Lucjusz III: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 51: | Linia 51: | ||
Został [[papieska elekcja 1181|wybrany na papieża]] po śmierci [[Aleksander III (papież)|Aleksandra III]], w napiętej sytuacji (jego poprzednik, przez lata zmagający się z [[antypapież]]ami, pod koniec [[pontyfikat]]u został wygnany z Rzymu). Wskutek wrogiej postawy ludu [[rzym]]skiego Lucjusz koronował się w Velletri ([[6 września]] 1181), a w marcu [[1182]] został zmuszony do opuszczenia Rzymu. Sprawował rządy papieskie z Velletri, następnie z Anagni i Werony. |
Został [[papieska elekcja 1181|wybrany na papieża]] po śmierci [[Aleksander III (papież)|Aleksandra III]], w napiętej sytuacji (jego poprzednik, przez lata zmagający się z [[antypapież]]ami, pod koniec [[pontyfikat]]u został wygnany z Rzymu). Wskutek wrogiej postawy ludu [[rzym]]skiego Lucjusz koronował się w Velletri ([[6 września]] 1181), a w marcu [[1182]] został zmuszony do opuszczenia Rzymu. Sprawował rządy papieskie z Velletri, następnie z Anagni i Werony. |
||
Chcąc odzyskać władzę w Rzymie próbował nawiązać porozumienie z cesarzem [[Fryderyk I Barbarossa|Fryderykiem]], początkowo jednak spory o los ziem stanowiących tzw. dziedzictwo [[Matylda Toskańska|Matyldy Toskańskiej]] oraz bieżąca kwestia obsady arcybiskupstwa Trewiru uniemożliwiały zawarcie sojuszu. Do spotkania papieża z cesarzem doszło ostatecznie na synodzie w Weronie w listopadzie [[1184]]. Uzgodniono wspólne stanowiska w sprawach spadkowych o ziemie, dynastycznych (papież zgodził się koronować syna cesarza, [[Henryk VI Hohenstauf|Henryka VI]], na króla Italii i zaakceptował małżeństwo Henryka z [[Konstancja Sycylijska|Konstancją]], księżniczką [[Sycylia|sycylijską]]) i postępowania wobec [[herezja|heretyków]] (Kościołowi pozostawiono prawo [[Ekskomunika|ekskomuniki]], po czym oskarżonych miano przekazywać władzy świeckiej). Nie znaleziono jednak wspólnego stanowiska w sprawie ważności święceń udzielanych przez schizmatyków w Niemczech i Italii, co spowodowało faktyczne zerwanie rozmów. Papież nie otrzymał spodziewanej pomocy militarnej i zmarł jesienią 1185 w Weronie. Został pochowany w katedrze w Weronie. |
|||
Jego następcą na tronie papieskim został [[Urban III]]. |
Jego następcą na tronie papieskim został [[Urban III]]. |
Wersja z 17:05, 11 gru 2010
Ubaldo (Allucingoli) | |
Papież | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce pochówku | |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat |
17 grudnia 1138 |
Prezbiterat |
24 maja 1141 |
Sakra biskupia |
21 lub 28 grudnia 1158 |
Kreacja kardynalska |
17 grudnia 1138 |
Kościół tytularny |
diakon S. Adriano (17 grudnia 1138), prezbiter S. Prassede (24 maja 1141), biskup Ostia e Velletri (20 grudnia 1158) |
Pontyfikat |
Lucjusz III, (Ubaldo de Lucca), (ur. ok. 1100 w Lukka – zm. 25 listopada 1185 w Weronie) – papież w okresie od 1 września 1181 do 25 listopada 1185.
Wczesne życie
Ubaldo urodził w Lukce około roku 1100. Wiadomo, że jego ojciec miał na imię Orlando, natomiast dość powszechnie przypisywane mu nazwisko Allucingoli nie jest poświadczone w źródłach mu współczesnych[1].
Był blisko związany z Bernardem z Clairvaux, wydaje się jednak, że nigdy nie wstąpił do zakonu cysterskiego. W grudniu 1138 papież Innocenty II mianował go kardynałem-diakonem S. Adriano, a w maju 1141 kardynałem-prezbiterem S. Prassede. W latach 1142-48 kilkakrotnie działał jako legat papieski w Lombardii. W 1156 roku był jednym z kardynałów negocjujących w imieniu papieża Adriana IV tzw. traktat benewencki z królem Sycylii Wilhelmem II. W grudniu 1158 Adrian IV mianował go kardynałem-biskupem Ostii. W trakcie podwójnej papieskiej elekcji 1159 poparł prawnie obranego Aleksandra III i konsekrował go w Ninfa koło Velletri. W następnych latach działał jako legat Aleksandra III w królestwie Sycylii (1165-66), Konstantynopolu (1167 i 1168-69) i Lombardii (1176-77). W 1177 był jednym z legatów negocjujących w Wenecji traktat z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą, który położył kres trwającej od 1159 roku schizmie papieskiej. Po roku 1162 Ubaldo sprawował urząd dziekana Świętego Kolegium Kardynałów i był jedną z najbardziej wpływowych osób w kurii Aleksandra III. Podpisywał bulle papieskie między 13 lutego 1139 a 24 maja 1181.
Pontyfikat
Został wybrany na papieża po śmierci Aleksandra III, w napiętej sytuacji (jego poprzednik, przez lata zmagający się z antypapieżami, pod koniec pontyfikatu został wygnany z Rzymu). Wskutek wrogiej postawy ludu rzymskiego Lucjusz koronował się w Velletri (6 września 1181), a w marcu 1182 został zmuszony do opuszczenia Rzymu. Sprawował rządy papieskie z Velletri, następnie z Anagni i Werony.
Chcąc odzyskać władzę w Rzymie próbował nawiązać porozumienie z cesarzem Fryderykiem, początkowo jednak spory o los ziem stanowiących tzw. dziedzictwo Matyldy Toskańskiej oraz bieżąca kwestia obsady arcybiskupstwa Trewiru uniemożliwiały zawarcie sojuszu. Do spotkania papieża z cesarzem doszło ostatecznie na synodzie w Weronie w listopadzie 1184. Uzgodniono wspólne stanowiska w sprawach spadkowych o ziemie, dynastycznych (papież zgodził się koronować syna cesarza, Henryka VI, na króla Italii i zaakceptował małżeństwo Henryka z Konstancją, księżniczką sycylijską) i postępowania wobec heretyków (Kościołowi pozostawiono prawo ekskomuniki, po czym oskarżonych miano przekazywać władzy świeckiej). Nie znaleziono jednak wspólnego stanowiska w sprawie ważności święceń udzielanych przez schizmatyków w Niemczech i Italii, co spowodowało faktyczne zerwanie rozmów. Papież nie otrzymał spodziewanej pomocy militarnej i zmarł jesienią 1185 w Weronie. Został pochowany w katedrze w Weronie.
Jego następcą na tronie papieskim został Urban III.
Kardynałowie z nominacji Lucjusza III
- Osobny artykuł:
- ↑ Informacja o przynależności Lucjusza III do rodziny Allucingoli, jednej z najznamienitszych w Lukce, pojawia się dopiero w źródłach z XVI wieku (Brixius, s. 90).
Źródła
- Richard P. McBrien, Leksykon papieży. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003
- Kazimierz Dopierała, Księga Papieży, Wyd. Pallotinum, Poznań 1996
- Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovations, Cambridge University Press 1990
- Johannes M. Brixius, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130-1181, Berlin 1912