Pałeczka zapalenia płuc: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m →Fizjologia i profil biochemiczny: drobne redakcyjne |
m →Leczenie i oporność na antybiotyki: drobne redakcyjne |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
== Leczenie i oporność na antybiotyki == |
== Leczenie i oporność na antybiotyki == |
||
Bakteria posiada wrodzoną [[Oporność na antybiotyki|oporność]] na [[penicylina|penicyliny]] związaną z wytwarzaniem [[penicylinazy]], przy czym także [[Penicylina z inhibitorem|penicyliny z inhibitorem]] wykazują niezadawalającą aktywność. Część szczepów - w Polsce jest to około 60% - wytwarza enzym rozkładający antybiotyki o szerokim spektrum substratowym ([[ESBL|ESβL]]), który wyklucza stosowanie [[cefalosporyna|cefalosporyn]] wszystkich generacji. Pierwsze szczepy oporne wyizolowano w [[1983]] roku, a ich selekcja jest jednym z negatywnych skutków stosowania [[antybiotyk]]ów o szerokim spektrum działania. Część pałeczek jest ponadto oporna na [[aminoglikozydy]]. |
|||
Aktywność zachowują: [[kolistyna]], [[kotrimoksazol]], [[fluorochinolony]], [[karbapenemy]]. |
Aktywność zachowują: [[kolistyna]], [[kotrimoksazol]], [[fluorochinolony]], [[karbapenemy]]. |
||
Wersja z 11:12, 15 mar 2008
Szablon:Bakteria infobox Pałeczka zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae) - to otoczkowa, nieprzetrwalnikująca, bezrzęskowa bakteria Gram ujemna o dużej zjadliwości. Została opisana po raz pierwszy przez Friedlandëra w 1883 roku[1]. Jest częstą przyczyną zakażeń szpitalnych, statystyki mówią o około 8% z wszystkich zachorowań.
Fizjologia i profil biochemiczny
Pałeczki Klebsiella pneumoniae wytwarzają ureazę, fermentują laktozę, glukozę; potrafią wykorzystać kwas malonowy i cytrynian sodu jako źródło węgla. Hodowla odbywa się na agarze zwykłym, agarze z z krwią oraz podłożu MacConkeya. Śluzowy wygląd kolonii pozwala na kwalifikację do prawidłowej rodzaju, dalsza identyfikacja wymaga testów biochemicznych[1].
Chorobotwórczość
Pałeczka zapalenia płuc występuje bardzo często w drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym u pacjentów przebywających w szpitalu[2]. Może spowodować zapalenie płuc, zakażenia w obrębie przewodu pokarmowego, kości, stawów i dróg moczowych, przy czym zakażenie tego ostatniego prowadzi czasami do sepsy. U noworodków jest ponadto czynnikiem etiologicznym zapalenia opon mózgowych.
Leczenie i oporność na antybiotyki
Bakteria posiada wrodzoną oporność na penicyliny związaną z wytwarzaniem penicylinazy, przy czym także penicyliny z inhibitorem wykazują niezadawalającą aktywność. Część szczepów - w Polsce jest to około 60% - wytwarza enzym rozkładający antybiotyki o szerokim spektrum substratowym (ESβL), który wyklucza stosowanie cefalosporyn wszystkich generacji. Pierwsze szczepy oporne wyizolowano w 1983 roku, a ich selekcja jest jednym z negatywnych skutków stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. Część pałeczek jest ponadto oporna na aminoglikozydy.
Aktywność zachowują: kolistyna, kotrimoksazol, fluorochinolony, karbapenemy.
- ↑ a b Podstawy Mikrobiologii Lekarskiej. PZWL, Warszawa 1979. Praca pod redakcją Leona Jabłońskiego. ISBN 83-200-0181-1. Strona 265-269
- ↑ 1-6% u zdrowych osób ; około 20% u hospitalizowanych. Według: Mikrobiologia lekarska. Maria Lucyna Zaremba i Jerzy Borowski. Wydawnictwo PZWL, wydanie III (dodruk). ISBN 83-200-2896-5. Strona 207
Bibliografia
- Antybiotykoterapia praktyczna. Danuta Dzierżanowska. ISBN 978-83-7522-013-1. Wydanie IV. Strony 326 - 327