Amélie Mauresmo

Tenis ziemny
srebro	Ateny 2004	singel

Amélie Simone Mauresmo (ur. 5 lipca 1979 w Saint-Germain-en-Laye) – tenisistka francuska, zwyciężczyni wielkoszlemowych turniejów Australian Open 2006 i Wimbledonu 2006, nr 1 w kobiecym tenisie na świecie w 2004 i 2006, wicemistrzyni olimpijska z Aten, 2004 w singlu, zdobywczyni Pucharu Federacji.

W marcu 2007 została uhonorowana przez prezydenta Francji tytułem Kawalera Orderu Legii Honorowej, najwyższego francuskiego odznaczenia państwowego.

W filmie Asterix na Olimpiadzie zagrała w jednej ze scen samą siebie.

Kariera tenisowa

1993

Zagrała w pierwszym turnieju z cyklu ITF w Marsylii. Przegrała w pierwszej rundzie.

1994

Zagrała w kolejnych sześciu turniejach ITF. W jednym doszła do półfinału.

1995

Zadebiutowała w rozgrywkach WTA Tour. Swój pierwszy mecz rozegrała we French Open. Przegrała w pierwszej rundzie. Wcześniej przyznano jej dziką kartę do eliminacji. W cyklu ITF wygrała jeden turniej w singlu i dwa w deblu.

1996

Wygrała swoje pierwsze mecze seniorskie. We French Open pokonała Beate Reinstadler w pierwszej rundzie. Przegrała z Brendą Schultz-McCarth 4:6, 7:5, 5:7 w drugiej. W Rosmalen pokonała Aleksandrę Fusai w pierwszej rundzie. Przegrała z Ivą Majoli w drugiej. Odpadła w eliminacjach do Australian Open i do turnieju Open Gaz de France. Wygrała juniorskie French Open i Wimbledon.

1997

Zagrała w sześciu turniejach WTA. Czterokrotnie doszła do drugiej rundy, w tym we French Open (zagrała jako dzika karta, przegrała ze Steffi Graf). Odpadła w eliminacjach do Australian Open i Wimbledonu. Wygrała drugi i ostatni w karierze turniej ITF w singlu. Zadebiutowała w pierwszej setce rankingu WTA. 22 grudnia zajmowała 100 miejsce.

1998

Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej trzydziestce rankingu. Największym sukcesem był awans do finału turnieju Tier I w Berlinie. Mauresmo obroniła piłkę meczową w eliminacjach. Potem pokonała numer 2 Lindsay Davenport i numer 3 Janę Novotną. Były to jej pierwsze zwycięstwa nad zawodniczkami z czołowej dziesiątki. Przegrała w finale z Conchitą Martínez. Była najniżej notowaną zawodniczką (65. miejsce w rankingu), której w jednym turnieju udało się pokonać dwie tenisistki z czołowej trójki od czasów Lisy Bonder, której udało się to w 1983 w Tokio (zajmowała wówczas 54. pozycję). Była także pierwszą zawodniczką z eliminacji i czwartą pod względem najniższego rankingu, której udało się osiągnąć finał turnieju kategorii Tier I. Dwukrotnie awansowała do ćwierćfinału: w Pradze i New Haven (pokonała sklasyfikowaną na dziewiątym miejscu Nathalie Tauziat i po raz trzeci ograła zawodniczkę z czołowej dziesiątki). Osiągnęła trzecią rundę w dwóch turniejach wielkoszlemowych (za każdym razem był to jej debiut). W Australian Open przegrała z Venus Williams, w US Open rozegrała trzy-setowy mecz z Martiną Hingis. Na Wimbledonie doszła do drugiej rundy. Odpadła w pierwszej rundzie French Open.

1999

Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Niespodziewanie zadebiutowała w finale turnieju wielkoszlemowego w Australian Open. Jako 29. zawodniczka świata obroniła piłkę meczową grając przeciwko Corinie Morariu w pierwszej rundzie. Potem pokonała numer 9 Patty Schnyder w drugiej rundzie oraz numer 1 Lindsay Davenport 4:6, 7:5, 7:5 w półfinale. W finale uległa numerowi 2 Martinie Hingis. Pozostałymi dobrymi rezultatami były zwycięstwo w pierwszym turnieju cyklu WTA Tour w Bratysławie (w finale pokonała Kim Clijsters), finał Open Gaz de France w Paryżu (pokonała numer 1 Martinę Hingis, przegrała z Sereną Williams 7:6 w trzecim secie), półfinały w Rzymie i Linzu i ćwierćfinały w New Haven (pokonała numer 10 Julie Halard-Decugis) i Tokio (Princess Cup). Raz osiągnęła czwartą rundę turnieju (w US Open, przegrała z Anke Huber), trzecią rundę dwukrotnie, drugą rundę dwukrotnie (w tym we French Open) i trzykrotnie odpadła w pierwszej rundzie (w tym w WTA Tour Championships, przegrała z Davenport w trzech setach). 10 maja zadebiutowała w czołowej dziesiątce rankingu (dołączyła do Mary Pierce i Nathalie Tauziat, Francja została wówczas trzecim krajem, po USA i Australii, z którego trzy zawodniczki były jednocześnie w czołowej dziesiątce). 15 listopada dołączyła do Halard-Decugis, Pierce i Tauziat, dzięki czemu Francja miała jednocześnie cztery zawodniczki w dziesiątce. Skręciła prawą kostkę podczas meczu pierwszej rundy debla we French Open, przez co nie wystąpiła na Wimbledonie.

