Ulica Inżynierska w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kosaciec (dyskusja | edycje)
Kosaciec (dyskusja | edycje)
Linia 26: Linia 26:
== Historia ==
== Historia ==
Powstała jako [[droga]] dojazdowa do zajezdni [[tramwaj]]ów konnych utworzonej w roku [[1882]]. Pierwszymi zabudowaniami poza wspomnianą zajezdnią była [[fabryka]] armatur metalowych Barwicha i Junga, wystawiona pod nr. 5 w roku [[1892]].
Powstała jako [[droga]] dojazdowa do zajezdni [[tramwaj]]ów konnych utworzonej w roku [[1882]]. Pierwszymi zabudowaniami poza wspomnianą zajezdnią była [[fabryka]] armatur metalowych Barwicha i Junga, wystawiona pod nr. 5 w roku [[1892]].
Około roku 1900 powstała wielka czynszówka pod nr. 1, kolejne, wczesnomodernistyczne kamienice pobudowano w latach 1911-13.
Podczas działań wojennych [[1939]]-[[1945]] zniszczeniu uległ jedynie dom frontowy na posesji Karola Junga.
W międzyczasie, w roku 1908 zajezdnię tramwajów konnych przystosowano do obsługi taboru elektrycznego; kilka lat później wzniesiono nowy budynek administracyjny. Pod nr. 11 od roku 1912 działała wytwórnia koronek i haftów Adolfa Pypkego i Zelmana Rosenfrieda. W okresie międzywojennym pod 4 działało kino''"Era"''.
W tym czasie, po roku 1918, na terenach należących wcześniej do wojska powstał końcowy odcinek Inżynierskiej - za ul. [[Ulica 11 Listopada w Warszawie|11 Listopada]]; jego jedyną zabudowę długo stanowił koszarowy budynek na rzucie podkowy.
Podczas działań wojennych [[1939]]-[[1945]] zniszczeniu uległ jedynie dom frontowy na posesji Karola Junga, oraz budynek koszarowy przy końcowym odcinku ulicy.


== Zabudowa ==
== Zabudowa ==

Wersja z 19:29, 13 lis 2008

Inżynierska
{{{nazwa oryginalna}}}
{{{jednostki}}}
ilustracja
Państwo {{{państwo}}}
Miejscowość

{{{miejscowość}}}

Poprzednie nazwy

{{{poprzednie nazwy}}}

Plan
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]]
Przebieg
ul. Wileńska
ul. Mała
ul. Stalowa
ul.11 listopada
ul. Ratuszowa
Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak mapy: {{państwo dane {{{państwo}}} | mapa/core | wariant = {{{państwo}}} }}
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

zabytek Inżynierska – ulica w dzielnicy Praga w Warszawie. Od ul. Wileńskiej do ul. Ratuszowej.

Historia

Powstała jako droga dojazdowa do zajezdni tramwajów konnych utworzonej w roku 1882. Pierwszymi zabudowaniami poza wspomnianą zajezdnią była fabryka armatur metalowych Barwicha i Junga, wystawiona pod nr. 5 w roku 1892. Około roku 1900 powstała wielka czynszówka pod nr. 1, kolejne, wczesnomodernistyczne kamienice pobudowano w latach 1911-13. W międzyczasie, w roku 1908 zajezdnię tramwajów konnych przystosowano do obsługi taboru elektrycznego; kilka lat później wzniesiono nowy budynek administracyjny. Pod nr. 11 od roku 1912 działała wytwórnia koronek i haftów Adolfa Pypkego i Zelmana Rosenfrieda. W okresie międzywojennym pod 4 działało kino"Era". W tym czasie, po roku 1918, na terenach należących wcześniej do wojska powstał końcowy odcinek Inżynierskiej - za ul. 11 Listopada; jego jedyną zabudowę długo stanowił koszarowy budynek na rzucie podkowy. Podczas działań wojennych 1939-1945 zniszczeniu uległ jedynie dom frontowy na posesji Karola Junga, oraz budynek koszarowy przy końcowym odcinku ulicy.

Zabudowa

Zabudowa ulicy, mimo zdewastowania zawiera w sobie obiekty o różnorakim przeznaczeniu i stylistyce.

  • Kamienica Gelbfisza i Rotenberga. Wystawiona u zbiegu z ul. Wileńską około roku 1900. Obecnie pozbawiona tynków i wystroju, częściowo zachowany unikatowy wystrój malarski klatki schodowej i drzwi do mieszkań o formach neogotyckich.
  • Zespół Domów Towarzystwa Akcyjnego Przechowywania Mebli A. Wróblewski i S -ka: Wybudowane w roku 1910, ostatni budynek w zespole 1913-1914. Zgodnie z nazwą, TAPM zajmowało się przechowywaniem mebli i wyposażenia mieszkań. Hale (frontowa 8 pięter, tylne 5) wybudowano z cegły, a ich stylistyka jest przykładem modernistycznej wariacji na temat architektury średniowiecza. Obecnie mieści pracownie artystyczne, między innymi rzeźbiarza i performera Pawła Althamera.
  • Budynek dawnego kina "Era". Odbudowany po wojnie w zmienionej postaci przy zachowaniu dawnego układu wnętrz. Kino istniało już przed rokiem 1929, jako pierwsze w dzielnicy.
  • Zespół zabudowań mieszkalnych i przemysłowych Karola Junga. Najstarsze obok remizy tramwajowej zabudowania przy ulicy. Dom frontowy zniszczony w latach 1939-1945, zachowane zabudowania fabryczne z szyldem w języku rosyjskim (sprzed roku 1918): Л.БАРВИХ И А.Ю[НГ].
  • Dom spółdzielczy Towarzystwa Ubezpieczeń Komunikacyjnych. Wybudowany w roku 1912, zasiedlony dopiero w 1931. Układ jednopodwórzowy zamknięty, zachowane obie oficyny.
  • Kamienica Edwarda Hessa. Obecnie przyporządkowana numeracji ul. Małej. Wybudowana około roku 1885, w latach 90-tych XX wieku podczas remontu zniszczono dawny wystrój. W swej historii często zmieniała właścicieli: po roku 1910 użytkowana przez Warszawskie Towarzystwo Pomocy Biednym, Austro-Węgierskim Poddanym, później we władaniu Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej.
  • Kamienica Romualda Nazimka. Wybudowana w latach 1911-1912. Wystrój fasady zniszczony, na szczycie zachowany eliptyczny medalion z datą 1912. W przejeździe bramnym zachowana dekoracja malarska - okrągłe tonda przedstawiające nagie skrzydlate putta, ptaki oraz girlandy kwiatów. Na klatkach schodowych przetrwała secesyjna dekoracja sztukatorska i takież rzeźbione drzwi.
  • Kamienica Grifenberga. Wybudowana u zbiegu z ul. Małą w latach 1912-1913. W ostatecznym kształcie niższa od budynku projektowanego (cztery kondygnacje zamiast planowanych sześciu). Skromne dekoracje fasad zniszczone w okresie powojennym.
  • Kamienica Felinskich i Steinbergów. Wybudowana w roku 1935 według projektu Józefa Steinberga. Zwraca uwagę wykuszem o łukowym, wklęsło - wypukłym rzucie poziomym.

Bibliografia

Jarosław Zieliński, Atlas Dawnej Architektury Warszawy tom 5