Maria Ludwika Hiszpańska (1782–1824): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m poprawa linków |
m int. |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
== Małżeństwo == |
== Małżeństwo == |
||
[[Grafika:Goya Karol.jpg|left|thumb|320px|''[[Rodzina Karola IV]]'', obraz [[Francisco Goya|Francisco Goyi]]]] |
[[Grafika:Goya Karol.jpg|left|thumb|320px|''[[Rodzina Karola IV]]'', obraz [[Francisco Goya|Francisco Goyi]]]] |
||
[[25 sierpnia]] [[1795]] Maria Ludwika wyszła za mąż za [[Ludwik I Parmeński|Ludwika I Parmeńskiego]] ([[1773]]–[[1803]]), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł [[infant]]a. Był on synem [[Ferdynand I Parmeński|Ferdynanda I Parmeńskiego]] i arcyksiężniczki austriackiej - [[Maria Amalia Habsburg (1746-1804)|Marii Amalii Habsburg]]. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo |
[[25 sierpnia]] [[1795]] Maria Ludwika wyszła za mąż za [[Ludwik I Parmeński|Ludwika I Parmeńskiego]] ([[1773]]–[[1803]]), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł [[infant]]a. Był on synem [[Ferdynand I Parmeński|Ferdynanda I Parmeńskiego]] i arcyksiężniczki austriackiej - [[Maria Amalia Habsburg (1746-1804)|Marii Amalii Habsburg]]. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo że Maria Ludwika i Ludwik byli całkowicie różnymi ludźmi, ich małżeństwo było szczęśliwe. Para doczekała się dwojga dzieci: |
||
#[[Karol II Parmeński|Karola II]] (Karola Ludwika Ferdynanda) ([[1799]]-[[1883]]), przyszłego władcy, |
#[[Karol II Parmeński|Karola II]] (Karola Ludwika Ferdynanda) ([[1799]]-[[1883]]), przyszłego władcy, |
||
#Marii Ludwiki Charlotty ([[1802]]-[[1857]]), żony księcia Maksymiliana Saksońskiego (wdowca po jej [[Karolina Burbon-Parmeńska|ciotce Karolinie]]), nie miała dzieci, ale była macochą m.in dla królów: [[Fryderyk August II Wettyn|Fryderyka Augusta II]] i [[Jan Wettyn|Jana I]]. |
#Marii Ludwiki Charlotty ([[1802]]-[[1857]]), żony księcia Maksymiliana Saksońskiego (wdowca po jej [[Karolina Burbon-Parmeńska|ciotce Karolinie]]), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: [[Fryderyk August II Wettyn|Fryderyka Augusta II]] i [[Jan Wettyn|Jana I]]. |
||
== Dalsze życie == |
== Dalsze życie == |
||
Wersja z 09:54, 30 wrz 2008
Maria Luiza Józefa Antonina Wincenta Burbon (ur. 6 lipca 1782 Madrycie; zm. 13 marca 1824 w Rzymie), w latach 1801–1803 królowa Etrurii i regentka w imieniu swojego niepełnoletniego syna.
Maria Ludwika urodziła się jako córka Karola IV Hiszpańskiego - króla Hiszpanii (1748–1819) i jego małżonki (oraz kuzynki) Marii Ludwiki Burbon - księżniczki Parmy (1751-1819), córki Filipa, księcia Parmy i jego żony Ludwiki Elżbiety Burbon, księżniczki Francji. Urodziła się w pałacu La Granja, w San Idelfonso pod Segowią i została nazwana na cześć swojej matki. Jej dzieciństwo było szczęśliwe - Maria Ludwika była ulubioną córką swoich rodziców i nazywano ją powszechnie Luisetta.
Małżeństwo
25 sierpnia 1795 Maria Ludwika wyszła za mąż za Ludwika I Parmeńskiego (1773–1803), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł infanta. Był on synem Ferdynanda I Parmeńskiego i arcyksiężniczki austriackiej - Marii Amalii Habsburg. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo że Maria Ludwika i Ludwik byli całkowicie różnymi ludźmi, ich małżeństwo było szczęśliwe. Para doczekała się dwojga dzieci:
- Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799-1883), przyszłego władcy,
- Marii Ludwiki Charlotty (1802-1857), żony księcia Maksymiliana Saksońskiego (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.
Dalsze życie
Po śmierci męża w 1803 roku, Maria Ludwika objęła regencję nad swym małoletnim synem. Kiedy w 1807 roku królestwo Etrurii zostało zajęte przez Francję, udała się do Hiszpanii. Po abdykacji jej ojca w 1808 roku zamieszkała w Parmie. W 1811 próbowała uciec do Wielkiej Brytanii, jednak ucieczka się nie powiodła. Maria Ludwika została przeniesiona do rzymskiego klasztoru, w którym przebywała do 1814 roku. Kongres wiedeński oddał jej Księstwo Lukki.