William Whitelaw: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Robot przenosi Kategoria:Deputowani do XLV Parlamentu Zjednoczonego Królestwa
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Robot przenosi Kategoria:Deputowani do XLVI Parlamentu Zjednoczonego Królestwa
Linia 112: Linia 112:
[[Kategoria:Brytyjscy parlamentarzyści 1966-1970]]
[[Kategoria:Brytyjscy parlamentarzyści 1966-1970]]
[[Kategoria:Brytyjscy parlamentarzyści 1970-1974]]
[[Kategoria:Brytyjscy parlamentarzyści 1970-1974]]
[[Kategoria:Brytyjscy parlamentarzyści 1974-1974]]
[[Kategoria:Deputowani do XLVI Parlamentu Zjednoczonego Królestwa]]
[[Kategoria:Deputowani do XLVII Parlamentu Zjednoczonego Królestwa]]
[[Kategoria:Deputowani do XLVII Parlamentu Zjednoczonego Królestwa]]
[[Kategoria:Deputowani do XLVIII Parlamentu Zjednoczonego Królestwa]]
[[Kategoria:Deputowani do XLVIII Parlamentu Zjednoczonego Królestwa]]

Wersja z 22:05, 5 mar 2008

William Stephen Ian Whitelaw KT, CH (ur. 28 czerwca 1918 w Nairn, zm. 1 lipca 1999 w Penrith), brytyjski arystokrata i polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Edwarda Heatha i Margaret Thatcher.

Whitelaw urodził się w Nairn w północnej Szkocji. Był synem Williama Alexandra Whitelawa i Helen Russell, córki generała-majora Francisa Shirleya Russella. Nigdy nie poznał swojego ojca, który zginął podczas I wojny światowej. Wykształcenie odebrał w Winchester College oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Służbę wojskową odbywał w Gwardii Szkockiej. W okresie II wojny światowej służył w dywizji pancernej Gwardii podczas walk na froncie zachodnim.

W Normandii dowodził czołgiem typu Churchill. Brał udział w bitwie pod Caumont, gdzie przeciwko jego oddziałowi po raz pierwszy Niemcy użyli niszczycieli czołgów Jagdpanther. Za postawę podczas tej bitwy otrzymał Military Cross. Kiedy zginął zastępca dowódcy jego batalionu, Whitelaw przejął jego pozycję i w stopniu majora walczył w Holandii i Niemczech. Po zakończeniu wojny w Europie jednostka Whitelawa miała wziąć udział w inwazji na Wyspy Japońskie, ale do inwazji nie doszło z powodu zakończenia działań wojennych na Dalekim Wschodzie. Dywizja została przeniesiona do Palestyny. W 1946 r. Whitelaw zrezygnował ze służby wojskowej, aby zająć sie rodzinnym majątkiem, który odziedziczył po śmierci swojego dziadka.

Związany z Partią Konserwatywną Whitelaw podjął nieudaną próbę dostania się do Izby Gmin w okręgu East Dunbartonshire. W parlamencie zasiadł w 1955 r., kiedy wygrał wybory w okręgu Penrith and The Border. W 1956 r. został parlamentarnym prywatnym sekretarzem przewodniczącego Zarządu Handlu. W latach 1957-1958 pełnił analogiczne stanowisko przy Kanclerzu Skarbu. W latach 1959-1961 był asystentem rządowego whipa. Następnie został jednym z Lordów Komisarzy Skarbu. W 1962 r. objął stanowisko parlamentarnego prywatnego sekretarza ministra pracy. W 1964 r. został głównym whipem Opozycji. Kiedy Partia Konserwatywna powróciła do władzy w 1970 r. Whitelaw został członkiem gabinetu jako Lord Przewodniczący Rady i przewodniczący Izby Gmin. Został również powołany do Tajnej Rady.

Kiedy w 1972 r. rząd brytyjski objął bezpośrednią władzę nad Irlandią Północną Whitelaw został pierwszym ministrem ds. Irlandii Północnej. Na tym stanowisku pozostawał do 1973 r., kiedy został ministrem zatrudnienia. Stanowisko to utracił po porażce konserwatystów w wyborach 1974 r. W tym samym roku został kawalerem Orderu Kawalerów Honorowych. Niedługo po przegranych wyborach Whitelaw został zastępcą Lidera Opozycji Edwarda Heatha oraz przewodniczącym Partii Konserwatywnej. W wyborach na lidera partii w 1975 r. Whitelaw stanął po stronie Heatha, który jednak przegrał wybory z Margaret Thatcher. Whitelaw przestał być przewodniczącym partii, ale pozostał zastępcą Lidera Opozycji.

Po wygranych przez konserwatystów wyborach 1979 r. Whitelaw został wicepremierem i ministrem spraw wewnętrznych. Na tym stanowisku musiał zmierzyć się z problemem narastającej przestępczości oraz problemem przepełnionych więzień. Dwa dni po wyborach 1983 r. otrzymał tytuł wicehrabiego Whitelaw (był to pierwszy dziedziczny tytuł parowski kreowany od 18 lat) i zasiadł w Izbie Lordów. Został również Lordem Przewodniczącym Rady oraz przewodniczącym Izby Lordów. W grudniu 1987 r. doznał ataku apopleksji, co zmusiło go do rezygnacji z zajmowanych stanowisk.

Podczas politycznej emerytury lord Whitelaw był przewodniczącym Rady Gubernatorów St Bees School. W 1990 r. został kawalerem Orderu Ostu. Zmarł w 1999 r. i został pochowany w kościele parafialnym św. Andrzeja w Dacre.

W 1943 r. poślubił Cecilię Sprot, córkę majora Marka Sprota i Meliory Hay, córki sir Johna Haya, 9. baroneta. William i Cecilia mieli razem cztery córki:

Linki zewnętrzne


Poprzednik
nowa kreacja
Wicehrabia Whitelaw
1983-1999
Następca
powrót do domeny królewskiej
Poprzednik
nowy urząd
Minister ds. Irlandii Północnej
1972-1973
Następca
Francis Pym
Poprzednik
Maurice Macmillan
Minister zatrudnienia Wielkiej Brytanii
1973-1974
Następca
Michael Foot
Poprzednik
Ian Gilmour
Minister spraw wewnętrznych w brytyjskim gabinecie cieni
1976-1979
Następca
Merlyn Rees
Poprzednik
Rab Butler
Zastępca premiera Wielkiej Brytanii
1979-1988
Następca
Geoffrey Howe
Poprzednik
Merlyn Rees
Minister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii
1979-1983
Następca
Leon Brittan
Poprzednik
Fred Peart
Lord Przewodniczący Rady
1970-1972
Następca
Robert Carr
Poprzednik
Fred Peart
Przewodniczący Izby Gmin
1970-1972
Następca
Robert Carr
Poprzednik
John Biffen
Lord Przewodniczący Rady
1983-1988
Następca
John Wakeham
Poprzednik
Janet Young, baronowa Young
Przewodniczący Izby Lordów
1983-1988
Następca
John Ganzoni, 2. baron Belstead
Poprzednik
Peter Carington, 6. baron Carrington
Przewodniczący Brytyjskiej Partii Konserwatywnej
1974-1975
Następca
Peter Thorneycroft
Poprzednik
Janet Young, baronowa Young
Lider Brytyjskiej Partii Konserwatywnej
Izba Lordów

1983-1988
Następca
John Ganzoni, 2. baron Belstead