Schronisko PTTK na Przehybie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m wysokość w infoboksie
lit.
Linia 25: Linia 25:
Pierwsze plany budowy [[schronisko|schroniska]] pojawiły się już w [[1908]] w miejscowym [[Towarzystwo Tatrzańskie|Towarzystwie Tatrzańskim]]. Projekty te jednak zostały odłożone do czasu zebrania odpowiedniej sumy pieniędzy. Powrócono do nich dopiero 20 lat później, wtedy jednak pojawiły się problemy z kupnem odpowiedniej parceli. Najpierw nie chciała jej sprzedać gmina [[Szlachtowa]], a później hrabia Stadnicki, właściciel okolicznych terenów. Porozumienie zawarto dopiero w [[1936]]. Pierwszą część schroniska (parter) udostępniono w październiku [[1937]], a na początku następnego roku możliwości noclegowe zwiększyły się do 52 miejsc. Dzierżawcą schroniska został góral ze [[Szczawnica|Szczawnicy]], Walenty Smela. W [[1938]] otrzymało imię [[Kazimierz Sosnowski|Kazimierza Sosnowskiego]].
Pierwsze plany budowy [[schronisko|schroniska]] pojawiły się już w [[1908]] w miejscowym [[Towarzystwo Tatrzańskie|Towarzystwie Tatrzańskim]]. Projekty te jednak zostały odłożone do czasu zebrania odpowiedniej sumy pieniędzy. Powrócono do nich dopiero 20 lat później, wtedy jednak pojawiły się problemy z kupnem odpowiedniej parceli. Najpierw nie chciała jej sprzedać gmina [[Szlachtowa]], a później hrabia Stadnicki, właściciel okolicznych terenów. Porozumienie zawarto dopiero w [[1936]]. Pierwszą część schroniska (parter) udostępniono w październiku [[1937]], a na początku następnego roku możliwości noclegowe zwiększyły się do 52 miejsc. Dzierżawcą schroniska został góral ze [[Szczawnica|Szczawnicy]], Walenty Smela. W [[1938]] otrzymało imię [[Kazimierz Sosnowski|Kazimierza Sosnowskiego]].


W okresie okupacji schronisko było czynne do [[1943]], przy czym w latach [[1940]] - [[1941]] gospodarzył tam ''reichsdeutsch'' Aleksander Bittner, zapalony turysta górski i narciarz. Był to człowiek rozdarty pomiędzy lojalnością wobec dwóch ojczyzn - Polski i Niemiec, życzliwy wobec Polaków, a nawet konspiracji - na początku [[1942]] popełnił samobójstwo. Być może przerosła go sytuacja ciągłego lawirowania pomiędzy Niemcami i Polakami. Następnym gospodarzem był ''volskdeutsch'' Jorman, który również przymykał oko na turystów mających kontakty z partyzantami. W [[1944]] zamiast Jorman opuścił teren, który z powodu działań partyzanckich stał się zbyt niebezpieczny - wtedy na dobre zagościły w schronisku różne grupy bojowe. Nie mogło to ujść uwadze władz i w listopadzie Niemcy ostrzelali obiekt z działka przeciwlotniczego, a w grudniu oddział Wehrmachtu spalił resztki zabudowań.
W okresie okupacji schronisko było czynne do [[1943]], przy czym w latach [[1940]] - [[1941]] gospodarzył tam ''reichsdeutsch'' Aleksander Bittner, zapalony turysta górski i narciarz. Był to człowiek rozdarty pomiędzy lojalnością wobec dwóch ojczyzn - Polski i Niemiec, życzliwy wobec Polaków, a nawet konspiracji - na początku [[1942]] popełnił samobójstwo. Być może przerosła go sytuacja ciągłego lawirowania pomiędzy Niemcami i Polakami. Następnym gospodarzem był ''volksdeutsch'' Jorman, który również przymykał oko na turystów mających kontakty z partyzantami. W [[1944]] zamiast Jorman opuścił teren, który z powodu działań partyzanckich stał się zbyt niebezpieczny - wtedy na dobre zagościły w schronisku różne grupy bojowe. Nie mogło to ujść uwadze władz i w listopadzie Niemcy ostrzelali obiekt z działka przeciwlotniczego, a w grudniu oddział Wehrmachtu spalił resztki zabudowań.


