Atlanta Braves

Atlanta Braves – drużyna baseballowa grająca we wschodniej dywizji National League, ma siedzibę w Atlanta w stanie Georgia.

Założona w 1871 roku jako Boston Red Stockings od roku 1876 jest członkiem National League. Od roku 1912 zespół używa nazwy Braves. W roku 1953 drużyna przeniosła się do Milwaukee gdzie mieściła się do roku 1966 w którym została ponownie przeniesiona tym razem do Atlanty.

Braves trzykrotnie zdobyli World Series, w 1914 w Bostonie, 1957 w Milwaukee oraz 1995 w Atlancie. Jest to jedyny zespół w historii lig zawodowych, który zdobył mistrzostwo w trzech różnych miastach.

Historia

Boston

1871-1913

Cincinnati Red Stockings klub założony w 1869 roku jako pierwszy profesjonalny klub baseballowy został rozwiązany po zakończeniu sezonu 1870 roku. Grający trener Harry Wright wraz z bratem Georegem oraz dwoma zawodnikami z Cincinnati przeniósł się do Bostonu, gdzie utworzyli klub Boston Red Stockings, który był członkiem założycielem ligi National Association of Professional Base Ball Players w skrócie National Association. Klub ten może być uznawany za najstarszy istniejący bez przerwy zawodowy klub w Stanach Zjednoczonych.

Klub prowadzony przez braci Wright, Rossa Barnesa oraz Alberta Spaldinga zdominował National Association, cztery z pięciu mistrzostw ligi. W roku 1876 zespół był jednym z założycieli National League pod nazwą Red Caps (nowo powstali Cincinnati Red Stockings także byli członkami tej ligi). Od roku 1883 zespół używa nazwy Beaneaters, wciąż zachowując czerwony jako kolor drużyny.

Pomimo utraty wielu utalentowanych zawodników w pierwszym sezonie National League, Boston zwyciężył w dwu kolejnych sezonach (1877 oraz 1878). The Red Caps/Beaneaters byli jedną z najlepszych drużyn ligi wygrywając do końca 19 wieku ligę osiem razy. Przez większość czasu zespół był prowadzony przez Frank Selee. W roku 1898 zespół osiągnął wynik 102-47, który był rekordem klubowym ilości zwycięstw przez blisko wiek.

Klub podupadł, gdy w roku 1901 w Bostonie powstał drugi klub, po nazwą Boston Americans będący członkiem American League. Wiele gwiazd Beaneaters przeniosło się do nowego zespołu, który zaoferował kontrakty których właściciele nawet nie próbowali przebić. Od roku 1900 do 1913, zespół tylko raz wygrał więcej meczów niż przegrał, a pięciokrotnie przegrał ponad 100 meczów. W roku 1907, Beaneaters usunęli ostatnie ślady czerwieni ze swoich skarpet, gdyż trener uważał, że czerwony barwnik powoduje infekcje. Zostało to natychmiast wykorzystane przez Charlesa Taylora właściciela drugiego klubu w mieście, który zmienił nazwę swojego klubu na Boston Red Sox, zastępując nazwę "Americans". Zmiany nazw na Doves w 1907 roku oraz Rustlers w 1911 nic nie pomagały w poprawie wyników. W roku 1912 zespół po raz pierwszy zaczął używać nazwy Braves (właściciel klubu James Gaffney, miał przezwisko "the Brave of Tammany Hall", a symbolem Tammany Hall był indiański wódz zwany Tammany).

Cud w roku 1914

Dwa lata później Braves byli bohaterami jednego z najbardziej pamiętnych sezonów w historii besebalu. Po fatalnym początku z wynikiem 4-18 Braves wydawali się na dobrej drodze do zajęcia ostatniego miejsca w lidze. 4 lipca po przegraniu dwumeczu z Brooklyn Dodgers wynik drużyny wynosił 26-40 co dawało ostatnie miejsce w tabeli ze stratą 15 meczów do prowadzących New York Giants. Po dniu przerwy zespół rozpoczał wspaniałą serie wygrywając do 5 września 41 meczów przy zaledwie 12 porażkach. 8 września po zwycięstwie nad New York Giants Braves przesunęli się na pierwsze miejsce w tabeli. Do końca sezonu Braves wygrali 25 meczów przegrywając sześciokrotnie, podczas gdy Giants osiągnęli wynik 16-16. Zespół pozostaje jedyną do dnia dzisiejszego drużyną, która wygrała ligę będąc na ostatnim miejscu 4 lipca.