2000

Zakończyła rok na 16. miejscu po sezonie, w którym największym osiągnięciem było wygranie drugiego turnieju singlowego w Sydney. Pokonała numer 5 Mary Pierce, numer 1 Martinę Hingis i numer 2 Lindsay Davenport w ostatnich trzech rundach (została czwartą kobietą w historii, której udało się pokonać trzy zawodniczki z czołowej piątki w turnieju niewielkoszlemowym). Jako jedynej w okresie od września 1999 do kwietnia 2000 udało jej się wygrać z Lindsay Davenport. Doszła do finału w Bol (przegrała z Tatianą Pisnik) i Rzymie (pokonała numer 5 Mary Pierce i numer 10 Arantxę Sánchez Vicario, przegrała z Monicą Seles). Osiągnęła półfinał w Hanowerze (przegrała 6:7 w trzecim secie z Sereną Williams) i Moskwie (przegrała z Martiną Hingis). Doszła do czwartej rundy we French Open (przegrała z Seles). Odpadła w drugiej rundzie Australian Open i w pierwszych rundach Wimbledonu i Olimpiady w Sydney. W Linz wygrała swój pierwszy turniej deblowy (grała w parze z Chandą Rubin). Skreczowała podczas meczu drugiej rundy w Indian Wells z powodu kontuzji pleców. Później przez siedem tygodni nie występowała. Podczas turnieju w Rzymie przekazała 6 750 dolarów nagrody uzyskanej za dojście do półfinału w deblu włoskiemu dziecku, które odniosło szereg obrażeń w wypadku samochodowym. W lipcu i sierpniu ponownie wycofała się z szeregu turniejów (w tym z US Open) z powodu kontuzji pleców oraz z kończącego sezon Turnieju Mistrzyń z powodu kontuzji nogi.

2001

Po raz drugi zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Wygrała cztery turnieje (w tym trzy pod rząd). Wygrała 16 kolejnych spotkań, dzięki czemu triumfowała kolejno w Open Gaz de France, Nicei i Amelia Island. Dzięki udanym występom powróciła do czołowej dziesiątki rankingu. Awansowała na dziewiąte miejsce, wyprzedziła Mary Pierce i po raz pierwszy została numerem 1 we Francji. Przegrała w ćwierćfinale w Charleston z Martiną Hingis, ale powróciła do formy i wygrała swój czwarty turniej w 2001 w Berlinie (pokonała numer 1 Hingis i numer 4 Jennifer Capriati w ostatnich dwóch rundach). Doszła do finału w Rzymie (po raz kolejny pokonała numer 1 Martinę Hingis w półfinale, przegrała z Jeleną Dokić w finale). Pierwszy raz awansowała na piąte miejsce w rankingu, po tym jak była dziewiętnasta 11 lutego. W okresie od 5 lutego do 20 maja uzyskała wynik 25:1 (wygranych do przegranych). Nieoczekiwanie odpadła w pierwszej rundzie French Open pomimo, że była uznawana za faworytkę (miała piąty numer w rozstawieniu, przegrała z Janą Kandarr). Doszła do półfinału w Sydney (pokonała numer 4 Monicę Seles, wycofała się przed meczem z Lindsay Davenport z powodu kontuzji pleców). Osiągnęła ćwierćfinały w New Haven, US Open (przegrała z Capriati) i Filderstadt. Odpadła w czwartej rundzie Australian Open (przegrała z Venus Williams) i w trzeciej rundzie Wimbledonu. Przegrała mecz otwarcia w Turnieju Mistrzyń z Sandrine Testud. Wycofała się z turniejów w Bol, Eastbourne i Zurychu z powodu wyczerpania. Nie zagrała także w Luksemburgu z powodu kontuzji lewej nogi.

