Dziryt: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Uzupełnienie opisu. |
m droba korekta stylist., drobne literówki, |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Dziryt (tur.) - rodzaj [[broń_drzewcowa|broni drzewcowej]], |
Dziryt (tur.) - rodzaj [[broń_drzewcowa|broni drzewcowej]], odmiana [[włócznia|włóczni]] znany od czasów prehistorycznych. Dziryt przeznaczony był do miotania lub do walki wręcz, używany był także do polowań. Broń ta była popularny w [[Indie|Indiach]], w [[Persja|Persji]], na [[Kaukaz|Kaukazie]], w [[Turcja|Turcji]], [[Arabia|Arabii]], w [[Afryka Północna|Afryce Północnej]], sporadycznie na [[Węgry|Węgrzech]] i w [[Polska|Polsce]] oraz na [[Ruś|Rusi]]. Najczęściej dziryt składał się z czwórgrannego stalowego grotu długości 15 cm osadzonego na drzewcu długości około 70-90 cm. Drzewiec miał na tylcu okucie lub metalowe pióro działające jako statecznik podczas lotu. Dobrze wyważony dziryt pozwalał na celny rzut na odległość kilkudziesięciu metrów. Zwykłe dwa lub trzy dziryty noszono w płaskim kołczanie pokrytym skórą i oprawianym w metal, dołączając czasami do kompletu nóż myśliwski; Turcy i Tatarzy nazywali taki kołczan dżeritem lub dżitem. W Indiach i Persji luksusowe odmiany dzirytu sporządzano w całości w całości ze [[stal damasceńska|stali damasceńskiej]], zdobiąc je złotem. W [[Turcja|Turcji]] dziryty miały groty trój- bądź czwórgranne osadzone na metalowych prętach obłożonych rogiem; na terenie Afryki drzewca dzirytów pokrywano czasami skóra wężową. W różnych [[Kraje muzułmańskie|krajach muzułmańskich]] popularny był rodzaj turnieju na dziryty, zwany dżarodbazi (arab). |
||
[[Kategoria:Broń biała]] |
[[Kategoria:Broń biała]] |
||
Wersja z 23:19, 12 lut 2006
Dziryt (tur.) - rodzaj broni drzewcowej, odmiana włóczni znany od czasów prehistorycznych. Dziryt przeznaczony był do miotania lub do walki wręcz, używany był także do polowań. Broń ta była popularny w Indiach, w Persji, na Kaukazie, w Turcji, Arabii, w Afryce Północnej, sporadycznie na Węgrzech i w Polsce oraz na Rusi. Najczęściej dziryt składał się z czwórgrannego stalowego grotu długości 15 cm osadzonego na drzewcu długości około 70-90 cm. Drzewiec miał na tylcu okucie lub metalowe pióro działające jako statecznik podczas lotu. Dobrze wyważony dziryt pozwalał na celny rzut na odległość kilkudziesięciu metrów. Zwykłe dwa lub trzy dziryty noszono w płaskim kołczanie pokrytym skórą i oprawianym w metal, dołączając czasami do kompletu nóż myśliwski; Turcy i Tatarzy nazywali taki kołczan dżeritem lub dżitem. W Indiach i Persji luksusowe odmiany dzirytu sporządzano w całości w całości ze stali damasceńskiej, zdobiąc je złotem. W Turcji dziryty miały groty trój- bądź czwórgranne osadzone na metalowych prętach obłożonych rogiem; na terenie Afryki drzewca dzirytów pokrywano czasami skóra wężową. W różnych krajach muzułmańskich popularny był rodzaj turnieju na dziryty, zwany dżarodbazi (arab).