Pomimo niesamowitego powrotu Braves przystępowali do walki o World Series z Philadelphia A's jako czarny koń. Jednak Braves zwyciężyli Athletics 4-0. Rywalizacja w World Series rozgrywana była na stadionie Fenway Park, ponieważ nominalny stadion zespołu South End Grounds był za mały. Sukces zespołu zainspirował właściciela do budowy nowgo stadionu, który otwarto pod koniec sezonu w 1915 roku pod nazwą Braves Field. Był to wówczas największy stadion w lidze o pojemności 40 000 widzów, jednak rzadko był wypełniony w całości podczas kilku następnych sezonów.

1915-1953

Po stosunkowo udanych sezonach 1915 oraz 1916, Braves ponownie pogrążyli się w przeciętności. Jedynym ważnym wydarzeniem był zakup drużyny w roku 1923 przez sędziego Emila Fuchsa. Fuchs zbudować silną drużynę jednak potrzeba było na kilku lat. W roku 1933 oraz 1934 Braves trenowani przez Billa McKechnie'a powrócili do czołówki. Ale licząc na przyciągnięcie nowych fanów oraz zwiększenie dochodów Fuchs sprowadził z New York Yankees starzejącego się Babe'a Rutha, któremu obiecał stanowisko wiceprezesa klubu, udział w zyskach oraz pozycję asystenta trenera. Szybko okazało się, że obietnice te są bez pokrycia i 1 czerwca 1935 Babe Ruth postanowił zakończyć karierę. Braves zakończyli sezon z wynikiem 38-115, swoim najgorszym wynikiem w historii.

Fuchs przestał być właścicielem drużyny w sierpniu 1935 roku, a nowi właściciele postanowili poprawić wizerunek drużyny zmieniając nazwę zespołu na Boston Bees, co niewiele pomogło drużynie. Po pięciu niezbyt udanych sezonach nowy właściciel, potentat budowlany, Lou Perini powrócił do nazwy Braves oraz rozpoczął przebudowę zespołu.

Zwycięstwo w roku 1948 w National League oraz porażka w World Series 2-4 z Cleveland Indians był łabędzim śpiewem zespołu w Bostonie. Po czterech kiepskich sezonach Perrini 13 marca 1953 roku ogłosił, że przenosi drużynę do Milwaukee.

Milwaukee

1953-1965

Milwaukee oszalało na punkcie zespołu, mecze obejrzało 1,8 miliona kibiców co było wówczas rekordem National League. Sukces zespołu zosatł zauważony przez innych właścicieli i w ciągu pięciu lat Philadelphia Athletics, St. Louis Browns, Brooklyn Dodgers oraz New York Giants przeniosły swoje siedziby.

W latach 50. odrodzeni Braves stali się znaczącą siłą w lidze. W roku 1957, Braves wygrali National League oraz zwyciężyli po ponad czterdziestu latach w World Series pokonując New York Yankees 4-3. Drużyny te ponownie spotkały się rok później, tym razem zwyciężyli Yankees 3-4 W roku 1959 Braves zakończyli sezon na pierwszym miejscu w lidze razem z Los Angeles Dodgers, przegrali jednak dogrywkę 0-2 i nie wystąpili w World Series. W kolejnych sześciu sezonach drużyna nie osiągnęła już tak dobrych wyników. Klub został zakupiony w 1962 roku przez grupę inwestorów z Chicago pod kierownictwem Williama Bartholomay'a. Nowi właściciele rozpoczęli poszukiwania bardziej atrakcyjnego rynku telewizyjnego. Mając na celu przyciągnięcie drużyny w Atlancie w ciągu niecałego roku wybudowano za 18 milionów $, nowy stadion na 52 000 miejsc. Atlanta Stadium został otwarty w roku 1965. W roku 1966 zespół przeniósł się do Atlanty

Atlanta

1966-90

Kilka pierwszych sezonów w nowym mieście było przeciętnych. W roku 1969, po podziale na dywizje, Braves zosatli pierwszym zwycięzcą National League West, przegywając z "Cudownymi(Miracle) Mets" w National League Championship Series. Jednak do końca lat 70. zespół nie brał udziału w rywalizacji o najwyższe nagrody.

