Mikołaj Bojanek: Różnice pomiędzy wersjami
m Nowy artykuł |
(Brak różnic)
|
Wersja z 12:15, 22 maj 2009
Szablon:Ksiądz infobox Mikołaj Bojanek (ur. 1 listopada 1865 w Latowiczu, zm. 27 stycznia 1935 w Warszawie) – polski ksiądz, pułkownik, kanonik kapituły łowickiej, kapelan prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Biografia
Wykształcenie
Syn Mikołaja i Elżbiety z Mazurków. Wychowywał się w rodzinie powstańców z 1863, a kształcił w Warszawie – początkowo w gimnazjum, a później w seminarium duchownym, które ukończył jako prymus[1].
Został karnie wydalony z piątej klasy gimnazjum za to, że w obecności kuratora Apuchtina okazał swoje uczucia patriotyczne. 26 stycznia 1890 otrzymał z rąk biskupa Kazimierza Ruszkiewicza święcenia kapłańskie[1].
Posługa kapłańska
Po otrzymaniu święceń został wikariuszem w Kutnie. W Kutnie oprócz pracy duszpasterskiej współpracował przy druku ulotek patriotycznych[1]. Rodziny, które także zajmowały się ulotkami były szykanowane i musiały opuścić Kutno, a ks. Bojanek znalazł się pod ścisłym nadzorem policyjnym[1].
Po dwóch latach powrócił do Warszawy jako wikariusz w parafii św. Aleksandra. Wykonując obowiązki kapłańskie, równolegle współpracował z niepodległościowymi organizacjami narodowymi[1].
Pomimo represji nie odstąpił od działalności niepodległościowej[1]. Publicznie odmówił czytania z ambony manifestu carskiego w języku rosyjskim, za co został przeniesiony na probostwo do parafii w Kurzeszynie[1].
Okres I wojny światowej
W czasie I wojny światowej dzięki staraniom ks. Bojanka w Grodzisku Mazowieckim pierwszy w Polsce Komitet Pomocy Ofiarom Wojny[1].
Ks Bojanowski zorganizował także straż obywatelską, szpital, aprowizację oraz doraźną pomoc dla rannych i chorych. Z własnych oszczędności składał ofiary na Legion Puławski, narażając własne życie bronił i opiekował się mieszkańcami Grodziska, bez różnicy wyznania, pochodzenia i przekonań[1]. Wystąpił w obronie Żydów, za co dotkliwie go pobito, a plebanię okradziono i zniszczono[1]..
W końcu 1915 ks. Bojanek poświęcił się działaniom związanym ze stacjonującymi w okolicach Grodziska oddziałami legionowymi – wyjaśniał znaczenie czynu legionowego, łamał nieufność, werbował ochotników, brał udział w decyzjach dowództwa[1].
Wraz z legionistami stawiał w Grodzisku krzyż – pomnik powstańcom 1863, za co otrzymał list dziękczynny powiatowego urzędu zaciągu do Wojska Polskiego, w którym czytamy:
Ks. Bojanek był represjonowany przez żandarmerię carską za swoją działalność niepodległościową[1].
W latach 1895-1904 przebywał na probostwach w Pustelniku, Babsku, Kuflewie i Cegłowie, gdzie był administratorem[1]. Od 28 lutego 1902 ponownie w Kuflewie, gdzie dalej pracował, a szczególnie zajmował się tymi, których Rosjanie celowo deprawowali i wykorzystywali do współpracy z ochraną[1]. Przeciwstawiał się z rusyfikacji, oraz agitacji międzynarodówki
15 września 1904 został przeniesiony do Warszawy, gdzie objął obowiązki rektora Seminarium Duchownego[1]. Następnie skórowany na probostwo w Rawie Mazowieckiej, skąd po roku trafił na plebanię w Grodzisku, gdzie został dziekanem i i kanonik kapituły łowickiej[1]. Był także kanonik honorowy warszawski i sędzia konsystorski[1].
Organizował towarzystwa dobroczynne, towarzystwo opieki nad sierotami i został stałym kuratorem szpitala. Zakładał tajne szkoły polskie i przy okazji nauki religii uczył historii Polski[1].
Oprócz działalności duszpasterskiej i pracy społecznej, przejawiał on zainteresowania naukowe, co zaowocowało napisaniem broszury O kapelanach Wojsk Polskich[1]. Spotkało się to z szykanowanami ze strony władz rosyjskich[1].
Powołanie na funkcję kapelana prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
W 1926 roku za zgodą Stolicy Apostolskiej został zwolniony z urzędu dziekana i proboszcza w Grodzisku i w stopniu pułkownika mianowany kapelanem przybocznym prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej[1].
Obejmował duchową opieką całe otoczenie prezydenta[1].
1 maja 1934 przeszedł na emeryturę wojskową. Zmarł w Warszawie 27 stycznia 1935, po 44 latach kapłaństwa. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim[1].
Osiągnięcia i wyróżnienia
Wydał monografię historyczną Kościół i parafia w Grodzisku, w której kilka rozdziałów stanowiło pamiętnik własny autora. Zbierał również materiały do historii kapituły łowickiej, których nie zdążył opublikować[1].
Za swą działalność społeczną i niepodległościową odznaczony został: Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym Za wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia[1].
Jego imię nosi jedna z ulic w centrum Grodziska Mazowieckiego[2]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Zygmunt T. Gajowniczek: Wielcy ludzie zasłużeni dla Regionu Latowickiego. [dostęp 2009-05-22]. (Błąd! Nieznany kod języka: polski. Sprawdź listę kodów.).
- ↑ Centrum Kultury Grodzisk: Folder o grodziskim cmentarzu. [dostęp 2009-05-22]. (Błąd! Nieznany kod języka: polski. Sprawdź listę kodów.).
Bibliografia
- Zygmunt T. Gajowniczek: Wielcy ludzie zasłużeni dla Regionu Latowickiego. [dostęp 2009-05-22]. (Błąd! Nieznany kod języka: polski. Sprawdź listę kodów.).