Bolesław Erzepki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
kat., lit.
WP:SK, kat., drobne redakcyjne
Linia 1: Linia 1:
'''Bolesław Erzepki''' (ur. [[5 lipca]] [[1852]] w Pawłowicach koło [[Leszno|Leszna]], zm. [[27 marca]] [[1932]] w [[Poznań|Poznaniu]]), polski historyk kultury, profesor tytularny [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Uniwersytetu Poznańskiego]], członek-korespondent [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]].
'''Bolesław Erzepki''' (ur. [[5 lipca]] [[1852]] w Pawłowicach koło [[Leszno|Leszna]], zm. [[27 marca]] [[1932]] w [[Poznań|Poznaniu]]) polski historyk kultury, profesor tytularny [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Uniwersytetu Poznańskiego]], członek-korespondent [[Akademia Umiejętności|AU]] i [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]].


== Życiorys ==
Był synem Józefa (ogrodnika) i Rozalii ze Szczepańskich. Kształcił się w gimnazjum w Lesznie, następnie studiował slawistykę i historię na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] (1875-1884). W latach 1877-1885 praktykował jednocześnie w Bibliotece Miejskiej we [[Wrocław]]iu; w [[1885]] obronił doktorat na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy ''Der Text der Gnesener Predigten kritisch beleuchtet''. W tym samym roku przeniósł się do Poznania i został bibliotekarzem oraz konserwatorem zbiorów Biblioteki [[Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk|Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk]]k. Współpracował z "Dziennikiem Poznańskim". W [[1915]] przyczynił się do powstania Uniwersytetu Poznańskiego. W latach [[1919]]-[[1920]] był dyrektorem Archiwum Państwowego w Poznaniu, a w [[1922]] został profesorem honorowym Uniwersytetu Poznańskiego; w latach 1917-1918 prowadził wykłady z języka polskiego oraz historii literatury polskiej XV-XIX wieku w Towarzystwie Kursów Naukowych w [[Warszawa|Warszawie]].
Był synem Józefa (ogrodnika) i Rozalii ze Szczepańskich. Kształcił się w gimnazjum w Lesznie, następnie studiował slawistykę i historię na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] (1875–1884). W latach 1877–1885 praktykował jednocześnie w Bibliotece Miejskiej we [[Wrocław]]iu; w 1885 obronił doktorat na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy ''Der Text der Gnesener Predigten kritisch beleuchtet''. W tym samym roku przeniósł się do Poznania i został bibliotekarzem oraz konserwatorem zbiorów Biblioteki [[Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk|Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk]]. Współpracował z "Dziennikiem Poznańskim". W 1915 przyczynił się do powstania Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1919–1920 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Poznaniu, a w 1922 został profesorem honorowym Uniwersytetu Poznańskiego; w latach 1917–1918 prowadził wykłady z języka polskiego oraz historii literatury polskiej XV–XIX wieku w Towarzystwie Kursów Naukowych w [[Warszawa|Warszawie]].


W [[1904]] został członkiem-korespondentem AU (późniejsza PAU); brał udział w pracach Komisji Językowej, Komisji do Badań w Zakresie Historii Literatury i Oświaty w Polsce oraz Komisji Antropologicznej AU. Od [[1885]] był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1893-1914 przewodniczący Wydziału Historyczno-Literackiego, 1923 członek honorowy), od 1904 członkiem Sekcji Archeologicznej Muzeum Królestwa Czeskiego w [[Praga|Pradze]], od [[1923]] członkiem honorowym Instytutu Zachodnio-Słowiańskiego w Poznaniu.
W 1904 został członkiem-korespondentem AU (późniejsza PAU); brał udział w pracach Komisji Językowej, Komisji do Badań w Zakresie Historii Literatury i Oświaty w Polsce oraz Komisji Antropologicznej AU. Od 1885 był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk (w latach 1893–1914 przewodniczący Wydziału Historyczno-Literackiego, od 1923 członek honorowy), od 1904 członkiem Sekcji Archeologicznej Muzeum Królestwa Czeskiego w [[Praga|Pradze]], od 1923 członkiem honorowym Instytutu Zachodnio-Słowiańskiego w Poznaniu.