W tym czasie kibice musieli się emocjonować osiągnięciami Hanka Aarona. Na koniec sezonu 1973 Aaron osiągnął 713 home runów, zaledwie jeden od rekordu Babe'a Rutha. Podczas przerwy zimowej Aaron otrzymał liczne pogróżki o treści rasistowskiej. Ale już na początku następnego sezonu Aaron wyrównał wynik Rutha (4 kwietnia), a 8 kwietnia 1974 roku przed własną publicznością ustanowił nowy rekord.

W roku 1976 nowym właścicielem został magnat medialny Ted Turner, właściciel stacji 'WTBS. W tym czasie zmiany uległa także nazwa stadionu na Atlanta-Fulton County Stadium. Turner szybko zyskał reputację zwariowanego właściciela zespołu. 11 Maja 1977 roku, Turner mianował siebie trenerem zespołu, jednak z uwagi na przepisy zabraniające trenerom posiadania udziałów w klubach po jednym dniu musiał zrezygnować z tego stanowiska (Braves przegrali tego dnia 1-2 z Pittsburgh Pirates).

Turner postanowił użyć zespołu jako główny punkt programu swojej stacji, co pozwoliło zdobyć zespołowi ogólnokrajową widownię. WTBS reklamowało zespół jako "The Atlanta Braves: America's Team" przydomek, który utrzymuje się szczególnie do dnia dzisiejszego na Południu.

1991-2004: Gwiazdy i Sukcesy

Cox powrócił jako trener drużyny w połowie 1990 roku, zastępując Russa Nixona, a Braves zakończyli ten sezon z najgorszym wynikiem lidze 65-97. Jednak w tym czasie, w drużynie pojawili się nowi miotacze którzy mieli zmienić losy zespołu (Tom Glavine, Steve Avery, and John Smoltz) . W tym samym roku, Braves wybrali z numerem pierwszym w drafcie Chipper Jones, który stał się jednym z najlepszych graczy w historii klubu. Sprowadzono także nowego generalnego menadżera w osobie Johna Schuerholza, którego ściągnięto z Kansas City Royals.

W następnym sezonie (1991), Glavine, Avery, Smoltz jako miotacze oraz David Justice, Ron Gant Terry Pendleton w polu doprowadzili Braves po niezbyt udanym starcie do zwycięstwa w dywizji. in W zaciętej National League Championship Series pokonali Pittsburgh Pirates 4-3, przegrywając jednak w World Series, z Minnesota Twins 3-4. Seria ta, uważana przez wielu za jedną z najlepszych w historii, była pojedynkiem drużyn, które w poprzednim sezonie zajęły ostatnie miejsca w swoich dywizjach.

Pomimo porażki w World Series Braves kontynuowali serię sukcesów. W 1992 roku, Braves ponownie spotkali się w NLCS z Pirates pokonując ich 4-3, aby ulec Toronto Blue Jays w World Series w sześciu meczach 2-4. W 1993 roku po zatrudnieniu zwycięzcy Cy Young Award Grega Madduxa zespół stworzył uznawaną przez wielu znawców, najlepszą grupę miotaczy w historii. W tym samym roku Braves wygrali rekordową liczbę 104 meczów, pokonując zaledwie o jeden mecz San Francisco Giants, głownie dzięki fantastycznemu finiszowi 55-19, podczas którego odrobili dzięwięciomeczową stratę. Jednak Braves w NLCS ulegli Philadelphia Phillies 2-4.

Po niezakończonym z powodu strajku sezonie 1994, Braves powrócili do gry w 1995 roku, aby zdobyć upragnione mistrzostwo pokonując Cleveland Indians 4-2 w World Series. Do końca lat dziewięćdziesiątych Braves pozostali jedną z najmocniejszych drużyn ligi, wygrywając co roku NL East, a także dwukrotnie przegrywając z New York Yankees w 1996 (2-4) oraz w 1999 roku (0-4).

Początek XXI wieku nie był już tak udany, pomimo kolejnych zwycięstw w NL East, drużyna nie potrafiła odnieść sukcesu w playoffs najczęściej przegrywając już w pierwszej rundzie (NLDS). Seria 15 zwycięstw w dywizji z rzędu została przerwana w 2006 roku, gdy Braves zajęli trzecie miejsce w NL East.