2002

Po raz trzeci zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Wygrała turnieje w Dubaju (po drodze pokonała Monicę Seles) i Montrealu (pokonała numer 3 Jennifer Capriati w finale). Dwa razy pod rząd awansowała do półfinału w turniejach wielkoszlemowych. Na Wimbledonie pokonała numer 3 Capriati w ćwierćfinale, przegrała z Sereną Williams. W US Open pokonała numer 7 Kim Clijsters i numer 3 Capriati, przegrała w trzech setach z Venus Williams. Cztery pozostałe półfinały osiągnęła w Open Gaz de France, Antwerpii, Moskwie i Filderstadt (przegrała z Kim Clijsters po tym jak miała piłkę meczową przy stanie 5:3 w trzecim secie). Sześciokrotnie osiągnęła ćwierćfinał (w tym w Australian Open, gdzie przegrała z Capriati). Doszła do czwartej rundy we French Open. Po raz pierwszy w karierze zarobiła ponad milion dolarów w sezonie. Nie wystąpiła w Zurychu, a potem wycofała się z Turnieju Mistrzyń z powodu zapalenia chrząstki w prawej nodze.

2003

Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej piątce rankingu. Osiągnęła ćwierćfinał lub więcej w 14 z 17 startów. Wygrała turnieje w Warszawie (w finale Venus Williams skreczowała z powodu naciągnięcia mięśni brzucha) i Filadelfii. Doszła do czterech finałów: w Open Gaz de France (przegrała z Sereną Williams), Rzymie (pokonała numer 7 Jennifer Capriati i numer 1 Serenę Williams, przegrała z Kim Clijsters w trzech setach), Moskwie (przegrała z Anastazją Myskiną) i w Turnieju Mistrzyń (uzyskała wynik 1:2 w grupie, w półfinale pokonała numer 2 Justine Henin, przegrała z numerem 1 Kim Clijsters w finale). Trzykrotnie była półfinalistką, pięciokrotnie ćwierćfinalistką (w tym po raz pierwszy w dziewiątym występie we French Open i w US Open). Na początku roku powróciła na kort po czteromiesięcznej przerwie spowodowanej kontuzją. W lutym rozpoczęła sezon od występu w Open Gaz de France. Była jedyną zawodniczką, której w 2003 udało się pokonać obie siostry Williams. Wygrała wszystkie mecze w Pucharze Federacji. Dzięki jej ośmiu zwycięstwom Francja po raz drugi sięgnęła po tytuł. Wycofała się z Wimbledonu z powodu kontuzji mięśnia prawego żebra.

2004

Po raz kolejny zakończyła rok w czołowej piątce rankingu. Wygrała pięć turniejów i awansowała na pierwsze miejsce w klasyfikacji WTA. Dobrze spisała się na kortach ziemnych. Wygrała turnieje kategorii Tier I w Berlinie (pokonała Jennifer Capriati w półfinale, w finale walkowerem poddała jej mecz Venus Williams, z powodu kontuzji kostki) i Rzymie (w finale pokonała Capriati 3:6, 6:3, 7:6, obroniła piłkę meczową przy stanie 4:5 w trzecim secie). Została trzecią zawodniczką w historii, której udało się w jednym roku wygrać turnieje w Berlinie i Rzymie. Wcześniej dokonały tego Steffi Graf w 1987 i Monica Seles w 1990. W Montrealu pokonała Jelenę Lichowcewą w finale i zdobyła tam swój drugi tytuł. Był to jej trzeci turniejowy triumf w turnieju kategorii Tier I w sezonie. Po US Open 13 września 2004 została liderką rankingu WTA (była pierwszą zawodniczką z Francji, której udała się ta sztuka). Utrzymała prowadzenie przez pięć tygodni. 18 października została wyprzedzona przez Lindsay Davenport. Osiągnęła finał w turnieju olimpijskim w Atenach (przegrała z Justine Henin). Zdobyła srebrny medal. Pod koniec roku wygrała dwa turnieje pod rząd, w Linzu i Filadelfii (w drodze do finału pokonała Venus Williams, w finale ograła Wierę Zwonariową). Była także finalistką w Sydney (przegrała z Justine Henin), Amelia Island (pokonała numer 1 Justine Henin 6:7, 7:5, 6:3 w półfinale, obroniła piłkę meczową przy stanie 4:5 w drugim secie, przegrała z Lindsay Davenport) i Filderstadt (po raz pierwszy wystąpiła jako numer 1, w finale grając przeciwko Davenport skreczowała z powodu naciągnięcia mięśnia przywodziciela). Osiągnęła półfinał w Eastbourne, na Wimbledonie (przegrała z Sereną Williams 7:6, 5:7, 4:6, po tym jak miała piłkę dającą prowadzenie 4:1 w drugim secie) i WTA Tour Championships (nie przegrała seta w meczach grupowych, m.in. pokonała późniejszą triumfatorkę Marię Szarapową, przegrała z Sereną Williams 6:4, 6:7, 4:6, po tym jak prowadziła 3:1 w drugim secie). Zakończyłaby rok na pierwszym miejscu w rankingu, gdyby zdobyła tytuł. Była ćwierćfinalistką czterokrotnie, w tym we French Open, US Open i Australian Open (odniosła kontuzję podczas meczu czwartej rundy przeciwko Alicii Molik, naciągnęła mięśnie pleców i nie przystąpiła do ćwierćfinału przeciwko Fabioli Zuluadze). Przegrała wcześniej niż w ćwierćfinale tylko w jednym z 16 startów (w drugiej rundzie w San Diego uległa Molik). Wycofała się z turniejów Open Gaz de France, Antwerpia, Dubaj, Ad-Dauha i Indian Wells z powodu kontuzji mięśni odniesionej podczas Australian Open. Wycofała się także z turnieju w Charleston. Zrezygnowała z udziału w turnieju w Moskwie z powodu kontuzji mięśnia przywodziciela odniesionej podczas finału w Filderstadt. Wygrała 63 mecze. Był to jej najlepszy wynik w karierze oraz najlepszy spośród wszystkich zawodniczek w sezonie (tyle samo spotkań wygrała Lindsay Davenport).

