Herman Epstein: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mzungu (dyskusja | edycje)
Wycofano ostatnią zmianę (zrobioną przez 87.207.120.45) i przywrócono wersję 25914265 autorstwa Mzungu
AldraW (dyskusja | edycje)
Linia 1: Linia 1:
'''Herman Epstein''' (ur. [[1806]]<ref>Reychman podaje 1803</ref> w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[25 października]] [[1867]] tamże) - warszawski bankier i [[przedsiębiorca]] pochodzenia [[Żydzi|żydowskiego]].
'''Herman Epstein''' (ur. [[1806]]<ref>Reychman podaje 1803</ref> w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[25 października]] [[1867]] tamże) warszawski bankier i [[przedsiębiorca]] pochodzenia [[Żydzi|żydowskiego]].


Był synem [[Jakub Epstein|Jakuba]], kupca i [[Filantropia|filantropa]], bratem [[Adam Epstein|Adama]], [[Jan Epstein|Jana]] i [[Józef Epstein (bankier)|Józefa]]. Niewiele wiadomo o jego wczesnych latach, najprawdopodobniej odbył praktykę bankowości w Niemczech u [[Rothschildowie|Rotszyldów]], na co wskazują jego późniejsze powiązania z tym domem. W wieku lat 30 objął wysokie stanowisko administratora [[cło|ceł]] [[Królestwo Kongresowe|Kongresówki]] i dyrektora [[loteria|loterii]] klasowej. W latach 40. XIX wieku loteria została przejęta przez rząd i Epstein skierował swe zainteresowania ku przemysłowi, zakładając pierwszą w Kongresówce nowoczesną [[cukrownia|cukrownię]] [[Hermanów]] koło [[Pabianice|Pabianic]]. W 1841 został radcą handlowym. Był dziedzicem dóbr Gaj i Paprotnia.
Był synem [[Jakub Epstein|Jakuba]], kupca i [[Filantropia|filantropa]], bratem [[Adam Epstein|Adama]], [[Jan Epstein|Jana]] i [[Józef Epstein (bankier)|Józefa]]. Niewiele wiadomo o jego wczesnych latach, najprawdopodobniej odbył praktykę bankowości w Niemczech u [[Rothschildowie|Rotszyldów]], na co wskazują jego późniejsze powiązania z tym domem. W wieku lat 30 objął wysokie stanowisko administratora [[cło|ceł]] [[Królestwo Kongresowe|Kongresówki]] i dyrektora [[loteria|loterii]] klasowej. W latach 40. XIX wieku loteria została przejęta przez rząd i Epstein skierował swe zainteresowania ku przemysłowi, zakładając pierwszą w Kongresówce nowoczesną [[cukrownia|cukrownię]] [[Hermanów (województwo łódzkie)|Hermanów]] koło [[Pabianice|Pabianic]]. W 1841 został radcą handlowym. Był dziedzicem dóbr Gaj i Paprotnia.


Od lat 50. XIX wieku Epstein działał jako prezes Rady dwóch ważnych linii kolejowych, [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]] i [[Kolej Warszawsko-Bydgoska|Warszawsko-Bydgoskiej]]. W roku [[1857]] kolej warszawsko-wiedeńska znalazła się w kłopotach finansowych i rząd wydzierżawił ją prywatnemu konsorcjum, na czele którego stał Epstein. Dzięki jego powiązaniom z potężnymi Rotszyldami konsorcjum uzyskało poważne kredyty i obie linie kolejowe zostały uratowane przed [[upadłość|upadłością]]. W 1855 został członkiem Rady Przemysłowej.
Od lat 50. XIX wieku Epstein działał jako prezes Rady dwóch ważnych linii kolejowych, [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]] i [[Kolej Warszawsko-Bydgoska|Warszawsko-Bydgoskiej]]. W roku [[1857]] kolej warszawsko-wiedeńska znalazła się w kłopotach finansowych i rząd wydzierżawił ją prywatnemu konsorcjum, na czele którego stał Epstein. Dzięki jego powiązaniom z potężnymi Rotszyldami konsorcjum uzyskało poważne kredyty i obie linie kolejowe zostały uratowane przed [[upadłość|upadłością]]. W 1855 został członkiem Rady Przemysłowej.

Wersja z 23:34, 3 maj 2011

Herman Epstein (ur. 1806[1] w Warszawie, zm. 25 października 1867 tamże) – warszawski bankier i przedsiębiorca pochodzenia żydowskiego.

Był synem Jakuba, kupca i filantropa, bratem Adama, Jana i Józefa. Niewiele wiadomo o jego wczesnych latach, najprawdopodobniej odbył praktykę bankowości w Niemczech u Rotszyldów, na co wskazują jego późniejsze powiązania z tym domem. W wieku lat 30 objął wysokie stanowisko administratora ceł Kongresówki i dyrektora loterii klasowej. W latach 40. XIX wieku loteria została przejęta przez rząd i Epstein skierował swe zainteresowania ku przemysłowi, zakładając pierwszą w Kongresówce nowoczesną cukrownię Hermanów koło Pabianic. W 1841 został radcą handlowym. Był dziedzicem dóbr Gaj i Paprotnia.

Od lat 50. XIX wieku Epstein działał jako prezes Rady dwóch ważnych linii kolejowych, Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i Warszawsko-Bydgoskiej. W roku 1857 kolej warszawsko-wiedeńska znalazła się w kłopotach finansowych i rząd wydzierżawił ją prywatnemu konsorcjum, na czele którego stał Epstein. Dzięki jego powiązaniom z potężnymi Rotszyldami konsorcjum uzyskało poważne kredyty i obie linie kolejowe zostały uratowane przed upadłością. W 1855 został członkiem Rady Przemysłowej.

Epstein zdobył także zasługi jako filantrop, od 1850 był członkiem Rady Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych w Królestwie i wspierał idąc śladami ojca Jakuba różne instytucje dobroczynne niezależnie od ich konfesji religijnej.

Posiadał od 1840 (dziś nieistniejący, na jego miejscu stoi gmach Sądu Najwyższego) dawny pałac Badenich przy placu Krasińskich w Warszawie, gdzie przyjmował śmietankę warszawskiej socjety z kół politycznych, finansowych, arystokratycznych i artystycznych. W 1863 został odznaczony wysokim carskim orderem św. Włodzimierza, po czym jego synowie otrzymali w rok po jego śmierci dziedziczne szlachectwo Imperium Rosyjskiego. Był również kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy[2].

Herman Epstein poślubił w 1830 Eleonorę Glücksberg ze znanej warszawskiej rodziny wydawców pochodzenia żydowskiego. Miał z nią czworo dzieci: Mikołaja Stanisława (1831-1902, powstańca styczniowego, sybirak), Mieczysława (1833-1914, bankiera i przemysłowca), Leona (1834-1903, bankiera) i Marię (1836-1881).

Herman Epstein został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.

  1. Reychman podaje 1803
  2. Reychman nie podaje czy chodzi o order polski czy rosyjski

Bibliografia

  • Polski Słownik Biograficzny, tom VI, Kraków 1948
  • Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie, Warszawa 1989
  • Kazimierz Reychman, Szkice genealogiczne, Serja I., Hoesick F., Warszawa 1936, ss. 49–55