Triple Gold Club: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drb.
szablon
Linia 1: Linia 1:
{{Propozycja Dobrego Artykułu}}
[[Plik:Triple Gold Club.jpg|right|200px|thumb|Trofea Triple Gold Club: złoty medal [[Hokej na lodzie na zimowych igrzyskach olimpijskich|igrzysk olimpijskich]], [[Puchar Stanleya]] oraz złoty medal [[Mistrzostwa świata w hokeju na lodzie mężczyzn|mistrzostw świata]]]]
[[Plik:Triple Gold Club.jpg|right|200px|thumb|Trofea Triple Gold Club: złoty medal [[Hokej na lodzie na zimowych igrzyskach olimpijskich|igrzysk olimpijskich]], [[Puchar Stanleya]] oraz złoty medal [[Mistrzostwa świata w hokeju na lodzie mężczyzn|mistrzostw świata]]]]


Wersja z 23:36, 15 cze 2011

Szablon:Propozycja Dobrego Artykułu

Trofea Triple Gold Club: złoty medal igrzysk olimpijskich, Puchar Stanleya oraz złoty medal mistrzostw świata

Triple Gold Club – termin używany w hokeju na lodzie do opisania grona hokeistów i trenerów, którzy zdobyli: złoty medal igrzysk olimpijskich, złoty medal mistrzostw świata oraz trofeum Puchar Stanleya w lidze National Hockey League (NHL). Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF) uważa wyżej wymienione tytuły jako „trzy główne tytuły w tym sporcie”[1].

Tomas Jonsson, Mats Näslund i Håkan Loob stali się pierwszymi członkami tego grona w dniu 27 lutego 1994 roku, kiedy to Szwecja zdobyła złoty medal na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994. Termin ten po raz pierwszy został wprowadzony po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City, kiedy to po raz pierwszy członkami zostali zawodnicy z Kanady[2]. W dniu 8 maja 2007 roku IIHF ogłosiła sformalizowanie klubu i członków którzy zdobyli trzy tytuły[3]. Uroczystość ta miała odbyć się podczas trwających w Kanadzie mistrzostw świata w 2008 roku, jednak przeniesiono ją najpierw na start inauguracyjnego Pucharu Wiktorii we wrześniu 2008[4]. Ostatecznie uroczyste otwarcie klubu wraz ze wszystkimi 22 członkami miało miejsce na igrzyskach w Vancover 22 lutego 2010[5].

Obecnie członkami Triple Gold Club jest dwudziestu czterech zawodników: dziewięciu Szwedów, siedmiu Kanadyjczyków, sześciu Rosjan i dwóch Czechów. Wśród nich znajduje się sześciu obrońców i osiemnastu napastników. Do tej pory wśród tego grona nie ma bramkarzy[1]. Najkrótszego czasu na zdobycie wszystkich trzech tytułów od pierwszego zwycięstwa potrzebowali Szwedzi Niklas Kronwall, Mikael Samuelsson i Henrik Zetterberg, zdobywając wszystkie trzy trofea w ciągu dwóch lat[6]. Natomiast Wiaczesław Fietisow na uzbieranie trzech trofeów potrzebował 19 lat. Jonathan Toews jest najmłodszym graczem wśród członków klubu – trzeci tytuł (Puchar Stanleya) zdobył w wieku 22 lat i 42 dni; w wieku 39 lat i 48 dni najstarszym członkiem został Fietisow. On, jego rodak Igor Łarionow i Szwed Peter Forsberg są jedynymi graczami, którzy każde trofeum zdobyli więcej niż raz.

Pierwszym trenerem, który został członkiem Triple Gold Club był Mike Babcock, który 28 lutego 2010 roku poprowadził drużynę Kanady do mistrzostwa olimpijskiego, wcześniej zdobywając z nią mistrzostwo świata (2004) i w 2008 roku zostając mistrzem NHL jako trener Detroit Red Wings[7].

Elementy Triple Gold Club

IIHF uważa wyżej wymienione tytuły za „trzy główne tytuły w tym sporcie”[1]. Jednakże do 1977 w mistrzostwach świata oraz do 1998 w igrzyskach olimpijskich nie mogli uczestniczyć profesjonalni zawodnicy, którzy grali w lidze National Hockey League (NHL). Obydwie imprezy pierwotnie przeznaczone były dla amatorów. Dodatkowo wielu czołowym graczom europejskim, zwłaszcza tym z ZSRR i Czechosłowacji, nie wolno było grać w NHL i walczyć o Puchar Stanleya przed upadkiem żelaznej kurtyny w 1989 roku[1].