W pracy badawczej zajmował się historią literatury polskiego [[Odrodzenie|Odrodzenia]], bibliotekoznawstwem, edytorstwem, filologią słowiańską oraz prahistorią. Przeprowadził analizę tekstu i języka ''[[Kazania gnieźnieńskie|Kazań gnieźnieńskich]]''. Odnalazł i przygotował do wydania wiele utworów pozostających wcześniej w rękopisie, autorstwa [[Jan Kochanowski|Kochanowskiego]], [[Stanisław Trembecki|Trembeckiego]], [[Franciszek Zabłocki|Zabłockiego]] i [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]]. Wydał także m.in. ''Słownik łacińsko-polski'' Bartłomieja z Bydgoszczy z 1532 ([[1897]]-[[1900]], za co otrzymał nagrodę AU im. Lindego), zbiór twórczości Zabłockiego ''Ody. Pasterki. Satyry. Wiersze rozmaite. Pamflety polityczne wierszem i prozą. Przekłady i naśladowania. Urywki równych komedii'' (1903), ''Pisma z lat 1849-51'' [[Julian Klaczko|Juliana Klaczki]] (1919), ''Listy [[Teofil Lenartowicz|T. Lenartowicza]] do [[Ewaryst Estkowski|E. Estkowskiego]] z lat 1850-56'' (1922). Skatalogował zbiory Biblioteki i Muzeum Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Prowadził badania na cmentarzysku ciałopalanym w Gorzycach (powiat jarociński), odkrył wielkie cmentarzysko w Grabiu w powiecie pleszewskim.
W pracy badawczej zajmował się historią literatury polskiego [[Renesans|odrodzenia]], bibliotekoznawstwem, edytorstwem, filologią słowiańską oraz prahistorią. Przeprowadził analizę tekstu i języka ''[[Kazania gnieźnieńskie|Kazań gnieźnieńskich]]''. Odnalazł i przygotował do wydania wiele utworów pozostających wcześniej w rękopisie, autorstwa [[Jan Kochanowski|Kochanowskiego]], [[Stanisław Trembecki|Trembeckiego]], [[Franciszek Zabłocki|Zabłockiego]] i [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]]. Wydał także m.in. ''Słownik łacińsko-polski'' Bartłomieja z Bydgoszczy z 1532 (1897–1900, za co otrzymał nagrodę AU im. Lindego), zbiór twórczości Zabłockiego ''Ody. Pasterki. Satyry. Wiersze rozmaite. Pamflety polityczne wierszem i prozą. Przekłady i naśladowania. Urywki równych komedii'' (1903), ''Pisma z lat 1849–51'' [[Julian Klaczko|Juliana Klaczki]] (1919), ''Listy [[Teofil Lenartowicz|T. Lenartowicza]] do [[Ewaryst Estkowski|E. Estkowskiego]] z lat 1850–56'' (1922). Skatalogował zbiory Biblioteki i Muzeum Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Prowadził badania na cmentarzysku ciałopalanym w Gorzycach (powiat jarociński), odkrył wielkie cmentarzysko w Grabiu w powiecie pleszewskim.


Ogłosił ponad 70 prac naukowych, m.in.:
Ogłosił ponad 70 prac naukowych, m.in.:
Linia 17: Linia 18:
* ''Kto jest autorem "Carmen Macaronicum de eligendo vitae genere", Kochanowski czy Klonowicz'' (1928)
* ''Kto jest autorem "Carmen Macaronicum de eligendo vitae genere", Kochanowski czy Klonowicz'' (1928)


'''Źródła:'''
== Źródła ==
* ''Biogramy uczonych polskich'', Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
* ''Biogramy uczonych polskich'', Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983


[[Kategoria:Polscy teoretycy kultury|Erzepki, Bolesław]]
{{DEFAULTSORT:Erzepki, Bolesław}}
[[Kategoria:Polscy historycy literatury|Erzepki, Bolesław]]
[[Kategoria:Członkowie Akademii Umiejętności]]
[[Kategoria:Członkowie Polskiej Akademii Umiejętności]]
[[Kategoria:Polscy teoretycy kultury]]
[[Kategoria:Polscy historycy literatury]]
[[Kategoria:Polscy archiwiści]]
[[Kategoria:Polscy archiwiści]]
[[Kategoria:Polscy bibliotekarze]]
[[Kategoria:Polscy bibliotekarze]]
[[Kategoria:Zmarli w 1932|Erzepki, Bolesław]]
[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1852|Erzepki, Bolesław]]
[[Kategoria:Zmarli w 1932]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1852]]

Wersja z 13:12, 18 lip 2010

Bolesław Erzepki (ur. 5 lipca 1852 w Pawłowicach koło Leszna, zm. 27 marca 1932 w Poznaniu) – polski historyk kultury, profesor tytularny Uniwersytetu Poznańskiego, członek-korespondent AU i PAU.