2005

Po raz kolejny zakończyła rok w czołowej piątce rankingu. Wygrała cztery turnieje, w tym po raz pierwszy WTA Tour Championships. Do Turnieju Mistrzyń zakwalifikowała się po raz siódmy z rzędu (nie wystartowała w nim w 2000 i 2002 z powodu kontuzji). Po raz trzeci z rzędu osiągnęła tam półfinał lub więcej. Wyszła z grupy z wynikiem 2:1 (przegrała z Mary Pierce). Następnie pokonała Marię Szarapową w półfinale i zrewanżowała się za porażkę grupową Pierce. W trwającym trzy godziny i sześć minut finale zwyciężyła 5:7, 7:6, 6:4 (jest to drugi najdłuższy finał w historii turnieju, odkąd rozgrywa się go do dwóch wygranych setów, najdłuższym jest finał z 2007). Została pierwszą zwyciężczynią z Francji w pierwszym całkowicie francuskim finale. Wygrała zacięte mecze finałowe w trzech innych turniejach: w Antwerpii (pokonała Venus Williams 4:6, 7:5, 6:4, po tym jak przegrywała 3:5 w drugim i 2:4 w trzecim secie), Rzymie (pokonała Patty Schnyder 2:6, 6:3, 6:4, był to jej szósty wygrany turniej kategorii Tier I) i Filadelfii (pokonała Jelenę Diemientiewą 7:5, 2:6, 7:5, po raz pierwszy wygrała jeden turniej trzy razy z rzędu). Trzykrotnie osiągnęła finał: w Open Gaz de France, New Haven i Filderstadt. Cztery razy odpadła w półfinale: w Ad-Dausze (przegrała z Alicią Molik, powróciłaby na pierwsze miejsce w rankingu, gdyby wygrała mecz), Miami, na Wimbledonie i w Toronto. Osiągnęła trzy ćwierćfinały: w Australian Open, Berlinie i US Open. Nie osiągnęła ćwierćfinału w 5 z 19 startów, w tym we French Open (przegrała z Aną Ivanović w trzeciej rundzie). Spędziła cały rok w czołowej czwórce rankingu. Na Wimbledonie doszła do pierwszego finału wielkoszlemowego w deblu (grała w parze ze Swietłaną Kuzniecową). W finale Pucharu Federacji uzyskała wynik 1:2 (pokonała Anastazję Myskinę, przegrała z Jeleną Diemientiewą oraz przegrała w decydującym meczu deblowym z Diemientiewą i Dinarą Safiną, jej partnerką była Mary Pierce). Francja przegrała finał 2:3.

