsburgami]]. Po śmierci [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], w [[1520]] objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W [[Wielkopolska|Wielkopolsce]] przebywał jednak sporadycznie, poświęcając się polityce i pracy na dworze królewskim. W [[1524]] r. objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W [[1525]] zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a [[Albrecht Hohenzollern (1490-1568)|Albrechtem Hohenzollernem]]. Tomicki od [[1524]] jednocześnie pełnił funkcje biskupa krakowskiego i podkanclerzego koronnego, co było niezgodne z ówczesnym prawem polskim (były to tzw. [[incompatibilia]]). Był z tego powodu jednym z głównych (obok Szydłowieckiego) przeciwników [[Ruch egzekucyjny|ruchu egzekucyjnego]]. |
||
Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we [[Włochy|Włoszech]] i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami [[Europa|Europy]], w tym z [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]], ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie Andrzej Górski spisał ''[[Acta Tomiciana]]'' - zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie [[język grecki|greki]] i [[język hebrajski|hebrajskiego]]. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne - stryjowi w [[Szamotuły|Szamotułach]] i ojcu w Tomicach. |
Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we [[Włochy|Włoszech]] i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami [[Europa|Europy]], w tym z [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]], ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie Andrzej Górski spisał ''[[Acta Tomiciana]]'' - zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie [[język grecki|greki]] i [[język hebrajski|hebrajskiego]]. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne - stryjowi w [[Szamotuły|Szamotułach]] i ojcu w Tomicach. |
||
Wersja z 18:50, 21 sty 2008
Piotr Tomicki herbu Łodzia (ur. 1464, zm. 1535) – biskup przemyski, poznański i krakowski, podkanclerzy koronny, sekretarz królewski.
Urodził się w 1464 roku jako syn Mikołaja z Tomic koło Poznania - chorążego poznańskiego i Anny z Szamotulskich. Po śmierci ojca, w 1478, trafił na dwór swojego stryja, Andrzeja Szamotulskiego, wojewody poznańskiego. Wiadomo, że uczył się w szkole katedralnej w Gnieźnie, następnie około 1486 studiował w Lipsku, a następnie na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał w 1490 bakalaureat, a w 1493 magistrat filozofii. W tym samym roku rozpoczął studia prawnicze w Bolonii, które w 1500 zakończył doktoratem dekretów.
Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w kurii rzymskiej, zostając kanclerzem kardynała Fryderyka Jagiellończyka, który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kard. Fryderyka trafił na dwór biskupa poznańskiego, Jana Lubrańskiego, gdzie przebywał w latach 1503 - 1506. Następnie trafił do kancelarii koronnej króla Zygmunta Starego, w służbie którego wielokrotnie posłował jako sekretarz królewski na Węgry, Wołoszczyznę i Pomorze. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania.
W 1511 przyjął święcenia kapłańskie, a w 1514 sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa przemyskiego, a rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W 1515 wraz z kanclerzem koronnym Krzysztofem Szydłowieckim był głównym twórcą ugody z Habsburgami. Po śmierci Jana Lubrańskiego, w 1520 objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W Wielkopolsce przebywał jednak sporadycznie, poświęcając się polityce i pracy na dworze królewskim. W 1524 r. objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W 1525 zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a Albrechtem Hohenzollernem. Tomicki od 1524 jednocześnie pełnił funkcje biskupa krakowskiego i podkanclerzego koronnego, co było niezgodne z ówczesnym prawem polskim (były to tzw. incompatibilia). Był z tego powodu jednym z głównych (obok Szydłowieckiego) przeciwników ruchu egzekucyjnego.
Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we Włoszech i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami Europy, w tym z Erazmem z Rotterdamu, ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie Andrzej Górski spisał Acta Tomiciana - zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie greki i hebrajskiego. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne - stryjowi w Szamotułach i ojcu w Tomicach.
Piotr Tomicki zmarł w Krakowie 19 października 1535. Pochowany został w ufundowanej przez siebie kaplicy w Katedrze Wawelskiej.
Bibliografia
- ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. II, popr. i uzupeł., Warszawa 2000, k. 451-452. ISBN 83-211-1311-7.
Linki zewnętrzne
Szablon:Książę siewierski Szablon:Władca-Biskup Szablon:Władca-Biskup Szablon:Władca-Biskup