Życiorys

Był synem Józefa (ogrodnika) i Rozalii ze Szczepańskich. Kształcił się w gimnazjum w Lesznie, następnie studiował slawistykę i historię na Uniwersytecie Wrocławskim (1875–1884). W latach 1877–1885 praktykował jednocześnie w Bibliotece Miejskiej we Wrocławiu; w 1885 obronił doktorat na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy Der Text der Gnesener Predigten kritisch beleuchtet. W tym samym roku przeniósł się do Poznania i został bibliotekarzem oraz konserwatorem zbiorów Biblioteki Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Współpracował z "Dziennikiem Poznańskim". W 1915 przyczynił się do powstania Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1919–1920 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Poznaniu, a w 1922 został profesorem honorowym Uniwersytetu Poznańskiego; w latach 1917–1918 prowadził wykłady z języka polskiego oraz historii literatury polskiej XV–XIX wieku w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie.

W 1904 został członkiem-korespondentem AU (późniejsza PAU); brał udział w pracach Komisji Językowej, Komisji do Badań w Zakresie Historii Literatury i Oświaty w Polsce oraz Komisji Antropologicznej AU. Od 1885 był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk (w latach 1893–1914 przewodniczący Wydziału Historyczno-Literackiego, od 1923 członek honorowy), od 1904 członkiem Sekcji Archeologicznej Muzeum Królestwa Czeskiego w Pradze, od 1923 członkiem honorowym Instytutu Zachodnio-Słowiańskiego w Poznaniu.

W pracy badawczej zajmował się historią literatury polskiego odrodzenia, bibliotekoznawstwem, edytorstwem, filologią słowiańską oraz prahistorią. Przeprowadził analizę tekstu i języka Kazań gnieźnieńskich. Odnalazł i przygotował do wydania wiele utworów pozostających wcześniej w rękopisie, autorstwa Kochanowskiego, Trembeckiego, Zabłockiego i Norwida. Wydał także m.in. Słownik łacińsko-polski Bartłomieja z Bydgoszczy z 1532 (1897–1900, za co otrzymał nagrodę AU im. Lindego), zbiór twórczości Zabłockiego Ody. Pasterki. Satyry. Wiersze rozmaite. Pamflety polityczne wierszem i prozą. Przekłady i naśladowania. Urywki równych komedii (1903), Pisma z lat 1849–51 Juliana Klaczki (1919), Listy T. Lenartowicza do E. Estkowskiego z lat 1850–56 (1922). Skatalogował zbiory Biblioteki i Muzeum Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Prowadził badania na cmentarzysku ciałopalanym w Gorzycach (powiat jarociński), odkrył wielkie cmentarzysko w Grabiu w powiecie pleszewskim.

Ogłosił ponad 70 prac naukowych, m.in.:

  • Nowe materyały do archeologicznej mapy Wielkopolski (1879)
  • Jana Liciniusa Namysłowskiego "Sententiae". Nieznany druk polski z roku 1588 (1882)
  • Wiadomości bibliograficzne o nieznanem kazaniu Piotra Artomiusa w Toruniu wydanem r. 1593 (1884)
  • Wacława Potockiego dwa nieznane poemata: "Zgoda" i "Do Żałobnej Korony Polskiej po traktatach tureckich" (1889)
  • Krytyka "Krytyki i literatury". Nieznany utwór Juliusza Słowackiego (1891)
  • Nieznane zabytki piśmiennictwa polskiego (1899)
  • Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego (1908)
  • Kto jest autorem "Carmen Macaronicum de eligendo vitae genere", Kochanowski czy Klonowicz (1928)

Źródła

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983