Burke Shelley

{{{nazwa}}}

Miejsce urodzenia	Cardiff
Instrumenty	gitara basowa melotron
Gatunki	hard rock heavy metal rock progresywny rock and roll blues rock
Zawód	muzyk
Aktywność	1968-
Powiązania	Myf Isaac (1975 − 1977) Helix (1983) Dare (1988)
Zespoły
Budgie The Superclarkes
Strona internetowa

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | data urodzenia = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | alt zdjęcia = | nazwa = | imię i nazwisko = | typ głosu = | miejsce urodzenia = | wyróżniony instrument = | opis zdjęcia = | odznaczenia = | miejsce śmierci = | data śmierci = | opis faksymile = Nieznane pola: "rok_rozwiązania", "opis_zdjęcia", "wytwórnia", "data_urodzenia", "cytaty", "rok_założenia", "link_do_zdjęcia", "byli_członkowie", "imię_nazwisko", "wyróżniony_instrument", "miejsce_urodzenia", "data_śmierci", "członkowie", "wykonawca", "tło" oraz "miejsce_śmierci".

John Burke Shelley (ur. 10 kwietnia 1950 w Cardiff) − walijski muzyk rockowy, znany głównie jako basista i wokalista hard rockowego zespołu Budgie.

Swoją karierę muzyczną Burke Shelley rozpoczął dołączając w 1967 do tria Budgie, z którym koncertuje do dnia dzisiejszego. Jak sam przyznaje, początkowo pozostawał pod sporym wpływem rewolucji hippisowskiej, co widać w akustycznych nagraniach Budgie, z czasem jednak jego gra w zespole stała się cięższa, a styl bliższy nurtowi heavy revolution. W jego repertuarze sporo miejsca zajmują również sentymentalne bluesowe kompozycje. Z początkiem lat 80. wzbogacił brzmienie grupy o elementy popowe i funkowe, a nawet soft rockowe. W tym czasie jego piosenki zaczęły nieść ze sobą treści treści chrześcijańskie.

Krytycy muzyczni lokują ostry, wysoki śpiew Shelleya obok innych oryginalnych stylów wokalnych twórców takich jak Geddy Lee oraz Robert Plant. Jego znakiem rozpoznawczym na scenie stały się wielkie okulary, które przez większość życia musiał nosić z powodu dziedzicznej wady wzroku; dziś można spotkać go na koncertach najczęściej w zestawieniu swoich czerwonych trampek z przedartymi na kolanach spodniami.

Życie

Jak twierdzi jego matka, rodzina Shelley ma polskie korzenie. Ich rodzina mieszkała w Szczecinie.

Do szkoły Cefn Oun Junior School chodził w niedalekim Llauishen. Potem szkoła średnia dla chłopców Cathays. Od dziecka miał kłopoty ze wzrokiem podobnie, jak jego ojciec, co spowodowało, że przez całą młodość i wiek średni nosić musiał duże okulary korekcyjne z grubymi szkłami. W późniejszym czasie to właśnie one stały się znakiem rozpoznawczym przyszłego zespołu Burke'a − Budgie.

W 1964 zaczął wraz z kolegami grać na gitarze i pisać piosenki. Jego idolami są The Beatles i Love Sculpture. W Cardiff, 1967 Burke zaczął występować ze swoim zespołem, w pierwszych miesiącach figurującym pod nazwą Budgie Droppings ("Bobki Papugi"), skróconą niebawem na żądanie księdza, który umożliwił młodym muzykom próby w świetlicy parafialnej.

Pod koniec roku 1968 wstąpił do Budgie. Powiedział kiedyś, że Budgie będzie trwać tak długo, jak długo będzie mógł utrzymać gitarę w rękach, tudzież ustać na scenie. Głos Burke'a porównywano do Geddy Lee z Rush, choć Shelley śpiewał ostrzej. W początkach lat 70. Burke był wyznawcą buddyzmu – gotował specjalne zdrowe jedzenie i podróżował po Azji w poszukiwaniu siebie, lecz ostatecznie powrócił do wiary chrześcijańskiej.

W 1988 Shelley zakłada grupę Superclarkes. Występują często w klubie Royal Oak w Cardiff, który stał się ich klubem macierzystym. Na gitarze grał Titch Gwilym, na perkusji Dave Watkins. W Loco Studios w Cardiff nagrali EP, która ukazała się na rynku.

Działalność w Budgie

Budgie nie jest zespołem znanym na całym świecie, ma jednak wielu fanów wśród Polaków oraz Amerykanów. Co roku odbywają się ich trasy zwane "Poland Tour", na których goszczą najwięksi fani rocka lat 60.

Burke w ciągu wielu lat spędzonych na ramach zespołu, nagrał wiele płyt:

• Budgie (1971)
• Squawk (1972)
• Never Turn Your Back on a Friend (1973)
• In for the Kill (1974)
• Bandolier (1975)
• If I Were Brittania I'd Waive the Rules (1976)
• Impeckable (1978)
• If Swallowed Do Not Induce Vomiting (1980)
• Power Supply (1980)
• Nightflight (1981)
• Deliver Us From Evil (1982)
• Ecstasy Of Fumbling - The Definitive Anthology (1996)
• We Came, We Saw... (1997)
• Heavier Than Air - Rarest Eggs (1998)
• Life In San Antonio (2002)
• The Last Stage (2004)
• Radio Sessions 1974 & 1978 (2005)
• The BBC Recordings (2006)
• You're All Living in Cuckooland (2006)

Zespół przeżył wiele ciężkich chwil, wliczając w to upadek składu pod koniec lat 80. Reaktywowali się jednak już w 1999 roku i grają nadal do dziś.