Wyniki sezon po sezonie

Sezon	Z	P	Miejsce	Postseason
Boston Red Stockings(NL) lub Boston Red Caps (NL)
1871	20	10	2 miejsce w NA
1872	39	8	1 miejsce w NA
1873	43	16	1 miejsce w NA
1874	52	18	1 miejsce w NA
1875	71	8	1 miejsce w NA
1876	39	31	4 miejsce w NL
1877	42	18	1 miejsce w NL
1878	41	19	1 miejsce w NL
1879	54	30	2 miejsce w NL
1880	40	44	6 miejsce w NL
1881	38	45	6 miejsce w NL
1882	45	39	4 miejsce w NL
Boston Beaneaters
1883	63	35	1 miejsce w NL
1884	73	38	2 miejsce w NL
1885	46	66	5 miejsce w NL
1886	56	61	5 miejsce w NL
1887	61	60	5 miejsce w NL
1888	70	64	4 miejsce w NL
1889	83	45	2 miejsce w NL
1890	76	57	5 miejsce w NL
1891	87	51	1 miejsce w NL
1892	102	48	1 miejsce w NL	Wygrana w finale Ligi z Cleveland Spiders, 5-0.
1893	86	43	1 miejsce w NL
1894	83	49	3 miejsce w NL
1895	71	60	5 miejsce w NL
1896	74	57	4 miejsce w NL
1897	93	39	1 miejsce w NL
1898	102	47	1 miejsce w NL
1899	95	57	2 miejsce w NL
1900	66	72	4 miejsce w NL
1901	69	69	5 miejsce w NL
1902	73	64	3 miejsce w NL
1903	58	80	6 miejsce w NL
1904	55	98	7 miejsce w NL
1905	51	103	7 miejsce w NL
1906	49	102	8 miejsce w NL
Boston Doves
1907	58	90	7 miejsce w NL
1908	63	91	6 miejsce w NL
1909	45	108	8 miejsce w NL
1910	53	100	8 miejsce w NL
Boston Rustlers
1911	44	107	8 miejsce w NL
Boston Braves
1912	52	101	8 miejsce w NL
1913	69	82	5 miejsce w NL
1914	94	59	1 miejsce w NL	Wygrana w World Series z Philadelphia Athletics, 4-0.
1915	83	69	2 miejsce w NL
1916	89	63	3 miejsce w NL
1917	72	81	6 miejsce w NL
1918	53	71	7 miejsce w NL
1919	57	82	6 miejsce w NL
1920	62	90	7 miejsce w NL
1921	79	74	4 miejsce w NL
1922	53	100	8 miejsce w NL
1923	54	100	7 miejsce w NL
1924	53	100	8 miejsce w NL
1925	70	83	5 miejsce w NL
1926	66	86	7 miejsce w NL
1927	60	94	7 miejsce w NL
1928	50	103	7 miejsce w NL
1929	56	98	8 miejsce w NL
1930	70	84	6 miejsce w NL
1931	64	90	7 miejsce w NL
1932	77	77	5 miejsce w NL
1933	83	71	4 miejsce w NL
1934	78	73	4 miejsce w NL
1935	38	115	8 miejsce w NL
Boston Bees
1936	71	83	6 miejsce w NL
1937	79	73	5 miejsce w NL
1938	77	75	5 miejsce w NL
1939	63	88	7 miejsce w NL
1940	65	87	7 miejsce w NL
Boston Braves
1941	62	92	7 miejsce w NL
1942	59	89	7 miejsce w NL
1943	68	85	6 miejsce w NL
1944	65	89	6 miejsce w NL
1945	67	85	6 miejsce w NL
1946	81	72	4 miejsce w NL
1947	86	68	3 miejsce w NL
1948	91	62	1 miejsce w NL	Przegrana w World Series z Cleveland Indians, 2-4.
1949	75	79	4 miejsce w NL
1950	83	71	4 miejsce w NL
1951	76	78	4 miejsce w NL
1952	64	89	7 miejsce w NL
Milwaukee Braves
1953	92	62	2 miejsce w NL
1954	89	65	3 miejsce w NL
1955	85	69	2 miejsce w NL
1956	92	62	2 miejsce w NL
1957	95	59	1 miejsce w NL	Wygrana w World Series z New York Yankees, 4-3.
1958	92	62	1 miejsce w NL	Przegrana w World Series z New York Yankees, 3-4.
1959	86	70	2 miejsce w NL
1960	88	66	2 miejsce w NL
1961	83	71	4 miejsce w NL
1962	86	76	5 miejsce w NL
1963	84	78	6 miejsce w NL
1964	88	74	5 miejsce w NL