2006

Amélie Mauresmo podczas Wimbledonu 2006

Był to jak do tej pory jej najlepszy sezon. Wygrała w nim swoje dwa pierwsze turnieje wielkoszlemowe i przez większość roku zajmowała pierwsze miejsce w rankingu. Siedem lat po awansie do pierwszego finału wielkoszlemowego (w Australian Open 1999), zdobyła swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. Triumfowała w Australian Open. Mając trzeci numer w rozstawieniu pokonała rozstawioną z numerem drugim Kim Clijsters w półfinale (Clijsters skreczowała w trzecim secie z powodu skręcenia prawej kostki). Następnie pokonała rozstawioną z numerem ósmym Justine Henin w finale (Henin skreczowała przy stanie 6:1, 2:0 dla Mauresmo z powodu problemów z układem pokarmowym). Była drugą najdłużej czekającą na zwycięstwo wielkoszlemowe zawodniczką w historii. Pierwszy raz wygrała w 32. próbie. Zwyciężyła także na Wimbledonie (mając pierwszy numer w rozstawieniu pokonała rozstawioną z numerem czwartym Marię Szarapową w półfinale, następnie ograła rozstawioną z numerem trzecim Justine Henin 2:6, 6:3, 6:4 w finale). Została pierwszą mistrzynią Wimbledonu z Francji w erze Open. Jej wynik w finałach wielkoszlemowych wynosi teraz 2:1. W początkowej części sezonu wygrała dwa turnieje kategorii Tier II: Open Gaz de France (jako najwyżej rozstawiona obroniła piłkę meczową w półfinale przeciwko Tatianie Golovin, następnie pokonała rozstawioną z numerem drugim Mary Pierce w finale) i Antwerpię (była rozstawiona z numerem drugim, pokonała najwyżej rozstawioną Kim Clijsters w finale). Trzykrotnie była finalistką: w Ad-Dausze (pokonała Martinę Hingis w półfinale, przegrała z Nadieżdą Pietrową w finale), Pekinie (pokonała Lindsay Davenport w ćwierćfinale i Jelenę Janković w półfinale, przegrała ze Swietłaną Kuzniecową w finale) i WTA Tour Championships, gdzie broniła tytułu (zakwalifikowała się do turnieju z numerem trzecim w rankingu rocznym, awansowała do półfinału uzyskując wynik 2:1 w grupie, przegrała z Nadieżdą Pietrovą, ale pokonała Martinę Hingis i Justine Henin, następnie ograła Kim Clijsters w półfinale, w finale przegrała z Henin). Trzykrotnie osiągnęła półfinał turnieju: w Miami (przegrała ze Swietłaną Kuzniecową), Berlinie (pokonała Martinę Hingis w ćwierćfinale, przegrała z Justine Henin) i US Open (była rozstawiona z numerem pierwszym, pokonała grającą z dziką kartą Serenę Williams w czwartej rundzie, przegrała z późniejszą triumfatorką Marią Szarapową w trzech setach). Czterokrotnie była ćwierćfinalistką: w Dubaju (przegrała ze Swietłaną Kuzniecową 6:7, 4:6, pomimo, że miała trzy piłki setowe w tiebreaku pierwszego seta i prowadziła 3:0 w drugim, przez tą porażkę nie wygrała czwartego z rzędu turnieju, przerwana została też jej seria szesnastu kolejnych zwycięstw rozpoczęta w Australian Open), New Haven (przegrała z Lindsay Davenport), Moskwie (przegrała z Nicole Vaidišovą 6:1, 5:7, 6:7, po tym jak prowadziła 5:2 w trzecim secie i miała trzy piłki meczowe) i Zurychu (wycofała się przed meczem z powodu kontuzji prawego ramienia). Nie osiągnęła ćwierćfinału w 3 z 17 startów: w Sydney (przegrała mecz otwierający sezon z Aną Ivanović), we French Open (była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała w czwartej rundzie z turniejową szesnastką Nicole Vaidišovą) i Eastbourne (przegrała mecz otwarcia z Nathalie Dechy). Rozpoczęła rok na trzecim miejscu w rankingu. 30 stycznia, po Australian Open, awansowała na drugą pozycję. Następnie powróciła na prowadzenie 20 marca. Utrzymała się na pierwszym miejscu przez 34 tygodnie. 6 listopada została wyprzedzona przez Justine Henin. W sumie była numerem jeden przez 39 tygodni (przez pięć tygodni w 2004). W Eastbourne, grając w parze ze Swietłaną Kuzniecową, wygrała swój drugi deblowy turniej. Najszybciej w historii kobiecego tenisa zarobiła milion dolarów w sezonie. Dokonała tego dochodząc do półfinału w Antwerpii. Poprawiła wynik Justine Henin z 2004 roku o miesiąc. Uzyskała wynik 1:1 w meczu pierwszej rundy Pucharu Federacji z Włochami (pokonała Flavię Pennettę, przegrała z Francescą Schiavone). Francja przegrała 1:4. Wycofała się z turniejów w Rzymie (z powodu choroby), Montrealu (z powodu naciągnięcia mięśnia prawego ramienia) i Stuttgarcie (z powodu kontuzji prawego ramienia).

