Tony Dallara

Tony Dallara, właśc. Antonio Lardera (ur. 30 czerwca 1936 w Campobasso, prowincja Campobasso, region Molise) – włoski piosenkarz.

Biografia

Antonio Lardera urodził się jako najmłodszy z pięciorga dzieci Battisty Lardera, byłego chórzysty opery La Scala i Lucii, byłej guwernantki. Wychowywał się w Mediolanie. Po ukończeniu szkoły zaczął pracować, najpierw jako barman potem jako urzędnik. Wcześnie odkrył u siebie zamiłowanie do śpiewania; został wkrótce solistą w mediolańskich, lokalnych grupach (m.in. Rocky Mountains, przemianowanym później na I Campioni). Jego wzorami w tym czasie (poł. lat 50. XX w.) byli Frankie Laine a zwłaszcza popularny wówczas w USA i Europie zespół The Platters z solistą Tony WIlliamsem na czele; właśnie na ich stylu świadomie oparł swoje pierwsze piosenki. Występując w lokalnym klubie Santa Tecla poznał m.in. Adriano Celentano.

W 1957 został dostrzeżony przez Waltera Guertlera, szefa niewielkiej wytwórni płytowej Music; cały zespół podpisał kontrakt nagraniowy. Wtedy też Antonio Lardera zdecydował się przyjąć pseudonim artystyczny Tony Dallara.

Pierwszym sukcesem Tony’ego Dallary stał się w 1957 singiel z piosenką Come prima, która przez wiele tygodni przewodziła włoskiej liście przebojów i została sprzedana w ilości 300 000 egzemplarzy, co było rekordem w ówczesnych Włoszech. Piosenka wkrótce zdobyła międzynarodową popularność. Wtedy też, we włoskiej muzyce pop wszedł do życia nowy termin urlatori, określający nowe pokolenie piosenkarzy, którzy świadomie wzorują się na rock and rollu, w przeciwieństwie do tradycjonalistów (jak Claudio Villa, Nunzio Gallo czy Luciano Tajoli) wzorujących sie mniej lub bardziej na belcancie.

Wkrótce potem Tony Dallara odbył służbę wojskową, po czym powrócił do działalności estradowej, nagrywając w latach 1958-59 szereg singli: Ti dirò, Brivido blu, Ghiaccio bollente, Julia. W 1959 roku występuje również w 2 filmach: Agosto, donne mie non vi conosco, w reż. Guido Malatesty, z udziałem m.in. Memmo Carotenuto i Raffaele Pisu, oraz I ragazzi del Juke-Box, w reż. Lucio Fulci, z udziałem popularnych piosenkarzy jak: Betty Curtis, Fred Buscaglione, Gianni Meccia i Adriano Celentano.

W 1960 roku Tony Dallara osiągnął kolejny sukces wygrywając Festiwal w Sanremo piosenką Romantica (w parze z Renato Rascelem). Piosenka osiągnąła sukces porównywalny z Come prima i została przetłumaczona na różne języki, w tym perski i japoński. Najbardziej znana pozostaje wersja francuska w interpretacji Dalidy.

W tym samym roku Tony Dallara wystąpił w kolejnych filmach: muzycznym Sanremo, la grande sfida, Piero Vivarellego, z udziałem całej plejady ówczesnych gwiazd włoskiej piosenki jak: Teddy Reno, Domenico Modugno, Sergio Bruni, Joe Sentieri, Gino Santercole, Adriano Celentano, Renato Rascel i Odoardo Spadaro, oraz w I Teddy Boys della Canzone w reż. Domenico Paolelli, z udziałem Delia Scala, Tiberio Murgia, Ave Ninchi, Teddy Reno i Mario Carotenuto.

W 1961 roku Tony Dallara ponownie uczestniczył w Festiwalu w Sanremo z piosenką Un uomo vivo, śpiewaną w parze z Gino Paolim. Piosenka dotarła do dziesiątej pozycji.

Artyście udało się za to wygrać konkurs Canzonissima piosenką Bambina, bambina; okazało się wkrótce, że był to jego ostatni wielki sukces.

Po 1962 roku Tony Dallara zmienił styl i zaczął śpiewać bardziej tradycyjne piosenki, ale bez większego powodzenia.

W 1964 roku w parze z Ben E. Kingiem ponownie wziął udział w Festiwalu w Sanremo piosenką Come potrei dimenticarti, która w finale zajęła 3 miejsce. W tym samym roku uczestniczył w pierwszej edycji festiwalu Un disco per l'estate z piosenką Quando siamo in compagnia. W następnych latach Tony Dallara powoli popadł w zapomnienie, nie umiejąc się dostosować do nowych trendów muzycznych.

W latach 70. uczestniczył jeszcze w festiwalu Un disco per l'estate 1972 piosenką Mister amore, po czym zdecydował się wycofać z działalności estradowej i oddać się malarstwu.

W latach 80. powrócił jednak do świata muzyki, przypominając swoje dawne przeboje w nowoczesnych aranżacjach.

W 2008 roku zaawansowany już wiekowo Tony Dallara zdecydował się na ponowny start w Festiwalu w Sanremo (w parze z Teo Teocoli) z piosenką Cartà d'identità, która przepadła w eliminacjach. Piosenkarz jednak przypomniał o sobie uczestnicząc jako gość w różnych programach telewizji włoskiej.

Dyskografia

Albumy

• 1958 I Campioni canta Tony Dallara
• 1981 Amada mia
• 1987 Più di prima

Single

• 1957 Me piace sta vucchella/Che m'e' 'mparato a 'ffa
• 1957 Come prima/L'autunno non è triste
• 1958 Ti dirò/My Tennessee
• 1958 Condannami/Brivido blu
• 1958 Strada 'nfosa/Tieneme strett' a te
• 1958 Amami poco/Per un bacio d'amor
• 1959 Mi sento in estasi/Amiamoci così
• 1960 Romantica/Non sei felice
• 1960 Madonnina/Se bacio la tua bocca
• 1960 Noi/Perderti
• 1961 La novia/Caccia all'uomo
• 1961 Come noi/Monica
• 1961 Bambina bambina/Come te
• 1961 A.A.B.C./La canzone dei poeti
• 1962 La escalera/In un mare
• 1962 Chiedo perdono/Tempo di Roma
• 1962 Tu che sai di primavera/Norma
• 1964 Come potrei dimenticarti/Cosa vuoi
• 1964 Ti devo dire no/Quando siamo in compagnia
• 1964 Quattro parole/Sei giovedì
• 1965 Operazione tuono/Ballerina
• 1965 Si chiamava Lucia/Guardiamoci in faccia
• 1970 Non importa, ci sarà da manggiare anche per tre/Non darti a lui
• 1971 Ho negli occhi lei/Per il tuo amore
• 1971 Buon Natale/Dimmi papà
• 1972 Mister amore/Viva gli sposi
• 1976 T'amo t'amo/Promises
• 1981 Senza piangere/Ci riuscirò

EP-ki

• 1958 I Campioni canta Tony Dallara (kilkakrotnie wznawiana w tym samym roku)
• 1959 Per un bacio d'amor
• 1960 Sanremo 1960

Filmografia

• 1959 Agosto donne mie non vi conosco, rez. Guido Malatesta
• 1959 I ragazzi del Juke-Box, rez. Lucio Fulci
• 1960 I teddy boys della canzone, rez. Domenico Paolella
• 1960 Sanremo la grande sfida, rez. Piero Vivarelli
• 1960 L'amico del giaguaro, rez. Lucio Fulci