Kościół Świętej Elżbiety w Bratysławie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m robot dodaje: ru:Церковь Святой Елизаветы (Братислава) |
m robot dodaje: fi:Pyhän Elisabetin kirkko (Bratislava) |
||
Linia 38: | Linia 38: | ||
[[ru:Церковь Святой Елизаветы (Братислава)]] |
[[ru:Церковь Святой Елизаветы (Братислава)]] |
||
[[sk:Kostol svätej Alžbety (Bratislava)]] |
[[sk:Kostol svätej Alžbety (Bratislava)]] |
||
[[fi:Pyhän Elisabetin kirkko (Bratislava)]] |
Wersja z 10:01, 9 lut 2009
Kościół św. Elżbiety (słow. Kostol svätej Alžbety, węg. Szent Erzsébet-templom, niem. Sankt-Elisabeth-Kirche) - zwany jest też Niebieskim kościółkiem (Modrý kostolík); to secesyjna, jednonawowa świątynia znajdująca się w Bratysławie, w dzielnicy Stare Miasto. Fundatorem był cesarz Franciszek Józef I i w powszechnej opinii druga w mieście świątynia poświęcona św. Elżbiecie miała uczcić pamięć jego tragicznie zmarłej żony, cesarzowej Elżbiety.
Swoją nazwę zawdzięcza niebieskiemu kolorowi ścian zewnętrznych świątyni. Nietypowy kształt i eliptyczna wieża o wysokości prawie 37 metrów to zasługa projektanta - Ödöna Lechnera, węgierskiego architekta, współtwórcę wielu budynków secesyjnych w Budapeszcie. Kościół powstał w latach 1909 - 1913, a za patronkę przyjęto św. Elżbietę Węgierską, żyjącą w XIII wieku, urodzoną na bratysławskim zamku. Początkowo świątynię miała wieńczyć kopuła, ostatecznie zdecydowano się na dach czterospadowy. Znacznie pomniejszona kopuła, w kształcie w jakim planowano wybudować nad kościołem, znajduje się nad kazalnicą.
W świątyni charakterystyczne są formy ceramiczne z manufaktury Zsolnay'ego z Peczu, kolor niebieski dominuje zarówno w wystroju wnętrza jak i z zewnątrz. Wejścia do świątyni obudowane są neoromańskimi filarami z elementami orientalnymi.
Nad głównym wejściem znajduje się mozaika przedstawiającą patronkę kościoła z różami. Obraz z podobną sceną jest również umieszczony wewnątrz, nad głównym ołtarzem, natomiast w ołtarzu bocznym płaskorzeźba pokazuję św. Teresę. Autorami elementów wyposażenia byli artyści węgierscy. Wewnątrz znajdowało się kiedyś marmurowe epitafium poświęcone cesarzowej Elżbiecie, w miejscu płaskorzeźby św. Teresy - obecnie jest ono w budynku plebanii.
Dzwony w świątyni zainstalowano w 1911. Podczas konsekracji w głównym ołtarzu umieszczono relikwie św. Elżbiety, św. Klemensa i św. Teodory.
W pobliżu kościoła znajdują się secesyjne budynki gimnazjum (gymnázium Grosslingova), również zaprojektowane przez Lechnera, które razem ze świątynią oraz plebanią tworzą zwarty i dopasowany obszar architektoniczny. W ostatnim okresie kościół jak i plebanię gruntownie odremontowano; na renowację czekają jeszcze budynki gimnazjum.
Zobacz też
Galeria
-
Mozaika nad głównym wejściem i wieża
-
Tablica fundatorów kościoła
-
Druga tablica fundatorów
-
Wnętrze świątyni
-
Gimnazjum obok kościoła - ta część budynku została kilka lat temu odnowiona
-
Gimnazjum - strona nieodnowiona