Złoty medal olimpijski

 Osobny artykuł: Hokej na lodzie na zimowych igrzyskach olimpijskich.

Turnieje hokejowe rozgrywane były na igrzyskach olimpijskich od 1920 roku. Turniej mężczyzn po raz pierwszy rozegrany został na letnich igrzyskach w Antwerpii. Był to pierwszy i ostatni udział tej dyscypliny na letnich igrzyskach. Cztery lata później hokej na lodzie stał się konkurencją zimowych igrzysk olimpijskich[8]. Igrzyska olimpijskie pierwotnie były przeznaczone dla sportowców amatorów, więc gracze z NHL oraz innych lig zawodowych nie mogli w nich uczestniczyć. Początkowo rywalizację zdominowała reprezentacja Kanady, która w pierwszych siedmiu edycjach odniosła sześć zwycięstw. W 1956 roku po raz pierwszy udział wzięła reprezentacja ZSRR, która aż do upadku tego państwa stawała zawsze na podium igrzysk olimpijskich, jedynie dwukrotnie nie zdobywając złota (na terenie Stanów Zjednoczonych). Pierwszy raz miało to miejsce podczas igrzysk w Squaw Valley (brąz). Po raz drugi Związek Radziecki przegrał złoto po pamiętnym meczu tzw. „cudzie na lodzie” w Lake Placid w 1980 roku. Inne drużyny, które zdobyły złoty krążek tej imprezy to: Wielka Brytania w 1936, Szwecja w 1994 i 2006 oraz Czechy w 1998[9].

Wielu Kanadyjczyków z NHL było specjalistami w tej dyscyplinie sportu, więc kanadyjski związek hokejowy CAHA naciskał na możliwość gry zawodników profesjonalnych z amatorami[10]. Po kilku debatach na temat definicji tego kim jest zawodowiec Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) zdecydował, że wszyscy zawodnicy mogą rywalizować w igrzyskach olimpijskich odbywających się po 1988 roku. NHL nie był chętny do umożliwienia graczom rywalizacji w igrzyskach. Powodem był konflikt terminów. Igrzyska olimpijskie odbywają się w środku sezonu NHL. Liga musi zatrzymywać rywalizację, aby umożliwić udział ich graczy. Jednakże doszło do porozumienia i zawodnicy NHL mogli konkurować począwszy od 1998 roku[11].

Złoty medal mistrzostw świata

 Osobny artykuł: Mistrzostwa świata w hokeju na lodzie mężczyzn.

Mistrzostwa Świata w hokeju na lodzie są corocznym turniejem organizowanym przez Międzynarodową Federację Hokeja na Lodzie (IIHF). Jest to najważniejszy międzynarodowy turniej hokejowy po turnieju olimpijskim. Turniej początkowo był uznawany jednoznacznie z turniejem olimpijskim. Miało to miejsce w 1920, 1924 i w 1928 oraz co cztery kolejne lata, aż do 1968 roku. Pierwsze mistrzostwa świata, które odbyły się niezależnie zorganizowano w 1930 roku. Wzięło w nich udział dwanaście zespołów[12]. Na przestrzeni lat zmianom ulegał format mistrzostw i podział państw na grupy. Obecnie mistrzostwa świata odbywają się według podziału na grupy. Najlepsze drużyny grają w tzw. elicie. Turniej odbywa się zazwyczaj w maju i uczestniczy w nim 16 zespołów. Słabsze drużyny uczestniczą w pięciu turniejach w których startuje po sześć zespołów, jeśli występuje więcej niż 44 drużyny odbywa się dodatkowy turniej kwalifikacyjny w którym najsłabsze drużyny walczą o grę w najsłabszej tzw. III dywizji. W turnieju elity po fazie grupowej odbywa się dodatkowo faza pucharowa, której zwycięzca zostaje mistrzem świata[13].

Tak jak na igrzyskach olimpijskich tak i na mistrzostwach świata w pierwszych turniejach dominującą rolę odgrywała Kanada, wygrywając 12 razy pomiędzy 1930, a 1952 rokiem. W 1954 roku zadebiutował zespół Związku Radzieckiego i szybko stał się głównym rywalem Kanady. Od 1963, aż do rozpadu tego państwa w 1991 roku został potentatem w mistrzostwach zdobywając 20 tytułów. W tym czasie tylko siedmiokrotnie nie zdobył złota[14]. Pozostałe drużyny, które zdobyły tytuł mistrza świata to przedstawicie tzw. „Wielkiej Siódemki”: Kanady, Czech, Finlandii, Rosji, Szwecji, USA oraz Słowacji[15].

