Polskie tabulatury organowe: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
RoodyAlien (dyskusja | edycje) m HotCat: Szybkie dodanie kategorii "Tabulatury" |
Warszawska tabulatura organowa |
||
Linia 58: | Linia 58: | ||
*Album Sapieżyńskie. Wileńska tabulatura organowa z XVII wieku obrazami żywota św. Franciszka zdobiona. Pod red. P. Poźniaka (w serii ''Sub Sole Sarmatiae'', tom 9), Musica Iagellonica, Kraków, 2004, ISBN 83-7099-133-5 |
*Album Sapieżyńskie. Wileńska tabulatura organowa z XVII wieku obrazami żywota św. Franciszka zdobiona. Pod red. P. Poźniaka (w serii ''Sub Sole Sarmatiae'', tom 9), Musica Iagellonica, Kraków, 2004, ISBN 83-7099-133-5 |
||
*Jerzy Gołos. Polskie organy i muzyka organowa, Instytut Wydawniczy PAX 1972. |
*Jerzy Gołos. Polskie organy i muzyka organowa, Instytut Wydawniczy PAX 1972. |
||
==Źródła== |
|||
*[http://www.concertorganist.eu/pl/06.html#AP0164 Warszawska tabulatura organowa] |
|||
{{Średniowieczna muzyka polska}} |
{{Średniowieczna muzyka polska}} |
Wersja z 21:22, 24 lut 2010
Tabulatury organowe w Polsce są jednymi z najważniejszych przykładów takiego rodzaju muzyki organowej na świecie. Pomiędzy 1420 i 1700 na terenie Polski powstało co najmniej 20 tabulatur. Pierwsza, która zachowała się w postaci kompletnej, to tabulatura Jana z Lublina, jedna z najstarszych i największych na świecie.
Najważniejsze wśród polskich tabulatur organowych (w kolejności chronologicznej):
Średniowiecze
- Tabulatura organowa z klasztoru augustianów w Żaganiu (Sagan) na Śląsku (ok. 1425 lub 1423-33).
- Jest jednym z najwcześniejszych źródeł muzyki na instrument klawiszowy, który wyprzedzają zaledwie dwa zabytkowe źródła: Kodeks z Robertsbridge (ok. 1360-65) i Kodeks Faenza (ok. 1400-1420). Zawiera trzy wersy anonimowego Gloria. Instrument, na którym te utwory były wykonywane, musiał posiadać co najmniej dwie klawiatury: Blockwerk i Burdon (o tym więcej po niemiecku).
- fragment fundamentum organowego z Wrocławia (ok. 1430-40)
- Zawiera jedną z najwcześniejszych na świecie wskazówek dot. stosowania pedału organowego, a mianowicie Fundamentum bonum pedaliter in c d a.
- Tabulatura Wrocławska , "pierwsza" (ok. 1450).
- Pochodzi z klasztoru wrocławskich dominikanów. Zachowała się fragmentarycznie, zawiera m.in. opracowania pieśni i 27 kadencji 2- i 3- głosowych (tzw. clausule).
Renesans
- Tabulatura organowa z klasztoru augustianów w Krakowie (ok. 1520-1528), zwana Tabulaturą na desce.
- Lwowska tabulatura organowa skryptora Łukasza (ok. 1520-30).
- Tabulatura pochodzi z klasztoru dominikanów we Lwowie. Na osobę skryptora tabulatury, Łukasza, wskazuje napis: Et valde mane una sabbatorum / Finis p[er] me Luca[m] (ukończone przeze mnie, Łukasza). Tabulatura zawiera utwory m.in. Heinricha Fincka. Spotykana nieraz informacja (m.in. Katarzyna Morawska, Renesans...), jakoby owa tabulatura pochodziła z klasztoru augustianów we Lwowie, jest nieprawdziwa. NB. Lwowskiej tabulatury organowej nie należy mylić z tzw. Tabulaturą organową Marcina ze Lwowa (Leopolity), czyli Łowicką tabulaturą organową, por. niżej.
- Tabulatura Jana z Lublina (1537-1548)
- Jedna z największych tabulatur organowych w historii muzyki. Powstała w klasztorze w Kraśniku, lecz prawdopodobnie miała zastosowanie w środowisku krakowskim. Razem z krakowską tabulaturą z Kościoła św. Ducha jedyne źródło kompozycji Mikołaja z Krakowa oraz (być może identycznych z nim) monogramistów N.Z. oraz N.Z.Cracoviensis.
- Krakowska tabulatura z klasztoru Św. Ducha (ok. 1548).
- Wykazuje tematyczne, muzyczne, regionalne i skryptorskie podobieństwo z tabulaturą Jana z Lublina. Razem z tabulaturą Jana z Lublina jedyne źródło kompozycji Mikołaja z Krakowa oraz (być może identycznych z nim) monogramistów N.Z. oraz N.Z.Cracoviensis.
