Jehu

Jehu składa hołd królowi Salmanasarowi III, relief na Czarnym Obelisku.

Jehu (hebr. יֵהוּא, w tekstach asyryjskich: Jaua lub Jaau) – postać biblijna ze Starego Testamentu, syn Jozafata, syna Nimsziego, władca starożytnego królestwa północnego Izraela w l. 841-814 r. p.n.e.

Początkowo jeden z dowódców wojskowych króla Jorama, pózniej, podburzony przez proroka Elizeusza, wywołał powstanie religijne, w wyniku którego wyeliminowana została ze sceny politycznej dynastia Omrydów. Krwawe prześladowania Jehu miały na celu przywróceniu religii jahwistycznej, chociaż sam król nie zdelegalizował kultu najstarszego bożka królestwa - złotego cielca.

Za panowania Jehu kraj został zaatakowany przez króla Aramejczyków Chazaela: W owym czasie Pan zaczął uszczuplać Izraela: Chazael pobił Izraelitów na całym ich obszarze, od Jordanu na wschód słońca, cały obszar Gileadu, Gadytów, Rubenitów, Manassytów - od Aroeru, który leży nad rzeką Arnon - Gilead i Baszan (2Krl 10,32-33, cyt. za Biblia Tysiąclecia.

Salmanassar III, władca Asyrii, wymienia Jehu pośród podległych mu królów. Być może Jehu prosił Asyrię o pomoc przeciwko Syrii.

Pojawia się w II Księdze Królewskiej, w rozdz. 9-10

Linki zewnętrzne

• http://potop-exodus.w.interia.pl/archeologia/judaizrael.html