Marcel Carné

{{{imię i nazwisko}}}

Data urodzenia	18 sierpnia 1906
Data śmierci	31 października 1996
[www.marcel-carne.com Strona internetowa]

{{Filmowiec infobox}} Nieprawidłowe/puste pola: "www". Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | data urodzenia = | zawód = | prawdziwe imię i nazwisko = | imię i nazwisko org = | wikicytaty = | lata aktywności = | alt grafiki = | imię i nazwisko urodzenia = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | opis grafiki = | data śmierci = | odznaczenia = | miejsce urodzenia = | współmałżonek = Nieznane pola: "Grafika", "Data urodzenia", "Zawód", "Nagroda na MFF w Berlinie", "Złoty Glob", "cytaty", "Oscar", "Miejsce śmierci", "Nagroda na FPFF", "imdb_id", "Prawdziwe nazwisko", "Imię i nazwisko", "Data śmierci", "Puchar Volpiego", "Podpis", "Miejsce urodzenia" oraz "Nagroda na MFF w Cannes".

Marcel Carné (ur. 18 sierpnia 1909 w Paryżu, zm. 31 października 1996 w Clamart we Francji) - francuski reżyser, mistrz kameralnych melodramatów z lat 30. i 40.

Biografia

Karierę rozpoczął jako krytyk filmowy z przeglądach Hebdo-Film, Cinémonde i Film-Sonore. Po wyprodukowaniu kilku reklam, w 1929 wraz z Michelem Sanvoisinem, reżyseruje swój pierwszy film dokumentalny zatytułowany Nogent, Eldorado du dimanche (Nogent, niedzielne Eldorado).

Przez kolejne lata pełni funcje asystenta przy produkcji filmów Pod dachami Paryża René Claira (1930), oraz Kobiety jego życia (Le Grand Jeu, 1934) , Pensjonat Mimoza (Pension Mimosas, 1935) i Zwyciężyły kobiety (La Kermesse héroïque, 1935) Jacques'a Feydera.

Dzięki Feyderowi w 1936 roku realizuje swój pierwszy film, Jenny. Wtedy też zawiera znajomość z Prévertem, scenarzystą, który wielce się przyczyni do renomy Carné. Już podczas realizacji pierwszego obrazu pod tytułem Śmieszny dramat (Drôle de drame), Carné i Prévert doskonale się uzupełniają; z czasem ich współpraca zacieśnia się coraz bardziej.

W 1938 roku owocuje ona wielkim dziełem Ludzie za mgłą. U podstaw sukcesu leżą zwinność z jaką Carné filmuje plenery i kieruje grą aktorów, jak również talent Préverta, który w niepokojącą atmosferę filmu wplata typowe dla swej poezji wątki późnego surrealizmu.

W tym samym 1938 roku nakręcony zostaje niezapomniany Hotel du Nord (Hôtel du Nord), a 1939 rok przynosi znakomity Brzask (Le Jour se lève), ukazujący historię robotnika (Jean Gabin), który oczekując w swoim pokoju aresztowania przez policję, przypomina sobie chwile, gdy dokonał zabójstwa w imię miłości do kobiety i o wschodzie słońca oddaje samobójczy strzał. W tym politycznie zaangażowanym filmie postać robotnika, dla Frontu Ludowego protagonista społeczeństwa, staje się jednym z głównych tematów Preverta, który postrzegając rzeczywistość zgodnie z koncepcjami metafizycznymi, według których to przeznaczenie wyznacza ścieżki życia, przedstawia ją jako jednostkę anonimową i wyobcowaną. Ta forma fatalizmu egzystencjalnego zaznacza kres pierwszych nadziei Frontu Ludowego. Nie przez przypadek w tym samym roku powstały Reguły gry Renoira.

Rok 1943 przynosi Wieczornych gości (Les Visiteurs du soir), ekranizację średniowiecznej legendy odznaczającą się olbrzymią dbałością o szczegóły (mimo iż Carné nie był usatysfakcjonowany kostiumami).

Po wyzwoleniu Paryża, Carné i Prévert prezentują swoje arcydzieło Komedianci (Les Enfants du paradis, dosł. Rajskie dzieci), którego akcja rozgrywa się w XIX-wiecznym Paryżu, a osnuta jest wokół historii początków karier słynnego mima Jeana-Gasparda Deburau (Jean-Louis Barrault), oraz wielkiego aktora Frédéricka Lemaître’a (Pierre Brasseur) i ich miłości do tej samej kobiety - Garance (Arletty). Film zniewala siłą przekazu, zręcznością w ukazaniu postaci i wydarzeń, doskonałością ujęć, pięknem zdjęć i wybitną obsadą.

W następnym roku powstaje kolejny wspólny obraz Wrota nocy.

W kolejnych latach Carné tworzy dzieła mniejszego znaczenia, lecz nadal dobre. Zalicza się do nich filmy Teresa Raquin (1953), Oszuści (1958), Trzy pokoje na Manhattanie (1965), Les Jeunes Loups (1968) i Mordercy w imieniu prawa (1971).

W 1974 francuski pisarz Didier Decoin stwierdza: "Raz na zawsze Ingmar Bergman" wybrał przytłumienie. Luchino Visconti opowiedział się definitywnie za upadkiem. Fellini pozostanie na zawsze autorem pośmiewiska. Carné się nie zdecydował."

Marcel Carné umiera w 1996 w Clamart (południowe przedmieścia Paryża). Pochowany zostaje na Cmentarzu Św. Wincenta na paryskim Montmartrze.

Filmografia

• 1929 : Nogent, Eldorado du dimanche
• 1935 : Pensionat Mimoza Jacques Feyder, asystent reżysera
• 1936 : Jenny
• 1937 : Śmieszny dramat (Drôle de drame)
• 1938 : Ludzie za mgłą (Quai des brumes)
• 1938 : Hotel du Nord (Hôtel du Nord)
• 1939 : Brzask (Le jour se lève)
• 1942 : Wieczorni goście (Les Visiteurs du soir)
• 1945 : Komedianci (Les Enfants du paradis)
• 1946 : Wrota nocy (Les Portes de la nuit)
• 1947 : La Fleur de l'âge, niedokończony
• 1950 : Maria z portu (Marie du port)
• 1950 : Julia albo klucze do snów (Juliette ou la Clé des songes)
• 1953 : Teresa Raquin (Thérèse Raquin)
• 1954 : Zdarzyło się w Paryżu (L'Air de Paris)
• 1956 : Gość z zaświatów (Le Pays d'où je viens)
• 1958 : Oszuści (Les Tricheurs)
• 1960 : Terrain vague
• 1962 : Du mouron pour les petits oiseaux
• 1965 : Trzy pokoje na Manhattanie (Trois chambres à Manhattan)
• 1968 : Les Jeunes Loups
• 1971 : Mordercy w imieniu prawa (Les Assassins de l'ordre)
• 1974 : La Merveilleuse Visite
• 1977 : La Bible
• 1991 : Mouche, niedokończony

Nagrody

• European Film Award (1995)
• Life Achievement

Linki zewnętrzne

• Marcel Carné w bazie filmweb.pl
• Marcel Carné – realizm poetycki na stronach RFI