1965	86	76	5 miejsce w NL
Atlanta Braves
1966	85	77	5 miejsce w NL
1967	77	85	7 miejsce w NL
1968	81	81	5 miejsce w NL
1969	93	69	1 miejsce w NL West	Przegrana w NLCS z New York Mets, 0-3.
1970	76	86	5 miejsce w NL West
1971	82	80	3 miejsce w NL West
1972	70	84	4 miejsce w NL West
1973	76	85	5 miejsce w NL West
1974	88	74	3 miejsce w NL West
1975	67	94	5 miejsce w NL West
1976	70	92	6 miejsce w NL West
1977	61	101	6 miejsce w NL West
1978	69	93	6 miejsce w NL West
1979	66	94	6 miejsce w NL West
1980	81	80	4 miejsce w NL West
1981	50	56	5 miejsce w NL West
1982	89	73	1 miejsce w NL West	Przegrana w NLCS z St. Louis Cardinals, 0-3.
1983	88	74	2 miejsce w NL West
1984	80	82	2 miejsce w NL West
1985	66	96	5 miejsce w NL West
1986	72	89	6 miejsce w NL West
1987	69	92	5 miejsce w NL West
1988	54	106	6 miejsce w NL West
1989	63	97	6 miejsce w NL West
1990	65	97	6 miejsce w NL West
1991	94	68	1 miejsce w NL West	Wygrana w NLCS z Pittsburgh Pirates, 4-3. Przegrana w World Series z Minnesota Twins, 3-4.
1992	98	64	1 miejsce w NL West	Wygrana w NLCS z Pittsburgh Pirates, 4-3. Przegrana w World Series z Toronto Blue Jays, 2-4.
1993	104	58	1 miejsce w NL West	Przegrana w NLCS z Philadelphia Phillies, 2-4.
1994	68	46	2 miejsce w NL East	Nie było playoffs z powodu strajku
1995	90	54	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Colorado Rockies, 3-1. Wygrana w NLCS z Cincinnati Reds, 4-0. Wygrana w World Series z Cleveland Indians, 4-2.
1996	96	66	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Los Angeles Dodgers, 3-0. Wygrana w NLCS z St. Louis Cardinals, 4-3. Przegrana w World Series z New York Yankees, 2-4.
1997	101	61	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Houston Astros, 3-0. Przegrana w NLCS z Florida Marlins, 2-4.
1998	106	56	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Chicago Cubs, 3-0. Przegrana w NLCS z San Diego Padres, 2-4.
1999	103	59	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Houston Astros, 3-1. Wygrana w NLCS z New York Mets, 4-2. Przegrana w World Series z New York Yankees, 0-4.
2000	95	67	1 miejsce w NL East	Przegrana w NLDS z St. Louis Cardinals, 0-3.
2001	88	74	1 miejsce w NL East	Wygrana w NLDS z Houston Astros, 3-0. Przegrana w NLCS z Arizona Diamondbacks, 1-4.
2002	101	59	1 miejsce w NL East	Przegrana w NLDS z San Francisco Giants, 2-3.
2003	101	61	1 miejsce w NL East	Przegrana w NLDS z Chicago Cubs, 2-3.
2004	96	66	1 miejsce w NL East	Przegrana w NLDS z Houston Astros, 2-3.
2005	90	72	1 miejsce w NL East	Przegrana w NLDS z Houston Astros, 1-3.
2006	79	83	3 miejsce w NL East
2007	84	77	3 miejsce w NL East
Łącznie (1871-2007)	9696	9716
Playoffs	79	79
Serie w Playoffs	14	17

Wycofane numery

Numer	Zawodnik	Pozycja	Lata gry
3	Dale Murphy	OF	1976-90
31	Greg Maddux	P	1993-2003
35	Phil Niekro	P	1964-83, 87
44	Hank Aaron	OF	1954-74
21	Warren Spahn	P	1942-64
41	Eddie Matthews	3B	1952-66
42	Jackie Robinson	Wycofany przez wszystkie kluby