Witowt Putna

Witowt Kazimirowicz Putna (ros. Витовт Казимирович Путна; lit. Vytautas Putna; ur. 12 kwietnia 1893 w Mackėnai w obecnej gminie rejonowej Malaty, zm. 11 czerwca 1937 w Moskwie) – sowiecki komkor z 1935.

Biografia

Urodzony w rodzinie chłopskiej. Ukończył w Rydze szkolę handlowa i zawodową-rzemieślniczą. W ruchu rewolucyjnym od młodych lat. W 1913 aresztowany za propagandę komunistyczną.

W 1915 został powołany do armii carskiej. Ukończył Szkołę Chorążych w 1917 awansując do stopnia chorążego. Dowodził batalionem na froncie. Członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji od 1918. prowadził rewolucyjną działalność wśród żołnierzy 12 Armii. W kwietniu 1918 dobrowolnie wstąpił do Czerwonej Gwardii. Od maja 1918 komendant Komendy powiatowej w Witebsku.

Od września 1918 do maja 1919 komisarz 1 Smoleńskiej (później 26) Dywizja Strzelców (DS), od maja 1919 dowódca 228 karelskiego pułku strzeleckiego , a od lipca dowódca 2 Brygady Strzelców w 26 DS, od grudnia 1919 dowodca 27 DS. Walczył na Froncie Wschodnim, gdzie jego dywizja odznaczyła sie w walkach i uzyskała miano "żelaznej" i na Froncie Zachodnim w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. W wojnie z Polską Putna zdobył sławę jednego z najlepszych dowódców dywizji w Armii Czerwonej. Dzięki jego umiejętnościom i działaniom resztki wojsk 16 i 3 Armii sowieckiej uniknęły zniszczenia i pod Białymstokiem przerwały okrążenie i wycofały sie na wschód. Brał udział w likwidacji powstania marynarzy w Kronsztadzie i walkach z przy ujściu Wołgi. Po zakończeniu Wyzszych Kursów Akademickich w 1923 komendant i komisarz 2 Moskiewskiej Szkoły Piechoty. W 1923 związał sie z opozycją trockistowską. Później z nią zerwał. W latach 1924–1927 służył w sztabie i centralnych zarządach Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej (RChACz), dowodził korpusem. W. 1927–1931 attach'e wojskowy w Japonii. W latach 1931–1934 dowódca korpusu, później dowódca Nadmorskiej Grupy Wojsk na Dalekim Wschodzie. W l 1934–1935 attach'e wojskowy w Wielkiej Brytanii.

Aresztowany w 1937 pod zarzutem "udziału w antyradzieckiej organizacji terrorystycznej". Sądzony razem z M. Tuchaczewskim. Stracony 11 czerwca 1937. Rehabilitowany w 1956.

Trzykrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru

Literatura

• Bolszaja Sowietskaja Encyklopedia t. 21 Moskwa 1975,
• J. Odziemkowski, Leksykon wojny polsko rosyjskiej 1919-1920, Ofic. Wyd. RYTM, Warszawa 2004 ISBN 83-7399-096-8,