Kūkai

Obraz przedstawiający Kūkaia

Posąg Kōbō-Daishi przed świątynia w Kobe

Kūkai (jap. 空海) (774 – 835) – był japońskim mnichem, uczonym, poetą i artystą, założycielem buddyjskiej sekty shingon (singon) (zwanej sektą "Prawdziwego słowa"). Znany jest również pod pośmiertnym imieniem Kōbō-Daishi (jap. 弘法大師 wielki mistrz rozpowszechniający prawo) nadanym mu przez dwór cesarski w 921 r.

W roku 804 Kūkai wyruszył do Chin, gdzie pobierał nauki u Huiguo, nauczyciela buddyzmu ezoterycznego, który z kolei był bezpośrednim uczniem indyjskiego nauczyciela. Do Japonii Kūkai powrócił w 806 roku. Podczas swojego pobytu w Państwie Środka mógł również poznać chińską kaligrafię i poezję ucząc się u najlepszych mistrzów ówczesnych czasów.

W 816 roku otrzymał z nadania cesarza Saga ziemię na górze Kōya (obecnie miejscowość Kōya-san), gdzie założył jeden z dwóch ośrodków szkoły shingon.

Kūkai zasłynął jako kaligraf i twórca sylabariusza japońskiego kana służącego do zapisu elementów fonetycznych języka japońskiego (obok chińskich znaków kanji). Jest uważany również za twórcę iroha, jednego z najbardziej znanych japońskich wierszy, napisanego przy zastosowaniu każdej z sylab kana. Prekursor męskiej miłości - shudō. Był również rzeźbiarzem, architektem, a nawet inżynierem (w 822 roku kierował na polecenie dworu cesarskiego budową zbiornika irygacyjnego).

Bibliografia

• Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006, ISBN 83-233-2152-3
• Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996, ISBN 83-02-06378-9

Zobacz też

• Saichō (Dengyō Daishi)