Yang Huanyi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m HotCat: Usunięto kategorię "Zmarli 2004"; Szybkie dodanie kategorii "Zmarli w 2004" |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Yang Huanyi''' ([[język chiński|chiń]]. trad. 陽煥宜, uproszcz. 阳焕宜, [[pinyin]]: Yáng Huànyí; zm. [[20 września]] [[2004]], Pumei, centralne [[Chiny]]), była uważana za ostatnią osobę posługującą się specjalnym kobiecym pismem [[pismo nüshu|nüshu]]. Pochodziła z chińskiej grupy etnicznej Yao. |
'''Yang Huanyi''' ([[język chiński|chiń]]. trad. 陽煥宜, uproszcz. 阳焕宜, [[pinyin]]: Yáng Huànyí; zm. [[20 września]] [[2004]], [[Pumei]], centralne [[Chiny]]), była uważana za ostatnią osobę posługującą się specjalnym kobiecym pismem [[pismo nüshu|nüshu]]. Pochodziła z chińskiej grupy etnicznej Yao. |
||
Urodziła się w Jiangyong (prowincja [[Hunan]]); przed wyjściem za mąż, zgodnie z lokalną tradycją, została zapoznana z pismem nüshu, wymyślonym prawdopodobnie w XVI wieku. Pismo nüshu służyło m.in. do wyrażania życzeń ślubnych córkom przez matki, a także komunikowania się między kobietami w tajemnicy przed mężami. |
Urodziła się w [[Jiangyong]] (prowincja [[Hunan]]); przed wyjściem za mąż, zgodnie z lokalną tradycją, została zapoznana z [[pismo nüshu|pismem nüshu]], wymyślonym prawdopodobnie w XVI wieku. Pismo nüshu służyło m.in. do wyrażania życzeń ślubnych córkom przez matki, a także komunikowania się między kobietami w tajemnicy przed mężami. |
||
Od [[1994]] Yang Huanyi była ostatnią z kobiet, znających pismo; jej córki i wnuczki nie chciały uczyć się tradycyjnego pisma, Yang podjęła jednak próbę ocalenia nüshu, gromadziła materiały na jego temat (m.in. listy, wiersze i artykuły). Uczestniczyła w Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Kobiet w [[Pekin]]ie w [[1995]], przekazała wówczas materiały naukowcom z [[uniwersytet Qinghua|uniwersytetu Qinghua]], którzy opracowali je i wydali w formie książkowej w [[2004]]. W Jiangyong powstało także muzeum poświęcone nüshu ([[2002]]). |
Od [[1994]] Yang Huanyi była ostatnią z kobiet, znających pismo; jej córki i wnuczki nie chciały uczyć się tradycyjnego pisma, Yang podjęła jednak próbę ocalenia nüshu, gromadziła materiały na jego temat (m.in. listy, wiersze i artykuły). Uczestniczyła w Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Kobiet w [[Pekin]]ie w [[1995]], przekazała wówczas materiały naukowcom z [[uniwersytet Qinghua|uniwersytetu Qinghua]], którzy opracowali je i wydali w formie książkowej w [[2004]]. W Jiangyong powstało także muzeum poświęcone nüshu ([[2002]]). |
||
Wersja z 13:40, 25 paź 2008
Yang Huanyi (chiń. trad. 陽煥宜, uproszcz. 阳焕宜, pinyin: Yáng Huànyí; zm. 20 września 2004, Pumei, centralne Chiny), była uważana za ostatnią osobę posługującą się specjalnym kobiecym pismem nüshu. Pochodziła z chińskiej grupy etnicznej Yao.
Urodziła się w Jiangyong (prowincja Hunan); przed wyjściem za mąż, zgodnie z lokalną tradycją, została zapoznana z pismem nüshu, wymyślonym prawdopodobnie w XVI wieku. Pismo nüshu służyło m.in. do wyrażania życzeń ślubnych córkom przez matki, a także komunikowania się między kobietami w tajemnicy przed mężami.
Od 1994 Yang Huanyi była ostatnią z kobiet, znających pismo; jej córki i wnuczki nie chciały uczyć się tradycyjnego pisma, Yang podjęła jednak próbę ocalenia nüshu, gromadziła materiały na jego temat (m.in. listy, wiersze i artykuły). Uczestniczyła w Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Kobiet w Pekinie w 1995, przekazała wówczas materiały naukowcom z uniwersytetu Qinghua, którzy opracowali je i wydali w formie książkowej w 2004. W Jiangyong powstało także muzeum poświęcone nüshu (2002).
Yang Huanyi zmarła w wieku ponad 95 lat (sama podawała datę urodzenia 1908, mieszkańcy jej wioski rok 1906).