Puchar Stanleya

 Osobny artykuł: Puchar Stanleya.

Puchar Stanleya jest przechodnim trofeum National Hockey League, który corocznie zdobywa najlepsza drużyna fazy play-off. Puchar Stanleya jest najstarszym trofeum sportu profesjonalnego w Ameryce Północnej[16] i otoczony jest przez liczne legendy i tradycje z których najstarszą jest uroczyste picie szampana przez zwycięski zespół. W przeciwieństwie do trofeów pozostałych trzech głównych zawodowych lig Ameryki Północnej nowy Puchar Stanleya nie jest wydawany co roku, lecz zwycięzca poprzedniej edycji przechowuje trofeum dopóki nie zostanie koronowany nowy mistrz. Jest to jedyne trofeum w sporcie zawodowym na którym wygrawerowane są wszystkie zwycięskie nazwiska zawodników, trenerów, kierownictwa oraz pracowników klubu[16]. Oryginalna miska zrobiona jest ze srebra. Mierzy 18.5 centymetra wysokości oraz 29 cm długości. Obecny Puchar Stanleya zwieńczony jest kopią oryginału miski, która wykonana jest z niklu. Dziś ma wysokość 89,5 cm i waży 15,5 kg[15].

Pierwotnie puchar nazywał się Dominium Hockey Challenge Cup. Trofeum zostało ufundowane w 1892 roku, przez ówczesnego gubernatora generalnego Kanady lorda Stanleya, jako nagroda dla najlepszej amatorskiej drużyny hokejowej w Kanadzie[17]. W 1915 roku dwie zawodowe organizacje hokeja na lodzie National Hockey Association (NHA) i Pacific Coast Hockey Association (PCHA) osiągnęły porozumienie według której ich mistrzowie mieli rozegrać spotkanie, którego zwycięzca zdobywał Puchar Stanleya. Po serii fuzji stał się de facto trofeum mistrzowskim NHL w 1926 roku. Puchar stał się de iure nagrodą za mistrzostwo NHL w 1947 roku.

Członkowie

 *  Zawodnik jest członkiem Hali Sław Hokeja[15].
Tekst pogrubioną czcionką oznacza tytuł po którym osoba została członkiem Triple Gold Club.

Zawodnicy

Zawodnik Data przyjęcia Mistrzostwo olimpijskie Mistrzostwo świata Puchar Stanleya
Szwecja Tomas Jonsson 27 lutego 1994 Szwecja 1994 Szwecja 1991 New York Islanders 1982,1983
Szwecja Mats Näslund 27 lutego 1994 Szwecja 1994 Szwecja 1991 Montreal Canadiens 1986
Szwecja Håkan Loob 27 lutego 1994 Szwecja 1994 Szwecja 1987,1991 Calgary Flames 1989
Rosja Walerij Kamenskij 10 czerwca 1996 ZSRR 1988 ZSRR 1986,1989,1990 Colorado Avalanche 1996
Rosja Aleksiej Gusarow 10 czerwca 1996 ZSRR 1988 ZSRR 1986,1989,1990 Colorado Avalanche 1996
Szwecja Peter Forsberg 10 czerwca 1996 Szwecja 1994,2006 Szwecja 1992,1998 Colorado Avalanche 1996,2001
Rosja Wiaczesław Fietisow * 7 czerwca 1997 ZSRR 1984,1988 ZSRR 1978,1981,1982,1983,1986
1989,1990 		Detroit Red Wings 1997,1998
Rosja Igor Łarionow * 7 czerwca 1997 ZSRR 1984,1988 ZSRR 1982,1983,1986,1989 Detroit Red Wings 1997,1998,2002
Rosja Aleksandr Mogilnij 10 czerwca 2000 ZSRR 1988 ZSRR 1989 New Jersey Devils 2000
Rosja Władimir Małachow 10 czerwca 2000 WNP 1992 ZSRR 1990 New Jersey Devils 2000
Kanada Rob Blake 24 lutego 2002 Kanada 2002 Kanada 1994,1997 Colorado Avalanche 2001
Kanada Joe Sakic 24 lutego 2002 Kanada 2002 Kanada 1994 Colorado Avalanche 1996,2001
Kanada Brendan Shanahan 24 lutego 2002 Kanada 2002 Kanada 1994 Detroit Red Wings 1997,1998,2002
Kanada Scott Niedermayer 9 maja 2004 Kanada 2002, 2010 Kanada 2004 New Jersey Devils 1995,2000,2003
Anaheim Ducks 2007
Czechy Jaromír Jágr 15 maja 2005 Czechy 1998 Czechy 2005, 2010 Pittsburgh Penguins 1991, 1992
Czechy Jiří Šlégr 15 maja 2005 Czechy 1998 Czechy 2005 Detroit Red Wings 2002
Szwecja Nicklas Lidström 26 lutego 2006 Szwecja 2006 Szwecja 1991 Detroit Red Wings 1997,1998,2002,2008
Szwecja Fredrik Modin 26 lutego 2006 Szwecja 2006 Szwecja 1998 Tampa Bay Lightning 2004
Kanada Chris Pronger 6 czerwca 2007 Kanada 2002, 2010 Kanada 1997 Anaheim Ducks Anaheim Ducks 2007
Szwecja Niklas Kronwall 4 czerwca 2008 Szwecja 2006 Szwecja 2006 Detroit Red Wings 2008
Szwecja Henrik Zetterberg 4 czerwca 2008 Szwecja 2006 Szwecja 2006 Detroit Red Wings 2008
Szwecja Mikael Samuelsson 4 czerwca 2008 Szwecja 2006 Szwecja 2006 Detroit Red Wings 2008
Kanada Eric Staal 28 lutego 2010 Kanada 2010 Kanada 2007 Carolina Hurricanes 2006
Kanada Jonathan Toews 9 czerwca 2010 Kanada 2010 Kanada 2007 Chicago Blackhawks 2010
  • Przed zakończeniem finałowej rywalizacji o Puchar Stanleya w sezonie 2010/11 wiadomo, iż Roberto Luongo z Vancouver Canucks lub Patrice Bergeron z Boston Bruins zostanie członkiem Triple Gold Club. Luongo byłby pierwszym bramkarzem w tym gronie.

