Aleja Jana Pawła II w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Jana Pawła II
{{{nazwa oryginalna}}}
	{{{jednostki}}}
	; {{{opis zdjęcia}}}
Państwo	{{{państwo}}}
Miejscowość	{{{miejscowość}}}
Długość	4,2km
Poprzednie nazwy	{{{poprzednie nazwy}}}
	Plan
	[[Plik:{{{plan}}}\|240x240px\|alt=Plan przebiegu ulicy\|]]
Przebieg
	Położenie na mapie brak Brak mapy: {{państwo dane {{{państwo}}} \| mapa/core \| wariant = {{{państwo}}} }} Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:landmark}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 01:40, 15 lis 2008

Aleja Jana Pawła II – jedna z głównych i ważniejszych ulic Warszawy, ciągnąca się od dworca Warszawa Centralna do ulicy Wojska Polskiego.

Przebieg

Aleja ma swój początek w okolicach Dworca Centralnego, będąc kontynuacją ciągu alei Niepodległości i ul. Chałubińskiego w kierunku północnym - łączącego Mokotów z Żoliborzem.

Aleja Jana Pawła II na całej długości jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną szerokim pasem zieleni. W pasie zieleni wyznaczone są torowiska tramwajowe. Wszystkie skrzyżowania zaopatrzone są w sygnalizację świetlną.

Wzdłuż całej niemal długości znajduje się ścieżka rowerowa. Nie jest ona niestety zbyt szczęśliwie poprowadzona - kilkakrotnie "przeskakuje" pomiędzy stronami alei.

Pochodzenie nazwy

Nazwa poświęcona jest papieżowi Janowi Pawłowi II.

Historia

Dzisiejszą Aleję Jana Pawła II projektowano już przed rokiem 1939; prace wznowiono w okresie powojennym, przeprowadzając ją w latach 1955-59 jako fragment trasy N-S. Odcinek od Alej Jerozolimskich do Twardej oddano w roku 1956; wciągu trzech kolejnych lat, do roku 1959, zakończono prace na całej długości, wytyczając na osi Alei Rondo Babka. W swym przebiegu nowo powstała ulica Juliana Marchlewskiego wchłonęła dawne ulice Solną, Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego oraz Parysowską wraz z Placem Parysowskiem.

Ulica Solna - Przeprowadzono ją jako krótką przecznicę około roku 1775; biegła od ul. Elektoralnej do ul. Leszno (dziś: Al. Solidarności). W ciągu dziesięciu lat jej istnienia otrzymała stosunkowo gęstą zabudowę, uzupełnianą w okresie XIX wieku.

W okresie 1940-42 znajdowała się w obrębie getta, cała zabudowa została spalona po upadku powstania w roku 1944. Ulicę Solną' wymienia jeszcze spis ulic z roku 1955; w 1956 przestała istnieć w związku z wytyczeniem trasy N-S. Ocalałą zabudowę wyburzono, pozostawiając jedynie silnie przekształconą kamienicę Trachtenberga z roku 1913 (Solna 16, dziś Al. Jana Pawła II 32). Mimo ciekawego ukształtowania oficyn podczas remontu 1985-6, niepotrzebnie zrezygnowano z odtworzenia wystroju fasady i dodano wysoki mansardowy dach.

Ulica Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego - powstała przed rokiem 1861, łączyła ulicę Gęsią (dziś: ul. Anielewicza z ul. Miłą. Zabudowywana po 1875 czynszówkami typu przedmiejskiego, zamieszkiwana przez biedotę żydowską. Od roku 1940 w obrębie getta, utraciła całą zabudowę po powstaniu 1943. Ostatecznie zlikwidowana wraz z budową trasy N-S.
Ulica Parysowska - powstała w roku 1893, biegła od ul. Stawki do Dzikiej. Jednocześnie po zachodniej stronie ulicy wytyczono Plac Parysowski w kształcie zbliżonym do trapezu. Nazwę nadano dla upamiętnienia jurydyki Parysowskiej, istniejącej tu od XVI wieku. Zabudowana ulicy powstawała od pierwszego dziesięciolecia XX wieku, z nasileniem przed wybuchem I wojny światowej. W okresie 1940-42 znalazła się w obrębie getta, zabudowania zostały doszczętnie zniszczone podczas powstania 1943.

Ulica i plac zostały ostatecznie zlikwidowane w roku 1961 po wytyczeniu końcowego odcinka Trasy N-S. Współczesnej varsavianistyce nie są niestety znane żadne zdjęcia ukazujące wygląd zabudowy Parysowa i ul. Parysowskiej przed rokiem 1939. Zachowały się jedynie fotografie lotnicze, ukazujące ogólny zarys zabudowań.

Bibliografia

Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 5. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1999, s. 68. ISBN 83909794-6-2.