Po wojnie problemem w odbudowie stały się znowu środki finansowe. W [[1953]] [[PTTK]] postawiło [[schron turystyczny]], mogący pomieścić 16 osób - część materiałów wnoszono na plecach. Wkrótce rozpoczęto budowę schroniska z prawdziwego zdarzenia i w sierpniu [[1958]] stanął kamienny obiekt, kryty gontem, architekturą wpisujący się w beskidzki krajobraz. Posiadał centralne ogrzewanie i ciepłą wodę, a także oświetlenie elektryczne i telefon, co w tamtym czasie wcale nie było normą wśród schronisk. Dawny schron służył turystom jeszcze do [[1982]].
Po wojnie problemem w odbudowie stały się znowu środki finansowe. W [[1953]] [[PTTK]] postawiło [[schron turystyczny]], mogący pomieścić 16 osób - część materiałów wnoszono na plecach. Wkrótce rozpoczęto budowę schroniska z prawdziwego zdarzenia i w sierpniu [[1958]] stanął kamienny obiekt, kryty gontem, architekturą wpisujący się w beskidzki krajobraz. Posiadał centralne ogrzewanie i ciepłą wodę, a także oświetlenie elektryczne i telefon, co w tamtym czasie wcale nie było normą wśród schronisk. Dawny schron służył turystom jeszcze do [[1982]].

Wersja z 19:29, 13 cze 2008

{{{nazwa}}}
Ilustracja
{{{opis zdjęcia}}}
Państwo {{{państwo}}}
Pasmo

{{{pasmo}}}

Wysokość

{{{wysokość}}} m n.p.m.

Data otwarcia

{{{data otwarcia}}}

Data zamknięcia

{{{data zamknięcia}}}

Właściciel

{{{właściciel}}}

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak mapy: {{państwo dane {{{państwo}}} | mapa/core | wariant = {{{państwo}}} }}
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}
Strona internetowa

Schronisko PTTK na Przehybie (1150 m n.p.m.) położone jest w Beskidzie Sądeckim, w Paśmie Radziejowej. Do obiektu można się dostać szlakiem turystycznym lub asfaltową drogą.

Historia schroniska

Pierwsze plany budowy schroniska pojawiły się już w 1908 w miejscowym Towarzystwie Tatrzańskim. Projekty te jednak zostały odłożone do czasu zebrania odpowiedniej sumy pieniędzy. Powrócono do nich dopiero 20 lat później, wtedy jednak pojawiły się problemy z kupnem odpowiedniej parceli. Najpierw nie chciała jej sprzedać gmina Szlachtowa, a później hrabia Stadnicki, właściciel okolicznych terenów. Porozumienie zawarto dopiero w 1936. Pierwszą część schroniska (parter) udostępniono w październiku 1937, a na początku następnego roku możliwości noclegowe zwiększyły się do 52 miejsc. Dzierżawcą schroniska został góral ze Szczawnicy, Walenty Smela. W 1938 otrzymało imię Kazimierza Sosnowskiego.

W okresie okupacji schronisko było czynne do 1943, przy czym w latach 1940 - 1941 gospodarzył tam reichsdeutsch Aleksander Bittner, zapalony turysta górski i narciarz. Był to człowiek rozdarty pomiędzy lojalnością wobec dwóch ojczyzn - Polski i Niemiec, życzliwy wobec Polaków, a nawet konspiracji - na początku 1942 popełnił samobójstwo. Być może przerosła go sytuacja ciągłego lawirowania pomiędzy Niemcami i Polakami. Następnym gospodarzem był volksdeutsch Jorman, który również przymykał oko na turystów mających kontakty z partyzantami. W 1944 zamiast Jorman opuścił teren, który z powodu działań partyzanckich stał się zbyt niebezpieczny - wtedy na dobre zagościły w schronisku różne grupy bojowe. Nie mogło to ujść uwadze władz i w listopadzie Niemcy ostrzelali obiekt z działka przeciwlotniczego, a w grudniu oddział Wehrmachtu spalił resztki zabudowań.

Po wojnie problemem w odbudowie stały się znowu środki finansowe. W 1953 PTTK postawiło schron turystyczny, mogący pomieścić 16 osób - część materiałów wnoszono na plecach. Wkrótce rozpoczęto budowę schroniska z prawdziwego zdarzenia i w sierpniu 1958 stanął kamienny obiekt, kryty gontem, architekturą wpisujący się w beskidzki krajobraz. Posiadał centralne ogrzewanie i ciepłą wodę, a także oświetlenie elektryczne i telefon, co w tamtym czasie wcale nie było normą wśród schronisk. Dawny schron służył turystom jeszcze do 1982.

17 grudnia 1991 spłonęła drewniana część obiektu. Na szczęście w budowie był już nowy budynek, tzw. Jaśkówka, który już od następnego roku mógł przyjąć 30 osób. Obok postawiono tymczasowy bufet, a spalone schronisko odbudowano i od 1998 ponownie może spełniać swoje zadanie.

Wyposażenie schroniska

  • 30 miejsc noclegowych w schronisku i 40 miejsc w Jaśkówce o różnym standardzie - od "jedynek" do wieloosobowych
  • pole namiotowe
  • bufet i jadalnia
  • wyciąg narciarski

Szlaki turystyczne


Szablon:Schroniska Beskid Sądecki