- Wrocławska tabulatura, "druga" (ok. 1573)
- Tabulatura zaginiona. Zawierała m.in. transkrypcję organową motetu Resurgente Christo Domino Marcina Leopolity, kopia którego się zachowała.
- Tabulatura Łowicka (ok. 1580)
- Dawniej znana jako Tabulatura Marcina Leopolity lub Tabulatura Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Pochodzi z Kapituły katedralnej w Łowiczu. Zawierała m.in. transkrypcję organową motetu Spiritus Domini Leopolity oraz utwory Krzysztofa Klabona, Marcina Warteckiego (Marcina z Warty), Jakuba Sowy; zaginiona, zachowała się kopia mikrofilmowa.
- Tabulatura tzw. Zamkowa, prawdopodobnie część tabulatury Łowickiej (ok. 1590)
- Zaginiona; zawierała m.in. transkrypcje organowe motetów Cibavit eos oraz Mihi autem Marcina Leopolity i motetu Nunc scio vere Wacława z Szamotuł (zachowała się kopia mikrofilmowa).
- Gdańska tabulatura organowa (1591)
- Jej przynależność do polskiej kultury muzycznej wzbudza wątpliwości. Prawdopodobnie jej autorem był organista Cajus Schmiedtlein (ok. 1566-1611).
- Ryska tabulatura organowa, "pierwsza" (koniec XVI w.)
- Tabulatura Toruńska (Johannesa Fischera z Morąga) (1591-1604).
- Oryginalna jej nazwa: Ex libris Johannis Fischeri Borussi Morungensis. Liber Secundus. Kunstlich Tablatur Buch (zachowała się jedynie księga druga). Johann Fischer był nie tylko skryptorem, lecz również i autorem wielu utworów, zamieszczonych w tabulaturze.
- Żmudzka tabulatura z Kroż (również znana jako Tabulatura Adama z Wągrowca) (ok. 1618).
- Twórczość Adama z Wągrowca w znacznym stopniu należy do wczesnego baroku. Sama tabulatura pochodzi ze zbiorów kolegium jezuickiego.
- Tabulatura oliwska, tzw. Pierwsza (1619)
- Na Litwie i w szeregu opracowań funkcjonuje pod nazwą Tabulatury z Brunsbergi - "Braniewskiej". Dopuszczalna jej nazwa to oliwsko-braniewska.
- Zawiera m.in. wszystkie znane dzisiaj utwory Petrusa de Drusina (Piotra Drusińskiego; Piotra z Drużna).
- Ryska tabulatura organowa, "druga" (1620)
Barok
- Tabulatura pelplińska (1620-80).
- Należy do muzykaliów opactwa cystersów w Pelplinie. Zawiera w sobie utwory tak barokowe, jak i renesansowe - chóralne, na zespół instrumentalny, organowe, w tym do użytku w kościele ewangelickim.
- Tabulatura wileńska(ok. 1626)
- Również znana jako Album Sapiehy; należy do zbiorów wileńskich bernardynów (Kościół św. Franciszka i św. Bernarda).
- Tabulatura ostromeczewska (ok. 1640)
- Pochodzi prawdopodobnie z Ostromeczewa na Białorusi (Астрамечава); jest jednym z zaledwie kilku zabytków organowych z terenu Białorusi, jak również całego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Drugim możliwym miejscem pochodzenia jest Połock. Pewnym jest, iż została użyta jako usztywnienie okładki unickiego mszału z cerkwi w Ostromeczewie. Owa tabulatura jest również znana jako Zeszyt Połocki, lub Silva rerum; jest niemalże jedynym znanym dzisiaj pomnikiem instrumentalnej muzyki obrządku unickiego (greckokatolickiego), zawiera m.in. jedyny znany dziś utwór Piotra Żelechowskiego - Fantasio del sol primo tono.
- Tabulatura Warszawska (ok. 1680)
- Miejsce pochodzenia tabulatury - prawdopodobnie północne Mazowsze.
NB. Na liście obecne są również zabytki kultury muzycznej Śląska, których przynależność (terytorialna i kulturowa) do muzyki polskiej może być dyskusyjna.
Bibliografia
- Katarzyna Morawska. Średniowiecze (w serii Historia muzyki polskiej), Sutkowski Edition Warsaw, 1998, ISBN 83-900790-7-0
- Katarzyna Morawska. Renesans (w serii Historia muzyki polskiej), Sutkowski Edition Warsaw, b.r., ISBN 83-900790-2-X
- Album Sapieżyńskie. Wileńska tabulatura organowa z XVII wieku obrazami żywota św. Franciszka zdobiona. Pod red. P. Poźniaka (w serii Sub Sole Sarmatiae, tom 9), Musica Iagellonica, Kraków, 2004, ISBN 83-7099-133-5
- Jerzy Gołos. Polskie organy i muzyka organowa, Instytut Wydawniczy PAX 1972.