Trenerzy

Trener Data przyjęcia Mistrzostwo olimpijskie Mistrzostwo świata Puchar Stanleya
Kanada Mike Babcock 28 lutego 2010 Kanada 2010 Kanada 2004 Detroit Red Wings Detroit Red Wings 2008

Zobacz też

  1. ↑ a b c d Andrew Podnieks: Triple Gold Goalies... not. iihf.com. [dostęp 25.03.2008]. (ang.).
  2. ↑ Steve Buffery: Skating a fine line. Toronto Sun. [dostęp 26.01.2001]. (ang.).
  3. ↑ Triple Gold Club Induction. iihf.com. (ang.).
  4. ↑ Triple Gold Club expands to 22. iihf.com. [dostęp 5.06.2008]. (ang.).
  5. ↑ CTV Olympics: Hockey elite highlight Triple Gold Club. ctvolympics.ca. [dostęp 23.02.2010]. (ang.).
  6. ↑ Damien Cox: King Henrik of Hockeytown. Toronto Star. [dostęp 6.06.2008]. (ang.).
  7. ↑ Martin Merk: Triple gold for Eric Staal. iihf.com. [dostęp 28.02.2010]. (ang.).
  8. ↑ Kenth Hansen: The birth of Swedish ice hockey - antwerp 1920. la84foundation.org. (ang.).
  9. ↑ Olympic Ice Hockey Tournaments, Men. iihf.com. (ang.).
  10. ↑ Andrew Podnieks, Szymon Szemberg: Story #17 – Protesting amateur rules, Canada leaves international hockey. iihf.com. [dostęp 1.03.2009]. (ang.).
  11. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY: The N.H.L.'s Olympic Gamble; Stars' Participation in Nagano Could Raise Sport's Profile. The New York Times. [dostęp 18.03.2009]. (ang.).
  12. ↑ 4th World and 15th European Championship. hokej.snt.cz. (ang.).
  13. ↑ skh: Reforma hokejowych MŚ weszła w życie. hokej.net. [dostęp 12.05.2011]. (pol.).
  14. ↑ Past medalists. iihf.com. [dostęp 18.03.2009]. (ang.).
  15. ↑ a b c Joe Lapointe: Olympics: Hockey; N.H.L. and Its Teams Send Players to Bench. The New York Times. [dostęp 11.02.2002]. (ang.). Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „B7” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
    BŁĄD PRZYPISÓW
  16. ↑ a b Stanley Cup Fun Facts. nhl.com. [dostęp 18.03.2009]. (ang.).
  17. ↑ The Stanley Cup. nhl.cmo. [dostęp 18.03.2009]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Triple_Gold_Club&oldid=26845180”