2007

Po raz dziewiąty z rzędu zakończyła rok w czołowej dwudziestce rankingu, ale po raz pierwszy od siedmiu lat znalazła się poza czołową dziesiątką. W sezonie zdarzyły się jej dwie dwumiesięczne przerwy. Uzyskała wynik 13:4 w pierwszych pięciu startach. Doszła do ćwierćfinału w Sydney (była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała z Jeleną Janković), do czwartej rundy w Australian Open (była rozstawiona z numerem drugim i broniła tytułu, przegrała z Lucie Šafářovą 4:6, 3:6, po tym jak prowadziła 4:1 w pierwszym secie), do półfinału w Open Gaz de France (była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z rozstawioną z numerem czwartym Nadieżdą Pietrową 7:5, 4:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:1 w trzecim secie i nie wykorzystała piłki meczowej przy stanie 7:6 w tiebreaku), wygrała turniej w Antwerpii (była rozstawiona z numerem pierwszym, pokonała rozstawioną z numerem drugim Kim Clijsters w finale, zdobyła swój trzeci z rzędu tytuł i wygrała wysadzaną diamentami złotą rakietę) oraz doszła do finału w Dubaju (była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z Justine Henin w finale). W niedzielę 18 marca przeszła operację usunięcia wyrostka robaczkowego. Z powodu operacji wycofała się z turniejów w Miami, Amelia Island i Charleston (w sumie nie grała przez dwa miesiące). W meczach rozgrywanych na kortach ziemnych uzyskała wynik 5:4. Odpadła wcześnie w Berlinie (była rozstawiona z numerem drugim, przegrała w trzeciej rundzie z Julią Wakulenko w trzech setach), Rzymie (była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała w drugiej rundzie z Samanthą Stosur 5:7, 7:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:1 w trzecim secie i miała później dwie piłki meczowe) i we French Open (była rozstawiona z numerem piątym, przegrała w trzeciej rundzie z rozstawioną z numerem 25 Lucie Šafářovą). Doszła do finału w Strasburgu (była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała z rozstawioną z numerem szóstym Anabel Mediną Garrigues w trzech setach). Solidnie spisała się na kortach trawiastych. Doszła do finału w Eastbourne (była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z rozstawioną z numerem pierwszym Justine Henin 5:7, 7:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:2 i 5:3 w trzecim secie) i do czwartej rundy na Wimbledonie (była rozstawiona z numerem czwartym i broniła tytułu, przegrała z rozstawioną z numerem czternastym Nicole Vaidišovą w trzech setach). Uzyskała wynik 1:1 w półfinałowym meczu Pucharu Federacji z Włochami. Francja przegrała 2:3. Następnie wycofała się z turnieju w Toronto i US Open z powodu naciągnięcia prawego przywodziciela (w sumie pauzowała przez dziewięć tygodni). Powróciła na korty, ale nie udało się jej wygrać dwóch meczów w jednym turnieju w pozostałych czterech startach. Najlepszym uzyskanym rezultatem był ćwierćfinał w Pekinie (była rozstawiona z numerem trzecim, przegrała z Shuai Peng w trzech setach). Doszła do drugiej rundy w Zurychu (była rozstawiona z numerem ósmym, przegrała z Aloną Bondarenko w trzech setach) i odpadła w pierwszych rundach w Stuttgarcie (przegrała z Jeleną Diemientiewą) i Moskwie (przegrała z Wierą Zwonariową w trzech setach). Rozpoczęła rok na trzecim miejscu w rankingu. 9 lipca, po Wimbledonie, spadła z czwartej na szóstą pozycję (po tym jak spędziła 191 tygodni pod rząd w czołowej piątce rankingu). 10 września, po US Open, spadła z siódmej na jedenastą pozycję (po tym jak spędziła 270 tygodni pod rząd w czołowej dziesiątce rankingu). Ostatecznie zajęła osiemnaste miejsce w ogłoszonym 12 listopada końcowym rankingu rocznym (była to jej najniższa zajmowana pozycja od 11 lutego 2001).

