VIII Korpus Wielkiej Armii: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Ujednoznacznienie linku z Napoleon na Napoleon Bonaparte przy pomocy Popups |
drobne techniczne |
||
Linia 61: | Linia 61: | ||
==Bibliografia== |
==Bibliografia== |
||
* |
* {{cytuj książkę |nazwisko= Gembarzewski|imię= Bronisław|autor link= Bronisław Gembarzewski|tytuł= Wojsko polskie. Księstwo Warszawskie. 1807-1814|miejsce= |rok= 1905}} |
||
* [[Marian Kukiel]], ''Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej 1795-1815'', Poznań 1912; |
* [[Marian Kukiel]], ''Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej 1795-1815'', Poznań 1912; |
||
* Gabriel Zych, ''Armia Ksiestwa Warszawskiego 1807-1812''. |
* Gabriel Zych, ''Armia Ksiestwa Warszawskiego 1807-1812''. |
Wersja z 21:36, 2 mar 2009
VIII Korpus Wielkiej Armii - jeden z korpusów Wielkiej Armii I Cesarstwa Francuskiego, nazywany czasem w literaturze "Korpusem wirtemberskim".
Korpus wirtemberski
Po kapitulacji Austriaków pod Ulm siły francuskie posuwały się w kierunku Wiednia. Wielka Armia miała problemy z zaopatrzeniem, tym bardziej że Rosjanie zostawiali za sobą spaloną ziemię. Napoleon I Bonaparte postanowił więc z części wojsk stworzyć korpus operujący na lewym brzegu Dunaju, powierzając dowództwo marszałkowi Édouardowi Mortier. Tak powstał VIII Korpus Wielkiej Armii.
Marszałek Mortier stanął na czele związku składającego się z czterech jednostek pochodzących z różnych korpusów:
- Dywizja Gazana (dotąd jako 2 Dywizja V Korpus Wielkiej Armii Jeana Lannesa), będąca do wykorzystania natychmiast, liczyła ok. 6 000 ludzi i stanowiła awangardę nowego korpusu.
- Dywizja Duponta (dotąd jako 1 Dywizja VI Korpus Wielkiej Armii Michela Neya), oddalona o ok. jeden dzień marszu, już uczestnicząca w walkach pod Ulm, liczyła ok. 4 000 ludzi pod bronią.
- Dywizja Jean-Baptiste Dumonceau (dotąd jako 3 Dywizja II Korpus Wielkiej Armii Marmonta), złożona w oddziałów batawskich i licząca ok. 5 000 żołnierzy, posuwała się w ariergardzie.
- Dodatkowo dywizja dragonów gen. Dominique'a Kleina miała dołączyć do Mortiera na lewym brzegu Dunaju. Nie otrzymała jednak na czas odpowiednich rozkazów i zmieniła trasę marszu tak, że do VIII korpusu dotarł tylko 4 regiment dragonów.
Skład w listopadzie 1805
- dowódca: marszałek Édouard Mortier
- szef sztabu: gen. bryg. Nicolas Godinot
- Dywizja - Gazan (2 Dywizja V Korpusu WA): generałowie brygady: Campana, Graindorge
Razem: ok. 6000 ludzi, 3 działa
- Dywizja - Dupont (1 Dywizja VI Korpusu WA): generałowie brygady: Rouyer, Jean Gabriel Marchand
- 9 p.p. lekkiej - 2 bataliony
- 32 p.p. liniowej - 2 bataliony
- 96 p.p. liniowej - 2 bataliony (nie brał udziału w bitwie pod Dürrenstein)
- 1 p. huzarów - 3 szwadrony
Razem: ok. 4000 ludzi, 8 dział
- Dywizja - Jean-Baptiste Dumonceau (3 Dywizja II Korpusu WA)
oddziały batawskie, ok. 5000 ludzi (nie wzięła udziału w bitwie pod Dürrenstein, przybyła na pole walki pod wieczór 11 listopada).
- Dywizja dragonów - Dominique Klein: tylko 4 regiment dragonów wziął bitwie pod Dürrenstein.
Początek wojny z Rosją 1812
- dowódca gen. Jean Andoche Junot
- 19 000 ludzi
- 34 armaty
Odtworzenie korpusu w 1813
- Osobny artykuł:
Mimo totalnej klęski Napoleona w wyprawie moskiewskiej książę Poniatowski przystapił do odtwarzania armii. Stosując metody kościuszkowskie: intensywny pobór dymowy i wcielając bataliony gwardii narodowej do pułków liniowych uzyskał doskonałe efekty. Stary żołnierz tworzył doskonałe kadry, a rekrut prędko stawał się doświadczonym żołnierzem.
Powołany przez Napoleona dekretem z marca 1813. W w czerwcu przejęty na żołd francuski.
Dowódcą korpusu mianowano księcia Józefa Ponatowskiego a szefem sztabu gen. Aleksandra Różnieckiego.
Artylerią korpusu dowodził płk Jakub Redel, wojskami inżynieryjnymi płk Jean-Baptiste Mallet de Grandville. Wraz ze służbami korpus liczył ok. 10 000 ludzi i 36 dział.
Uczestniczył w walkach do 19 października, kiedy na skutek przeważających strat ludzkich i śmierci dowódcy przestał istnieć.
Bibliografia
- Bronisław Gembarzewski: Wojsko polskie. Księstwo Warszawskie. 1807-1814. 1905.
- Marian Kukiel, Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej 1795-1815, Poznań 1912;
- Gabriel Zych, Armia Ksiestwa Warszawskiego 1807-1812.