Enrico Caruso

{{{nazwa}}}

Miejsce urodzenia	Prowincja Neapol, Neapol
Pochodzenie	Włochy
Gatunki	muzyka poważna

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | data urodzenia = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | imię i nazwisko = | typ głosu = | wyróżniony instrument = | nazwa = | miejsce urodzenia = | opis zdjęcia = | odznaczenia = | alt zdjęcia = | miejsce śmierci = | data śmierci = | opis faksymile = Nieznane pola: "opis_zdjęcia", "wytwórnia", "data_urodzenia", "imię_nazwisko", "wyróżniony_instrument", "miejsce_urodzenia", "data_śmierci", "wykonawca", "tło", "miejsce_śmierci" oraz "typ_głosu". Nieoczekiwana grafika: "pochodzenie".

Enrico Caruso (ur. 25 lub 27 lutego 1873 w Neapolu, zm. 2 sierpnia 1921 w Neapolu), włoski śpiewak, "król tenorów" w pierwszym 20-leciu XX wieku.

Obdarzony pięknym głosem śpiewał już w dzieciństwie w kościołach. Studia śpiewu podjął w 1891, zadebiutował w 1894 w Neapolu.

W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar werystyczny. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898-1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich ( m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż ). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w Aidzie Verdiego, Książę Mantui w Rigoletto Verdiego, Eleazar w Żydówce J. F. Halévy'ego). W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później.

W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.

Zobacz również

• Caruso (piosenka)