2008

W styczniu doszła do ćwierćfinału w turnieju Gold Coast (była rozstawiona z numerem szóstym, przegrała z rozstawioną z numerem czwartym Patty Schnyder). Wycofała się z turnieju w Sydney z powodu naciągnięcia mięśnia prawego uda. Doszła do trzeciej rundy w Australian Open (była rozstawiona z numerem osiemnastym, przegrała w trzech setach z Casey Dellacqua). W lutym osiągnęła ćwierćfinał w turnieju Open Gaz de France (była rozstawiona z numerem szóstym, przegrała z najwyżej rozstawioną, późniejszą triumfatorką Anną Czakwetadze w trzech setach). Przegrała w drugiej rundzie turnieju w Ad-Dausze (była rozstawiona z numerem czternastym, uległa zawodniczce z eliminacji Tamarine Tanasugarn 6:7, 5:7, po tym jak miała piłkę setową przy stanie 6:5 w tiebreaku pierwszego seta i prowadziła 5:3 w drugim). Osiągnęła ćwierćfinał turnieju w Dubaju (przegrała z rozstawioną z numerem drugim Swietłaną Kuzniecową 1:6, 6:7, po tym jak prowadziła 5:3 w drugim secie). W marcu doszła do trzeciej rundy w Indian Wells (była rozstawiona z numerem siedemnastym, przegrała z rozstawioną z numerem piętnastym Aloną Bondarenko) i Miami (była rozstawiona z numerem dwudziestym czwartym, przegrała w trzech setach z Jie Zheng). W kwietniu osiągnęła ćwierćfinał w Amelia Island (była rozstawiona z numerem jedenastym, po drodze pokonała rozstawioną z numerem siódmym Agnieszkę Radwańską i odniosła 500 zwycięstwo w singlu, została dwudziestą czwartą zawodniczką, której udała się ta sztuka, przegrała z Dominiką Cibulkovą 1:6, 6:7, po tym jak prowadziła 5:3 w drugim secie). Uzyskała wynik 2:0 w meczu Pucharu Federacji pomiędzy Japonią i Francją. Francja wygrała 4:1 i awansowała do grupy światowej. W maju wycofała się z turniejów w Berlinie i Rzymie z powodu naciągnięcia prawego mięśnia międzyżebrowego.

Życie prywatne

Jej trenerem od turnieju w Rzymie w 2002 jest trener francuskiej reprezentacji występującej w Pucharze Federacji Loic Courteau. Matka ma na imię Françoise. Ojciec, Francis, umarł 12 marca 2004. Ma starszego brata, Fabiena, który, podobnie jak ojciec, jest inżynierem. Twierdzi, że postanowiła zająć się tenisem tuż przed skończeniem czwartego roku życia, po obejrzeniu w telewizji triumfującego we French Open 1983 Yannicka Noah. Była zaszczycona kiedy Noah powołał ją do reprezentacji Francji występującej w Pucharze Federacji w 1998. Lubi narciarstwo alpejskie, gokarty, jazdę konną, windsurfing i muzykę Dido. Od pięciu lat ma złotego psa myśliwskiego o imieniu Sophia. Lubi czerwone wina. Ma prywatną winnicę. Najlepiej ze swojej kariery wspomina moment, w którym została pierwszą z Francji liderką rankingu WTA we wrześniu 2004. Amélie Mauresmo jest lesbijką. Coming out-u dokonała podczas konferencji prasowej w trakcie Australian Open 1999. Wskazała przy tym na przejawy nietolerancji, jakich doznała ze względu na orientację seksualną oraz atletyczną budowę ciała (m.in. Martina Hingis nazwała ją pół-facetem, utraciła niektóre kontrakty reklamowe oraz sponsorów).

Finały w turniejach wielkoszlemowych w grze pojedynczej

Mistrzyni

Rok	Turniej	Nawierzchnia	Finalistka	Wynik
2006	Australian Open 2006	twarda	Justine Henin	6:1, 2:0 krecz
2006	Wimbledon 2006	trawiasta	Justine Henin	2:6, 6:3, 6:4

Finalistka

Rok	Turniej	Nawierzchnia	Finalistka	Wynik
1999	Australian Open 1999	twarda	Martina Hingis	2:6, 3:6

