Sinti: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
LaaknorBot (dyskusja | edycje)
m robot dodaje: pt:Sinti
nazwy języków, zgodnie z zasadami ortografii zapisuję się tzw. małą literą (jak np. łacina)
Linia 1: Linia 1:
'''Sinti''' lub '''Sinte''' (l.poj. r.m. '''Sinto''', r.ż. '''Sintisa''') - tradycyjnie [[koczownictwo|wędrowna]] [[grupa etniczna]], pochodząca z [[Półwysep Indyjski|Półwyspu Indyjskiego]], pokrewna [[Romowie|Romom]] i wraz z nimi określana zbiorczym mianem [[Cyganie|Cyganów]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Zigeuner'', [[język włoski|wł.]] ''Zingari'', w [[język (mowa)|języku]] Sintich - ''Romané Chavé'' / ''Romane Tschawe'' / ''Romane Čhave'', dosłownie: "Synowie [[Rama (Bóg)|Ramy]]" lub "Romscy synowie / chłopcy").
'''Sinti''' lub '''Sinte''' (l.poj. r.m. '''Sinto''', r.ż. '''Sintisa''') - tradycyjnie [[koczownictwo|wędrowna]] [[grupa etniczna]], pochodząca z [[Półwysep Indyjski|Półwyspu Indyjskiego]], pokrewna [[Romowie|Romom]] i wraz z nimi określana zbiorczym mianem [[Cyganie|Cyganów]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Zigeuner'', [[język włoski|wł.]] ''Zingari'', w [[język (mowa)|języku]] sintich - ''Romané Chavé'' / ''Romane Tschawe'' / ''Romane Čhave'', dosłownie: "Synowie [[Rama (Bóg)|Ramy]]" lub "Romscy synowie / chłopcy").


Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej ''Sinti''. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze [[średniowiecze|średniowiecznych]] zapisków, odnoszących się do przybyłych w [[XV wiek]]u do [[Europa|Europy]] [[Cyganie|Cyganów]]. Jej pokrewieństwo [[toponim]]owi [[Sindh]] (prowincja w dzisiejszym [[Pakistan]]ie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]]. Dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego [[etnonim]]u, który w [[deklinacja (językoznawstwo)|deklinacji]] zachowuje się jak inne [[zapożyczenie językowe|zapożyczone]] słowa.
Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej ''Sinti''. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze [[średniowiecze|średniowiecznych]] zapisków, odnoszących się do przybyłych w [[XV wiek]]u do [[Europa|Europy]] [[Cyganie|Cyganów]]. Jej pokrewieństwo [[toponim]]owi [[Sindh]] (prowincja w dzisiejszym [[Pakistan]]ie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]]. Dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego [[etnonim]]u, który w [[deklinacja (językoznawstwo)|deklinacji]] zachowuje się jak inne [[zapożyczenie językowe|zapożyczone]] słowa.

Wersja z 19:25, 10 kwi 2010

Sinti lub Sinte (l.poj. r.m. Sinto, r.ż. Sintisa) - tradycyjnie wędrowna grupa etniczna, pochodząca z Półwyspu Indyjskiego, pokrewna Romom i wraz z nimi określana zbiorczym mianem Cyganów (niem. Zigeuner, wł. Zingari, w języku sintich - Romané Chavé / Romane Tschawe / Romane Čhave, dosłownie: "Synowie Ramy" lub "Romscy synowie / chłopcy").

Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej Sinti. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze średniowiecznych zapisków, odnoszących się do przybyłych w XV wieku do Europy Cyganów. Jej pokrewieństwo toponimowi Sindh (prowincja w dzisiejszym Pakistanie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap etnogenezy Romów. Dane językoznawcze zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego etnonimu, który w deklinacji zachowuje się jak inne zapożyczone słowa.

Większość Sintich posługuje się dialektem północno-zachodniej gałęzi języka romskiego, zwanym przez nich samych sintikanes, w którym można zaobserwować duży wpływ leksykalny i gramatyczny niemczyzny. Rozumienie zasad romanipen pozostało wśród nich najczęściej bardzo ortodoksyjne, co zdaje się być efektem długiej historii prześladowań. Wędrowny tryb życia, tradycyjnie wiązany z większością grup etnicznych określanych jako Cyganie (najprawdopodobniej również będący wynikiem represyjnej polityki państw europejskich), w przypadku Sintich zaczął zanikać w XIX wieku. Jednakże niektóre rodziny kontynuują tę tradycję do dziś zarabiając na życie prowadzeniem wędrownego cyrku lub uprawianiem innych form ulicznej rozrywki (żonglerki, sztuki iluzji, akrobacji na linie, koniu itd.; patrz: Tradycyjne profesje Romów).

Według części opracowań naukowych etnogeneza Sintich przebiegała odmiennie od etnogenezy Romów, jednakże dane językoznawcze zdają się nie potwierdzać tego twierdzenia. Europejski etap tego procesu związany był z obszarem historycznych Niemiec, Niderlandów, północnych regionów Francji i Włoch. W Niemczech i Austrii Sinti pojawili się w XV wieku, zaś z czasem uwidocznił się wśród nich podział na dwie grupy: Eftavagarja (dosłownie: "siedem wozów") i Estraxarja (dosłownie: "z Austrii"). Eftavagarja wywędrowali do Francji, gdzie w wyniku kontaktu z innymi częściami romskiego etnosu doszło do utworzenia grupy Manuszy. Niektóre opracowania naukowe, opierając się na podobieństwie używanych przez nich dialektów romani, traktują Sintich i Manuszy jako jedną grupę etniczną, będącą częścią narodu romskiego. Estraxarja natomiast przemieścili się do Włoch i Chorwacji, na tereny historycznego Królestwa Węgier oraz do Czech.

W Polsce istnieje niewielka społeczność Sintich, których przodkowie zamieszkiwali w XIX wieku ziemie zaboru pruskiego lub zostali po 1945 roku włączeni w granice Polski wraz innymi mieszkańcami tzw. Ziem Odzyskanych. Wśród wierzących dominującym wyznaniem jest katolicyzm, jednak przodkowie polskich Sinti byli również wyznawcami luteranizmu, zapewne w wyniku oddziaływania kultury niemieckiej.

Znani przedstawiciele:

Zobacz też

Bibliografia

  • Jerzy Ficowski, Cyganie polscy, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1953
  • Jerzy Ficowski, Cyganie na polskich drogach, Kraków, Wrocław, Wydaw. Literackie, 1986
  • Angus M. Fraser, Dzieje Cyganów, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2001
  • Vania de Gila - Jan Kochanowski, Mówimy po romsku. Historia, kultura i język narodu romskiego, Szczecinek, Zwiazek Romów Polskich, 2005

Linki zewnętrzne