Ciekawostki

Z alei można dostrzec jedyny zachowany kawałek muru getta warszawskiego. Znajduje się on tuż przy alei, pomiędzy posesjami Sienna 55 i Złota 62.
W dniu 3 kwietnia 2005 - dzień po śmierci Jana Pawła II uczniowie z Liceum Ogólnokształcącego im. Aleksandra Fredry zapoczątkowali stawianie zniczy w Alei, w ciągu kilku dni do "alei zniczy" dołączyło się wielu przechodniów. Ostatecznie znicze stały na całej długości Alei.

Otoczenie

Przy alei Jana Pawła II znajdują się m.in.:

@@ Linia 60: / Linia 60: @@
 ==Historia==
+Dzisiejszą Aleję Jana Pawła II projektowano już przed rokiem 1939; prace wznowiono w okresie powojennym, przeprowadzając ją w latach 1955-59 jako fragment trasy N-S. Odcinek od [[Aleje Jerozolimskie w Warszawie|Alej Jerozolimskich]] do [[Ulica Twarda w Warszawie|Twardej]] oddano w roku 1956; wciągu trzech kolejnych lat, do roku 1959, zakończono prace na całej długości, wytyczając na osi Alei ''Rondo Babka''.
-Ulica została wytyczona po [[II_wojna_światowa|II wojnie światowej]], podczas odbudowy stolicy, na gruzach dawnego getta. Przed wojną nie istniała. W czasach [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]] nosiła imię [[Julian Marchlewski|Juliana Marchlewskiego]].
+W swym przebiegu nowo powstała ulica ''Juliana Marchlewskiego'' wchłonęła dawne ulice ''Solną'', ''Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego'' oraz ''Parysowską'' wraz z ''Placem Parysowskiem''.
+*''Ulica Solna'' - Przeprowadzono ją jako krótką przecznicę około roku 1775; biegła od ul. [[Ulica Elektoralna w Warszawie|Elektoralnej]] do ul. ''Leszno'' (dziś: [[Aleja Solidarności w Warszawie|Al. Solidarności]]). W ciągu dziesięciu lat jej istnienia otrzymała stosunkowo gęstą zabudowę, uzupełnianą w okresie XIX wieku.
+W okresie 1940-42 znajdowała się w obrębie [[Getto warszawskie|getta]], cała zabudowa została spalona po upadku powstania w roku 1944. Ulicę ''Solną' wymienia jeszcze spis ulic z roku 1955; w 1956 przestała istnieć w związku z wytyczeniem trasy N-S. Ocalałą zabudowę wyburzono, pozostawiając jedynie silnie przekształconą kamienicę Trachtenberga z roku 1913 (''Solna 16'', dziś Al. Jana Pawła II 32). Mimo ciekawego ukształtowania oficyn podczas remontu 1985-6, niepotrzebnie zrezygnowano z odtworzenia wystroju fasady i dodano wysoki mansardowy dach.
+*''Ulica Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego'' - powstała przed rokiem 1861, łączyła ulicę ''Gęsią'' (dziś: ul. [[Ulica Mordechaja Anielewicza w Warszawie|Anielewicza]] z ul. [[Ulica Miła w Warszawie|Miłą]]. Zabudowywana po 1875 czynszówkami typu przedmiejskiego, zamieszkiwana przez biedotę żydowską. Od roku 1940 w obrębie getta, utraciła całą zabudowę po powstaniu 1943. Ostatecznie zlikwidowana wraz z budową trasy N-S.
+*''Ulica Parysowska'' - powstała w roku 1893, biegła od ul. [[Ulica Stawki w Warszawie|Stawki]] do [[Ulica Dzika w Warszawie|Dzikiej]]. Jednocześnie po zachodniej stronie ulicy wytyczono  ''Plac Parysowski'' w kształcie zbliżonym do trapezu. Nazwę nadano dla upamiętnienia jurydyki [[Parysowska|Parysowskiej]], istniejącej tu od XVI wieku. Zabudowana ulicy powstawała od pierwszego dziesięciolecia XX wieku, z nasileniem przed wybuchem I wojny światowej. W okresie 1940-42 znalazła się w obrębie getta, zabudowania zostały doszczętnie zniszczone podczas powstania 1943.
+Ulica i plac zostały ostatecznie zlikwidowane w roku 1961 po wytyczeniu końcowego odcinka Trasy N-S. Współczesnej varsavianistyce nie są niestety znane żadne zdjęcia ukazujące wygląd zabudowy ''Parysowa'' i ul. ''Parysowskiej'' przed rokiem 1939. Zachowały się jedynie fotografie lotnicze, ukazujące ogólny zarys zabudowań.
+== Bibliografia ==
+*{{cytuj książkę | nazwisko= Zieliński | imię=Jarosław ||tytuł=Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 5 | data=1999 | strony= 68 | wydawca=[[Towarzystwo Opieki nad Zabytkami]] | isbn = 83909794-6-2}}
 ==Ciekawostki==