Wygrane turnieje

Gra pojedyncza

Lp.	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Finalistka	Wynik
1.	18/10/1999	Bratysława, WTA Bratislava	Tier IV	110 000	twarda	Kim Clijsters	6:3, 6:3
2.	10/01/2000	Sydney, Medibank International	Tier II	460 000	twarda	Lindsay Davenport	7:6 (7:2), 6:4
3.	05/02/2001	Paryż, Open Gaz de France	Tier II	565 000	dywanowa	Anke Huber	7:6 (7:2), 6:1
4.	12/02/2001	Nicea, Open de Nice	Tier II	565 000	dywanowa	Magdalena Malejewa	6:2, 6:0
5.	09/04/2001	Amelia Island, Bausch & Lomb Championships	Tier II	565 000	ziemna	Amanda Coetzer	6:4, 7:5
6.	07/05/2001	Berlin, Qatar Telecom German Open	Tier I	1 185 000	ziemna	Jennifer Capriati	6:4, 2:6, 6:3
7.	18/02/2002	Dubaj, Barclays Dubai Tennis Championships	Tier II	585 000	twarda	Sandrine Testud	6:4, 7:6 (7:5)
8.	12/08/2002	Montreal, Rogers Cup	Tier I	1 224 000	twarda	Jennifer Capriati	6:4, 6:1
9.	28/04/2003	Warszawa, J&S Cup	Tier II	700 000	ziemna	Venus Williams	6:7 (6:8), 6:0, 3:0
10.	27/10/2003	Filadelfia, Advanta Championships	Tier II	585 000	twarda	Anastazja Myskina	5:7, 6:0, 6:2
11.	03/05/2004	Berlin, Qatar Telecom German Open	Tier I	1 300 000	ziemna	Venus Williams	walkower
12.	10/05/2004	Rzym, Internazionali BNL d'Italia	Tier I	1 300 000	ziemna	Jennifer Capriati	3:6, 6:3, 7:6 (8:6)
13.	02/08/2004	Montreal, Rogers Cup	Tier I	1 300 000	twarda	Jelena Lichowcewa	6:1, 6:0
14.	25/10/2004	Linz, Generali Ladies Linz	Tier II	585 000	twarda	Jelena Bowina	6:2, 6:0
15.	01/11/2004	Filadelfia, Advanta Championships	Tier II	585 000	twarda	Wiera Zwonariowa	3:6, 6:2, 6:2
16.	14/02/2005	Antwerpia, Proximus Diamond Games	Tier II	585 000	dywanowa	Venus Williams	4:6, 7:5, 6:4
17.	09/05/2005	Rzym, Internazionali BNL d'Italia	Tier I	1 300 000	ziemna	Patty Schnyder	2:6, 6:3, 6:4
18.	31/10/2005	Filadelfia, Advanta Championships	Tier II	585 000	twarda	Jelena Diemientiewa	7:5, 2:6, 7:5
19.	07/11/2005	Los Angeles, Sony Ericsson Champ's	Masters	3 000 000	twarda	Mary Pierce	5:7, 7:6 (7:3), 6:4
20.	16/01/2006	Melbourne, Australian Open	Wielki Szlem	6 137 580	twarda	Justine Henin	6:1, 2:0, ret.
21.	06/02/2006	Paryż, Open Gaz de France	Tier II	600 000	dywanowa	Mary Pierce	6:1, 7:6 (7:2)
22.	13/02/2006	Antwerpia, Proximus Diamond Games	Tier II	585 000	dywanowa	Kim Clijsters	3:6, 6:3, 6:3
23.	26/06/2006	Wimbledon, Wimbledon	Wielki Szlem	6 743 737	trawiasta	Justine Henin	2:6, 6:3, 6:4
24.	12/02/2007	Antwerpia, Proximus Diamond Games	Tier II	600 000	dywanowa	Kim Clijsters	6:4, 7:6 (7:4)

Gra podwójna

	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Partnerka	Finalistki	Wynik
1.	16/10/2000	Linz, Generali Ladies Linz	Tier II	535 000	dywanowa	Chanda Rubin	Ai Sugiyama Nathalie Tauziat	6:4, 6:4
2.	19/06/2006	Eastbourne, International Women's Open	Tier II	600 000	trawiasta	Swietłana Kuzniecowa	Liezel Huber Martina Navrátilová	6:2, 6:4

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza

Turniej	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	Wygrane
Australian Open	–	–	–	3R	F	2R	4R	QF	–	QF	QF	W	4R	3R	1
French Open	1R	2R	2R	1R	2R	4R	1R	4R	QF	QF	3R	4R	3R	2R	0
Wimbledon	–	–	–	2R	–	1R	3R	SF	–	SF	SF	W	4R		1
US Open	–	–	–	3R	4R	–	QF	SF	QF	QF	QF	SF	–		0

Gra podwójna

Turniej	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	Wygrane
Australian Open	–	–	–	–	QF	2R	–	–	–	–	–	3R	2R	2R	0
French Open	1R	1R	2R	2R	1R	1R	–	1R	–	–	–	–	1R	–	0
Wimbledon	–	–	–	–	–	3R	2R	–	–	–	F	2R	–		0
US Open	–	–	–	–	3R	–	2R	–	–	–	–	–	–		0

Zarobki w turniejach WTA

Rok	Wygrane turnieje	Zarobki w USD	Pozycja na liście najlepiej zarabiających
1993	0	122	999 Brak danych
1994	0	857	999 Brak danych
1995	0	13 571	999 Brak danych
1996	0	22 914	999 Brak danych
1997	0	51 037	999 Brak danych
1998	0	187 084	039 39
1999	1	582 468	013 13
2000	1	365 074	024 24
2001	4	867 702	011 11
2002	2	10 738 072	009 9
2003	2	1 560 341	006 6
2004	5	1 964 070	006 6
2005	4	2 843 708	002 2
2006	4	3 469 727	003 3
2007	1	736 354	020 20
2008	0	179 220	036 36
Kariera	24	13 918 056	011 11

Źródła

• Oficjalna strona internetowa WTA Tour

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Amélie Mauresmo (ang.) (fr.)
• Szablon:WTA profil
• Szablon:Fed Cup profil